суббота, 29 ноября 2014 г.

წუთისოფლის კანონზომიერება

გასული ზაფხულის მოგზაურობათაგან ეს ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი მოვლენა იყო - ჯორდანო ბრუნოს ძეგლის მონახულება რომში... ეს გახლავთ კამპო დეი ფიორი (Campo de' Fiori) - "ყვავილების ველი/მდელო", სადაც დაწვეს სინიორ ჯორდანო 1600 წლის 17 თებერვალას, ხოლო  1889 წლის 9 ივნისს ძეგლი დაუდგეს იქ, სადაც დაწვეს... მსგავსი ცინიზმი (მე სხვა სახელს ვერ ვარქმევ) ჟან დ'არკს და კიდევ ბევრ სხვას არგუნა ისტორიამ (თუნდაც ის, რომ შიმშლით და მარტოობით ხოცავდნენ გენიოსებს, შემდეგ კი მათი რეაბილიტირებით მავანნი კეთილდღეობას იქმნიდნენ და კვლავაც იქმნიან); აღარ მივყვები პუბლიცისტურ-ფილოსოფიურ მსჯელობას... გენიოსების განადგურების ხარჯზე ორმაგად "ქულების" დაწერა (ჯერ მიწასთან გასწორება და მერე განდიდება) თითქმის კანონზომიერებაა ამ წუთისოფლისა... რომში კიდევ ერთმა "კანონზომიერებამ" გამაოცა, ასე ვთქვათ - ყოფითმა:

კამპო დეი ფიორეზე, ჯორდანო ბრუნოს ირგვლივ ათასგვარი წვრილმანით თუ მსხვილმანით მოვაჭრეთა დახლები იყო გაშლილი (ხილი და ბოსტნეული და ათასგვარი ჯინჯილები ტურისტებისთვის და ა.შ. ...ხალხი იქ ჯორდანოს სანახავად მიდის და "კარგი ვაჭრობაც" ამით არის გარანტირებული); დიდი სიმაღლის ძეგლი თითქმის არ ჩანდა შორიდან, იქ მოვაჭრენი კი ფრიად და ფრიად შავგვრემანი ადამიანები იყვნენ, ერთი-ორ მათგანს გავესაუბრე კიდეც და  ისინი აზიის მავანი დიდი და მრავალრიცხოვანი ქვეყნებიდან აღმოჩნდნენ რომში სამუშაოს საძებნელად ჩასულები... კიდევ კარგი აღმოსავლეთმცოდნების ფაკულტეტზე შეძენილი ლინგვისტური ცოდნიდან ცოტა რამ მახსოვდა და გავიგე - ვინ საიდან იყო და რატომ ჰქონდათ ასეთი მუქი კანი, თორემ შეიძლება უცებ წარმომედგინა, რომ საბრალო ჯორდანოს წვის შედეგად ადენილი კვამლი ჯერაც მოქმედებს იმ "კამპოზე" და მიტომაც იყვნენ ასე "გამურულები" მისი ძეგლის გარშემო მოფუსფუსე ადამიანები... 

понедельник, 20 октября 2014 г.

