დღეს ნაინფარქტალ გულს მორიგი გასეირნება მოვუწყე ჩვენი შემოგარენის ხეივნებში....
არა, რა... ეს ჩემი სპეციალობა თავისუფალი აზროვნების საშუალებას არ მაძლევს – "ხეივანი" ვთქვი და მაშინვე ამომძახა შინაგანმა ხმამ – უთხარი ხალხს, რომ სპარსულია...
ჰოოოოო.... კაი, კაი... ვეტყვი და მერე გავაგრძელებ.... (ვაჰ, ის დღე დაიქცეს, მე რომ აღმოსავლეთმცოდნე გავხდი ჩემდა ჭირად და სხვვების თავის მოსაბეზრებლად)
"ხეივან" – ამ სიტყვას არანაირი ეტიმოლოგიური კავშირი არ აქვს ხესთან და ბუჩქთან და მისთანებთან; ეს არის სპარსული "ხიაბან", რაც ფართო, ლამაზ, განაშენიანებულ გზას ნიშნავს...
ჰოდა, იმას გიყვებოდით.... ბევრია ვიარე თუ ცოტა, დავიღალე და ჩამოვჯექი ლამაზად ჩამწკრივებული სკამებიდან ერთ–ერთზე, მაგრამ ვინ მაცალა დასვენება – მარჯვენა მხრიდან დიდი სისწრაფით მომქროლავი ველოსიპედი დაეჯახა ჩემს სკამს და პატარა ბიჭი ქვაფენილზე დაეცა... წამოვაყენე და ღმერთს მადლობა შევწირე, რომ არაფერი დაიშავა, მაგრამ ტკივილისაგან მაინც იკრუნჩხებოდა და სად იყო სად არა ჩვენს სიახლოვეს 7–8 წლის ანგელოზზე უფრო ლამაზი გოგონა გამოჩნდა.... როგორც გაირკვა ის იყო ველოსიპედის პატრონი და შეშფოთებული სახით შესცქეროდა ბიჭს – რამე ხომ არ დაუშავდა და მე ხომ არ დამბრალდებაო?! სამივე ვიდექით და ერთმანეთის ტკივილებს და განცდებს ვაკვირდებოდით...
რა თქმა უნდა, ჩვენს შორის ყველაზე საზრიანი მაინც ქალი აღმოჩნდა, თუნდაც 7–8 წლისა.... დუმილი დაარღვია, მიუბრუნდა ტკივილისგან ენაჩავარდნილ ბიჭს და დაუყვავა:
– გაიღიმე და მოგირჩება!...
....ბიჭმა ერთი კი შეხედა – რა დროს ღიმილიაო?! – თვალებით შეუღრინა, მაგრამ ხმა არ ამოუღია...
აი, ასეთი უნდა იყოს ბიჭიც და გოგოც!
ბიჭის ღიმილისა რა მოგახსენოთ, მაგრამ მე სახლამდე ღიმილი არ მომშორებია სახეზე და წარმოვიდგინე – გაიზარდნენ ეს ბავშვები, ერთმანეთი შეუყვარდათ, იქორწინეს, გაუდგნენ ცხოვრების გზას და ყოველ გაჭირვებაში და ვაი–ვაგლახში ბიჭს ესმის – "გაიღიმე და მოგირჩება!... გაიღიმე და მოგირჩება!..."
მოდი და ნუ გაიღიმებ, ასეთი ანგელოზი რომ გეტყვის!
Комментариев нет:
Отправить комментарий