ნიავარანის ბაღში

‎...თეირანის იმამის საავადმყოფოში ექიმებმა ჩემს ცხოვრებაში მესამედ გადამარჩინეს - ისინი რაღაც თავისი კარდიოგრამებს მიჩხიკინებდნენ, მე კი სიკვდილი თენგიზ ჩანტლაძის ცნობილი ფრაზით მეკეკლუცებოდა – "ხომ ხედავ, უკვე სამჯერ არ დაგიჭირეო".
...მეორე დღეს ჩემმა სტუდენტობისდრონდელმა მეგობარმა და მასპინძელმა ნიკომ "ნიავარანის ბაღში" წამიყვანა – აქ შედარებით სუფთა ჰაერიაო... თეირანისთვის "სუფთა ჰაერი" დღეს უპირველესი პრობლემაა, რადგან ყოველდღიურად მას (ჰაერს) ოთხი თუ ხუთი მილიონი ავტო–მოტო სატრანსპორტო ერთეული აბინძურებს. არ ვიცი, შეიძლება "ნიავ–არან" ასეც გავშიფროთ – "ნიავის მომტანი", მაგრამ ირანის უკანსკნელ შაჰს თავის ერთ–ერთ რეზიდენციად სწორედ ეს ადგილი რომ შეურჩევია, ნამდვილად არ შემცდარა... ზაფხულში აქ, ალბათ, გრილა, იმ დღეს კი დიდრონი ფანტელები ცვიოდა ციდან...
...სანამ ნიკო მანქანის გასაჩერებელ ადგილს ეძებდა, მე მარტო ვიდექი და, რა გასაკვირია, რომ რობაი შემოფრთხიალდა საფიქრალში და სამახსოვროდ დამიტოვა 2012 წლის 9 თებერვალი, როცა ათოვდა ზამთრის ბაღებს...

ნიავარანის ბაღში მნახეთ – თქვენგან ნატრული,
ისე თოვს, თითქოს ცაა მუცელ–გამოფატრული;
პროზაულ სიკვდილს გავექეცი უკვე სამჯერ და
დამრჩა სულ ბოლო – პოეტური! – ალბათ, მხატვრული..