20 ოქტომბრის ფიქრები

დიდი აგენტი და ჯაშუში და ჭორიკანა და ბემურაზი ვინმე ყოფილა ეს გუგული დეიდა... გუშინ ერთ ინგლისურ წიგნს ვეძებდი მის "ქუჩაბანდებში", აქაურობა - ანუ "ფეისბუქი" - საერთოდ გათიშული მქონდა, რადგან ძალიან ჩამითრია ძებნამ, მაგრამ სასურველ შედეგს მაინც ვერ მივაღწიე, რადგან ის წიგნი მხოლოდ ე.წ. ფასიან საიტებზე იდო და ჩვენ რომ ვართ მიჩვეული მუქთა კომპიუტერულ სიამეებს  ("ეგრე არ არისო, ძმაოო" - მითხრეს და...) ხელცარიელი გამომისტუმრეს უკან იმ ქუჩაბანდებიდან...
და დღეს, აქვე, მარჯვენა მხარეს, სადაც ნაირნაირი რეკლამები "იჩითება" ხოლმე "ფეისბუქში", ზუსტად ის წიგნი დევს და საკმაოდ მრგვალი (და ცოტა მეტი) ფასი ადევს მავანი სავაჭრო საიტის შემოთავაზებით... ცხადია, იმან ამას უთხრა, რომ მე იმას ვეძებდი და კიდევ ერთხელ დამიდეს აქ საცდუნებლად, მაგრამ.... ჰა-ჰა! დღეს "გავაიასნე" საკითხი, გადავბარგდი სპარსულენოვან ინტერნეტში და ისეთი რამ ვიპოვე, რომ აღარც რუსული და ინგლისური წყაროები მინდა და აღარც გუგული დეიდა მთელი თავისი სააგენტურო ქსელით... ოღონდ ეგ არის - სინანულის გრძნობა გამიჩნდა:
- რატომ იყო "რევოლუციამდელი" ბავშვი გონებაჩლუნგი?
- იმიტომ, რომ მას არ ჰქონდა კომპიუტერი და ინტერნეტი!
25-30 წლის წინ რომ მქონოდა ეს საშუალებები, ხომ მექნებოდა უკვე გაკეთებული ყველაფერი ის, რის კეთებაც ახლა დავიწყე და სულ იმის შიში მაქვს - მოვასწრებ თუ არა?!

пятница, 10 октября 2014 г.

სირაჯხანა

სირაჯხანა სირაჯების ბუდეა?

...ძველებს ახსოვთ ეს სიმღერა (გაგრძელებაც ვიცი - "ორთაჭალა - კიტრები და მწვანილი" და ა.შ.)

გავრცელებული აზრით, ეს სიტყვა სირაჯ (+ "ხანა" - სახლი) ღვინის სარდაფს ნიშნავს და იმასაც მიუთითებენ ხოლმე, რომ ეს სპარსული სიტყვიდან "სირაჯ/სირაჩ" მოდისო... მეც ასე ვიცოდი და ვიცი და მეტსაც გეტყვით, მთელი ბავშვობა ამ აღმართზე ჯერ დავრბოდი და მერე ავდი-ჩავდიოდი და მთელი ჩვენი უბანიც და თბილისის აღმოსავლეთი ნაწილიც ამ სიტყვით იცნობდა - სირაჯხანა (ახლა - ღვინის აღმართი.... ვითომ რატომ "აღმართი" და არა დაღმართი... ავლაბრის მოსახლეობისთვის ეს სწორედაც, რომ დაღმართი იყო და არის). ამ აღმართ-დაღმართზე არსებული ღვინით მოვაჭრე ერთი-ორი მაღაზია მეც ძალიან კარგად მახსოვს და, მგონი, ახლაც არის (დიდი ხანია, აღარ ჩამივლია იქით), თუმცა ამ აღმართზე ბავშვობიდან მახსოვს, რომ უფრო მეტი ე.წ. რკინა-კავეულის და ნაირგვარი საყოფაცხოვრებო რკინის ნაკეთობების სავაჭრო ადგილები და მეთუნე-მეთუნუქეების სახელოსნოებიც იყო, ქუჩის ორივე მხარეს (ე.წ. "ფეჩს"/ღუმელს და მის რამე-რუმეებს სულ იქ ვყიდულობდით, ჩემი ძველი მეზობლები დამეთანხმებიან)... ახლა მტკვრის მხარეს მდებარე შენობები დაანგრიეს, მხოლოდ კლდის მხარე დარჩა... ერთი სიტყვით, ღვინო და მეღვინე ახსენდება უმალ ძველ თბილისელს, რაწამს ამ სიტყვას - "სირაჯ/ჩ-ხანას" გაიგონებს... მე კი რატომღაც ყოველთვის ეჭვი მეპარებოდა, რადგან იმ აღმართ-დაღმართზე, როგორც ვთქვი, უფრო მეტი რკინის ჯინჯილები და ზანზალაკები იყიდებოდა, ვიდრე ღვინო (სადღაც 60-იან წლებზე ვლაპარაკობ).
* * *
"ხანა" რომ სპარსულია, ეს ცხადია (ჩაიხანა, ყავახანა, ქარხანა და ა.შ.) და "სახლს" ნიშნავს... "სირაჯ" უფრო არაბულ სიტყვას ჰგავს, თუმცა ეს არ არის მთავარი, მე მის მნიშვნელობას ვეძებდი შესაბამის ლექსიკონებში (პოლიგრაფიულშიც და ელექტრონულშიც) და ვერსად წავაწყდი მის კავშირს "ღვინოსთან"... ყველგან გარკვევით წერია, რომ ეს არის "მეუნაგირე, უნაგირების კეთების ოსტატი... უნაგირების გამყიდველი...", სირაჯხანა კი უნაგირების სახელოსნოს, სავაჭრო ადგილს და მისთანას ნიშნავს... 

