ერთი მეგობარი მყავდა, ვაჟა ჟორდანია, სკოლაში ერთად ვმუშაობდით, ის ისტორიას ასწავლიდა, მე – მშობლიურ ენასა და ლიტერატურას... გოჩაც უნდა ვახსენო, ფიზკულტურის მასწავლებელი და ბადურაც (ისტორია, შრომა); ვაჟა და გოჩა აღარ არიან ცოცხლები, ღმერთმა ნათელში ამყოფოს მათი სულები, ბადურა ცოცხალია და ასი წელი მისი ცუდი არ გამეგოს...
ჰოდა, ვაჟას ჩამოჰქონდა ხოლმე ღვინო და გაკვეთილები რომ დასრულდებოდა, დაგვიძახებდა – "მოდით, ბულბულის ცრემლები ჩამოვიტანეო" და ჩვენც ჩავუსხდებოდით... ერთგვარი პედსაბჭო გვქონდა, რა, სადღეგრძელოებით...
ეს "ბულბულის ცრემლები", როგორც მეტაფორა მისი უდიდებულესობის – ღვინისა, ირანელთა პოეტური აზროვნების მორიგმა ნიმუშმა გამახსენა, რასაც ახლა წავაწყდი:
کله گنجشکی – ბეღურის თავი... ანუ დაკეპილი ხორცისგან დაგორგოლავებული პატარ–პატარა, მოსახარშად გამზადებული გუნდები.
...შეუძლიათ ეს პოეტური აღქმა ცხოვრებისა და თუ გინდა შეეცილე, მაგრამ, როგორც ზემოთ მოგახსენეთ, არც ჩვენ ვაკლებდით, როცა სადღეგრძელოებზე ორიენტირებულ პედსაბჭოს ვმართავდით ხოლმე... ბულბულის ცრემლებით.
Комментариев нет:
Отправить комментарий