ზურა ნარმანიას გახსენება

1980 წელს, ავღანეთის ომში წასვლამდე, მთარგმნელობით კოლეგიაში დავდიოდი, რაღაც თანამშრომლობის მაგვარი გამოგვდიოდა.... იქვე იყო "ცისკრის" რედაქციაც და ერთ დღეს გრძელ და ბნელ დერეფანში ნაცნობი სილუეტი შევნიშნე, ასე მხოლოდ ყოფილი ტანმოვარჯიშეები დადიან.... არ შევცდი – ზურა იყო, ნარმანია, ჩემი ჯგუფელი (ის თურქულს სწავლობდა, მე – სპარსულს). იმხანად კი უნივერსიტეტი უკვე დამთავრებული გვქონდა და ზურას თურმე "ცისკარში" დაეწყო მუშაობა, ეს მანამდე არ ვიცოდი და მისი დანახვა ძალიან გამიხარდა, იქვე, დადიანის ქუზე, "ველიამინოვის" ცნობილ სახინკლეში ჩავედით, თითოოროლა ჭიქა არაყი.... ბევრი ლექსები.... და დღეც გავიდა....
    – "ეს თარგმანები კარგი, მაგრამ შენი ლექსებიც მომიტანე–ო" – მითხრა ზურამ.
    – "ვნახავ–მეთქი რამეს" – და დავშორდით ერთმანეთს.
    დავჯექი მეორე დღეს, თავი მოვუყარე ჩემს ნაწერებეს, გადავბეჭდე და წავუღე ზურას, მაგრამ არ დამხვდა და ის ჩემი ნაცოდვილარი ფურცლები მის მაგიდაზე დავტოვე..... მერე მე ავღანეთში მიკრეს თავი.... რომ დავბრუნდი, ლექსის და თარგმანის გაგონება აღარ მინდოდა და გადაება ერთმანეთს საშინელი წლები.... არ მინდა მათი გახსენება.... ზურას 20–წლიანი პაუზის შემდეგ შევხვდი, 2000 წელს, უნივერსიტეტის მაღლივ კორპუსთან, ჩვენი შვილები აბარებდნენ უკვე მისაღებ გამოცდებს.... მას შემდეგ ზურა აღარ მინახავს....
    ამასწინათ, "ფეისბუქზე" მისი სურათი დავინახე, მოგონებებიც ეწერა მასზე და აი, ერთი პატარა მოგონება მეც დავწერე.... იმ 2000–ში კი ბოლოს ასე დავემშვიდობეთ ერთმანეთს: "თბილისზე რომ ლექსი გაქვს დაწერილი, მომეწონაო...." – მითხრა ზურამ.  მე ამ ლექსის არსებობა აღარც მახსოვდა, "ფეისბუქში" ზურას სურათს რომ მოვკარი თვალი, მაშინ გამახსენდა, მოვძებნე და ვბეჭდავ.
     ზურას გარდა ეს ლექსი არავის წაუკითხავს, ახლა თქვენც წაიკითხეთ:

    "ჩემო თბილისო, თუმცა გეტრფი დიდი ხანია,
      მე ჩემებური ხოტბის შესხმა გულით აწ მინდა....
      ო, ეს მთაწმინდა, ღმერთო ჩემო, ო, ეს მთაწმინდა,
      თავმოკვეთილი ამირანის ორი მხარია.

     ხან ქურთი გიმღერს, ხან სომეხი და ხან ურია,
      მე შენს ქუჩებსი ასი ენის გამმას დავითვლი....
      მამადავითი, ღმერთო ჩემო, მამადავითი,
     ბინდითმოსილი ამირანის თეთრი გულია.

    რაც ლეგენდაა შენზე თქმული და რაც მითია,
     ხან ბერძენს უთქვამს და ხან სპარსელს.... ვის ეჭიდები?!
     ო, ეს ხიდები, ღმერთო ჩემო, ო, ეს ხიდები,
    მკლავებდაჭრილი ამირანის ათი თითია.

    დრო მიდიოდა.... ლეკვებს ზრდიდა შენი ალგეთი
     და მაინც გფლობდა ხან ოსმალო და ხან არაბი,
     თუმცა გაიცან შენ ბირუნი და ალ–ფარაბი,
     მაინც ზეიმით მიატოვე აღმოსავლეთი.

    ჭირთა სალბუნად განათლებას რაცხდნენ უებრად
    და შენს შვილებსაც შეასწავლეს სინუს–ტანგენსი.....
     შენ გადაგაგდეს ევროპაში, როგორც ანკესი,
    რევოლუციურ იდეათა მოსატყუებლად.

   ჩემო თბილისო, ჩვვნი ხვედრი მუდამ სხვას ელის,
   მიტომაც ვცვლიდით ცარზე სულთანს, შაჰზე – ამირას....
   სული შთაბერე, დროა, ღმერთო ჩვენს გმირ ამირანს.
    რომ საქართველოს კვლავ იმედი ჰქონდეს ქართველის.

  იმ გაგანია კომუნისტურ ეპოქაში, ასეთ ლექსს არავინ დაბეჭდავდა.....
   ახლა კი მხოლოდ მოგონებაა
  (1980 წელი, 28 აპრილი)