არაბულ-სპარსულად სიტყვა "ღვინის" რამდენიმე ვარიანტი არსებობს: მეი, შარაბ, მოლ, ბადე (აქედან არის ჩვენი "ბადაგი"), უფრო ძველი - ნაბიზ... მეტაფორული - თალხვაშ და ა.შ. ლამის მთელი კლასიკური სპარსული პოეზია მაქვს უკვე გადაქოთქოთებული და "სირაჯ" არსად შემხვედრია ღვინის მნიშვნელობით... 

თუ ვინმე ჩემი კოლეგა აღმოსავლეთმცოდნე მიმითითებს სიტყვას, რომელიც "სირაჯ"-თან არის კავშირში და რამენაირად "ღვინოსაც" აღნიშნავს, დიდად მადლობელი დავრჩები.

(ფოტოზე - ძველი სირაჩხანა ავლაბრიდან ქვემოთ, მტკვრისკენ).



четверг, 11 сентября 2014 г.

ო, რა უეცრად ჩამოჰკრა უბედურების ზარმა!

11 სექტემბრის მონოლოგი საპანაშვიდო და თეატრალური ნაწილებით

პირველი მოქმედება - დატირება

დონატას ბანიონისი გარდაიცვალა... 
ეს სახელი არაფერს ეტყვის მას, ვისაც საბჭოური წარსულის მქონე ქვეყნები, და მათ შორის ლიტვა, მხოლოდ იმიტომ ჰყავს ათვალწუნებული, რომ იქ ერთხანს "წითელი მოძალადეების რეჟიმი" ბატონობდა ... მათი ნებაა! პირადად მე და ჩემი თაობის მრავალ წარმომადგენელს კი ბანიონისის მსგავსმა პიროვნებებმა ბევრი საფიქრალი გაგვიჩინეს და სწორედ ესაა ხელოვანის დანიშნულებაც - გონებრივი საზრდო მისცეს ადამიანს და არა "მუვით" და "ექშენით" გააბრუოს იგი! 
ბანიონისს უთქვამს: 
"ხელოვნება უნდა ეძებდეს მარადიულს და არა ახალს"-ო...

მეორე მოქმედება - სცენა

...ჰოდა, (გავდივარ ავანსცენაზე, რამპის ჩირაღნებს ვაპყრობ მზერას) შესაბამისი პათეტიკით განვაგრძობ მონოლოგს და "სიყვარულის მეცნიერებათა მარადიულ პროფესორს" (ასეთი შეფასება ამოვიკითხე სადღაც!..), სინიორ ფრანჩესკოს  76-ე სონეტს ვკითხულობ (შთაგონებით!)...გოდებათა ციკლიდან... ამგვარი ემოციები კი, როგორც ჩანს, მარადიული და  უსაზღვროა, რადგან პეტრარკამდე ასიოდე წლით ადრე ჩვენი რუსთველიც ასეთივე მკვნესარეს გვიხატავდა სატრფოს მაძიებელ ტარიელს და ჯალალ ედ-დინ რუმიც... დაუსრულებელი ოხვრით დაეძებდა ზეცაში "სატრფოს"... არადა, იმასაც ამბობენ, პეტრარკაც ზეცაში რომ დაეძებდა გარდაცვლილ ლაურას, ესეც მისტიკააო და მან თავად შეთხზაო ასეთი არსება წარმოსახვით... სინამდვილეში იგი დაფნის გვირგვინისკენ ისწრაფვოდა და "ლაურა" სხვა არაფერია, თუ არა ეს "დაფნა" (ლათინურად "Laurus")...   

ოდეს სიმშვიდეს განმაშორა ტრფობამ ცდუნებით,
უნუგეშოდ ვარ მის დილეგში გამომწყვდეული.
კარის გასაღებს სადღაც მალავს მტერი წყეული
და ვცხოვრობ მე ჩემს არსებასთან ვერდაბრუნებით.

ვერ ვიფიქრებდი, რაც მელოდა, მე რუდუნებით
სიმშვიდისათვის რადგან ჯაფა მაქვს გაწეული,
აწ კი, დღე არა, მაქვს ვაების ათასწლეული
და ვეღარსად ვფლობ ძველ სილაღეს ზნით და ბუნებით.

ტრფობის კირთებით ნამდვილ ტუსაღს ვგავარ ამიერ
და იმ კაეშანს აირეკლავს თვალი წამიერ,
რომელსაც გული ვერ გასწვდა და ვერ მოერია.

ჩემს ფერმკრთალ სახეს აწ ვინც ნახავს, არ ეგონება
რომ მიდგას სული... იტყვის ასე: “ჩემი გონება
მკარნახობს, ამ კაცს რომ დიდი დღე არ უწერია”.

(ჩაის ხომ არ მიირთმევთ მონოლოგის დასასრულს?)

четверг, 28 августа 2014 г.

28 აგვისტოს შუქჩრდილები

ნუთუ მართლა დაუშვებს კაცობრიობა მესამე მსოფლიო ომის დაწყებას და ჩვენ რა გვეშველება?! დეიდა ნატოს შეშფოთება დაგვიცავს?!
რა ვიცი, ერთ ცნობილ ქართულ ფილმში გაჟღერებული (!) ფრაზის იმედი მაქვს - "თუ დეიდა ნატო შეგპირდა, აუცილებლად მოვა"... მე კი მაქვს იმედი და დანარჩენი იმ პატივცემული დეიდის სინდის-ნამუსზე იყოს...
ომზე ფიქრი და პოეზია არ მაძინებს (სახლში მიმდინარე დამთრგუნველ სანტექნიკურ რემონტზე რომ აღარაფერი ვთქვათ...); გათახსირებულ პუტინზე ფიქრში ნეტარხსენებული პეტრარკას 231-ე სონეტი შემომეთარგმნა მარიამობის ღამის მიწურულს...

ჰოდა, ყველა მაკა-მარინე-მარიამს გილოცავთ და გიძღვნით ამ თარგმანს და ერთგვარი სინანულით ვაფიქსირებ იმ ფაქტს, რომ, ჩემი მდიდარი და მრავალწლოვანი სასიყვარულო ბიოგრაფიის მიუხედავად, არცერთი მაკა-მარინე-მარიამი არ ყოფილა, ასე ვთქვათ, ტრფიალის ნომინანტი, რაც ფრიად საკვირველია ამ “მარიამების ქვეყანაში”... და, ალბათ, ასე უმარიამოდ დაიხურება ჩემი “სიყვარულის ალბომი”...
და რაღა მეთქმის ღაღადის გარდა - ჰოი, ცხოვრებაო, უმარიამოდ გაფლანგულო... მაშ!

ფრანჩესკო პეტრარკა, სონეტი #231

ბედს შევურიგდი, არ ვიმჩნევდი სულის ჭრილობას,
სხვის მიმართ შურმაც დამტოვა და სადღაც შორს გამცდა...
ჩემი ბედკრული სიყვარულის ყოველი განცდა
სჯობდა მავანთა ათასობით სიამტკბილობას.

აწ ვერც მის მზერას, მისგან მოგვრილ ვერც შეშლილობას
ვეღარ განვიცდი... თითქოს ნისლმა დაფარა ცაც და
ჩამომიბნელდა, მინათებდა სიცოცხლეს რაც და
ვეღარც მზეს ვხედავ, ვეღარც სადმე მის შუქჩრდილობას.

დედა-ბუნება, ხან მოწყალე და ხან ცბიერი,
ამ წუთისოფლის შეუცნობი თვალსაწიერი,
თავად რომ ქმნის და თავად რომ კლავს, სამდურავს ვბედავ!

ან მამამ ჩვენმა ზეციერმა, მისგან იერი
რომა აქვს მოკვდავს, სატრფო ჩემი უფლისმიერი,
თვით რომ მიბოძა, რად წარმტაცა თავადვე ნეტავ?!

суббота, 16 августа 2014 г.

პაპანაქება ზაფხულში დამლაიქებლად გინატრე

ძილისპირული მონოლოგი 

მცირე შესავალი
ჩემმა ცუდად ჩავლილმა ცხოვრებისეულმა სულისკვეთებამ ისე ინება, რომ ტიტულების და ე.წ. ხარისხებისკენ წამითაც არ გამახედა... ჰოდა, სადღაც მოვკარი თვალი, რომ თურმე "თარგმანმცოდნის" სამეცნიერო წოდებაც კი არსებობს და ახლაღა გამახედა იმ ბედდამწვარმა სულისკვეთებამ მეცნიერობისკენ, მაგრამ რაღა დროისაა?! - ჩემი მატარებელი წავიდა, მაგრამ ხომ არსებობს თვითმფრინავი? ერთი სიტყვით, ვიწყებ სამეცნიერო კარიერის შექმნას (!), თუნდაც "ფეისბუქთან" ასოცირებული პროფესორის ვაკანტური ადგილი დასაკავებლად და გთავაზობთ ჩემი მომავალი დისტერტაციის პირველ "ოპუსს":

მავანი “ჰაფეზოლოგები” ამბობენ - ჰაფეზის ყაზალების თარგმნა შეუძლებელიაო და ერთ მათგანს ასეთი შედარებაც კი მოაქვს: “მისი თარგმნა მთვარის სხივებით ლარნაკის ავსების მცდელობაა”-ო... დიახ, შეუძლებელია ჰაფეზის თარგმნა, მაგრამ ნუთუ ბაირონის ან გოეთესი შესაძლებელია?! ან თუნდაც მარინა ცვეტაევასი... ან რაბინდრანათ თაგორის?! ნებისმიერი პოეტის ლექსის სხვა ენაზე ასევე ლექსად გადატანა დიდ სირთულეებთან არის დაკავშირებული... მაშ, არ უნდა არსებობდეს პოეტური თარგმანი, რაკიღა "მთვარის სხივებით ლარნაკს ვერ ავავსებთ?! 
თუ სხენებული “პოეტო-ლოგების” პრინციპით ვიმოქმედებთ, მხატვრული თარგმანი არ უნდა არსებობდეს, რადგან ნებისმიერ შემთხვევაში ის “უზუსტობით და გადაცდენებით სცოდავს ორიგინალის წინაშე”... მაშ, რა ქნან იმ ადამიანებმა, ვისაც არ შეუძლია, არა მარტო ჰაფეზის, არამედ ნებისმიერი უცხოენოვანი პოეტის შემოქმედების გაცნობა ენის არცოდნის გამო? უნდა დაკმაყოფილდნენ იმით, რომ ე.წ. ფილოლოგიური თარგმანები (პწკარედი... სიტყვასიტყვითი თარგმანი...) იკითხონ და დაუჯერონ მათ, ვისაც ორიგინალში აქვს წაკითხული, რომ ეს არის ძალიან ლამაზი პოეზია?! არა, ვერანაირად ვერ დაიჯერებენ, რაც არ უნდა დიდი ხათრი ჰქონდეთ მთქმელისა... 
ანუ: რა ქნას პეპელამ?! - არც წაიკითხოს, არც დაიჯეროს?! (დელიავ-რანუნი...)
პასუხი ასეთია: ერთი ცნობილი სპექტაკლი არსებობდა ადრე, სადაც დაქორწინება-არდაქორწინების შესახებ მთავარი გმირი ამბობდა: “შეირთავ, ინანებ... არ შეირთავ და მაინც ინანებ”-ო... ჰოდა, ბარემ ლამაზად “თარგმნილი” წაიკითხე და ის დაიწუნე, რა...

(უკვე) 17 აგვისტოს ღამე... სადაცაა 2014-ის ზაფხულიც გავა

ძილი ნებისა!

среда, 13 августа 2014 г.

აბანოდან რევოლუციამდე

13 აგვისტოს მონოლოგი

ზოგჯერ საოცარი ბედი ეწევათ ხოლმე სიტყვებს...
პირველი კურსის პირველივე დღეებში, სპარსულის სწავლა რომ დავიწყეთ, პირველი გაოცება ის იყო, რომ აღმოვაჩინე - თურმე "მოედანი" სპარსული სიტყვა ყოფილა... ასეთი ანდაზა იყო: "ინ გუი, ინ მაიდან" (ჰა, ბურთი, ჰა მოედანი)...
სიტყვა "მოედანი", ცხადია, ასოცირდებოდა ადგილთან ქალაქში ან სპორტულ არენასთან, მაგრამ ასეთი ვარიანტი - მეიდანი - სულ სხვა რამის "მეტაფორა" იყო ჩვენს უბანში... ვინმე რომ იტყოდა - მეიდანში მივდივარო, ესე იგი აბანოში მიდიოდა...
მეორე გაოცება ამ სიტყვამ გამოიწვია, როცა უკრაინაში (ხარკოვში) ჩავედი პირველად და აღმოვაჩინე, რომ უკრაინულად "площадь"-ს "მაიდანი" ჰქვია... (სხვათა შორის ისიც სახალისო იყო, სიგარეტი რომ ვიყიდე, ადგილობრივი "კოსმოსი" და ზედ უკრაინულად "თუთუნ" ეწერა).
ამ ბოლო დროს კიევის მოვლენებმა კი სიტყვა "მაიდანი" თურმე - არც მეტი, არც ნაკლები - რევოლუციის სიმბოლოდ და მინიშნებად აქცია.

В России назревает Майдан. Путин и ФСБ не знают что делать-ო - წერია ერთ-ერთი ექსპერტის ვნებათა და სიტყვათა ღელვაში..…(http://elise.com.ua/?p=15242)
(ბრჭყალებშიც კი აღარ სვამენ, უკვე იციან, რომ, მაიაკოვსკის სიტყვების პერიფრაზირებისა არ იყოს (я говорю партия, подразумеваю ленин) - я говорю майдан, подразумеваю Революцию...

ძველი თბილისის ამბები თუ გაინტერესებთ (თავისი აბანოებით და აშუღებით და რამე....) მოისმინეთ ჩემს გვერდზე რადიოგადაცემის ჩანაწერი (ზუგდიდის რადიო "ათინათი") - Тбилисские ашуги. აქვე მადლობა უნდა ვუთხრა ქალბატონ მაია ფიფიას ასეთი მშვენიერი გადაცემის მომზადებისთვის!

среда, 6 августа 2014 г.

ფოტოგასეირნება დროსა და სივრცეში

(ფულად-საკრედიტო კომენტარით)

ქრონოლოგიური სხვაობა ორ ფოტოს შორის 32 წელზე ცოტა მეტია,  სიvრცობრივი - ალბათ, 4-5 ათასი კილომეტრი (ხარკოვი და ბარსელონა)... 

აკვარიუმში რომ შევდიოდით, პატარა, აუცილებლად გადასასვლელი ბოგირი უნდა გაგვევლო... იქით ერთი ყოჩაღი ფოტოგრაფი ქალი იყო ჩასაფრებული და გვიბრძანა - სტოპ! მერე "ერთი, ორი, სამი" იტალიურად გვითხრა (გარეგნობის მიხედვით დაადგინა, რომ "იტალიელები" ვიყავით), მერე ჩააჩხაკუნა და... ჩიტი ნამდვილად არ გამოფრენილა... რაც გამოფრინდა, ხედავთ შუაში (იხილეთ დაზუსტება პოსტსკრიპტუმში); დავათვალიერეთ აკვარიუმი და რომ გამოვდიოდით, ფოტოებიც დაგვახვედრეს - ერთი ცალი - 8 ევრო, გინდა-არგინდა, უნდა აიღო... თუ იმასაც გავითვალისწინებთ, რომ ბილეთი 20 ევრო ღირს, ესე იგი - ერთი კაცის "სიამოვნება წყალქვეშ" ნახევარი საათით 28 ევრო ჯდება... ჩვენ კიდევ მივჩერებივართ ამ კაზანტიპს და გავიძახით - ფულს შემოიტანს-ო..... დაიჭირეთ, ბატონო, ეს ზვიგენები და მისთანა ურჩხულები, შავ ზღვაში რომ ბინადრობენ, გააკეთეთ აკვარიუმი და არც ხალხი გაირყვნება შიშველ დუნდულებზე დაგეშვით და არც თავ-პირის დასისხლიანებით დაემუქრებიან ვინმეს... იქვე, აკვარიუმთან - ხაჭაპური, მწვადი, ხინკალი... მამაპაპური ღვინო, "შენ დაუკა, ლურჯი ჩიტი გამოფრინდება"  და... ჩამოსრიკინდებიან ევროპელები და დატოვებენ ანაკლიაში ან ფოთში ან სადმე იქვე ახლოს (ლაზიკა აღარ შენდება?) ფულს... 
ასეთია ჩემი კომენტარი...

P.S. დავაზუსტებ, რომ მე შუაში ვდგავარ, გაწოლილი არსებაც შუაშია, მაგრამ მე არ ვარ.



понедельник, 23 июня 2014 г.

აი, ასე დაიწერა, ეს პატარა სონეტი...

(თითქმის იგავური ამბავი მორალით)

ვნახე სონეტი ეკა ფერაძის გვერდზე და ძალიან მომეწონა, მაშინვე დავიშეარე... შალიკო ძოწენიძემ მკითხა - ვისიაო? - არ ვიცოდი და შევუძვერი გუგული დეიდას უბეში და მითხრა - ანა ახმატოვასია... უფრო სწორად - საიტის დასახელებები ამოყარა და იქ "Анна Ахматова" ჭარბობდა და მეც დავასკვენი და ვუპასუხე - ანასია... "მეეჭვებაო" - თქვა შალიკომ... მეც დავეჭვდი და ისევ შევუძვერი გუგული დეიდას (გვარი არ ვიცი, თორემ დავასახელებდი) და აღმოჩნდა, რომ ეს ლექსი ყოფილა Павел Гребенюк-ის, მავან ხუმარებს გადმოუტანიათ "ფესბუქებში-და- ადნაკლასნიკებში-და-მისთანებში" და მიუწერიათ - ანა ახმატოვა... რატომ? აბა, რა ვიცი?! მე რატომ მივიწერე ჯალალ ედ-დინობა?! ხუმრობით? - ხუმრობით!... ასეა თუ ისე, ლექსი (სონეტი) კარგია და სულ კბილები მიკაწკაწებდა, სანამ ვთარგმნიდი... ახლა ნახეთ, რაც გამოვიდა მთელი ამ "балаган"-ის შემდეგ:

Два облака не делают погоды,
И две слезы не делают дождя.
Надменный взгляд еще не знак породы,
И шляпа — часто шляпка у гвоздя.

Стремление не означает цели,
А два рубля — еще не капитал.
Два выстрела не делают дуэли,
Две доблести — еще не идеал.

Две рюмки не смертельны для гуляки,
Два клоуна — еще не балаган,
Два выпада не означают драки,
Два поцелуя — даже не роман.

Как часто мы тревожимся напрасно
И видим бурю там, где небо ясно…


ორ ცრემლს წვიმა არ მოჰყვება, რაგინდ ღაწვზე ეგოროს,
ორი ღრუბლით რაც შექმნილა, განა ის ამინდია?!.
მედიდური გამოხედვა ჯიში არვის ეგონოს,
ხოლო შლაპა უფრო ხშირად ხომ ლურსმანზე კიდია.

მიზანსწრაფვას თვით მიზნისა განა რამე უწყოდა...
ორ მანეთად კაპიტალის შექმნას ფუჭად ნუ ელი...
ორ ღირსებას იდეალი ჯერ არავინ უწოდა...
ორ გასროლას არასოდეს დარქმევია დუელი....

ორი სირჩით როდის იყო, რომ თვრებოდნენ ლოთები...
ორ მასხარას ცირკს ნუ არქმევ, ბალაგანი რომ არის...
ორი დარტყმა სულ არ არის ჩხუბში შესაშფოთები...
ორი კოცნა ნუ გგონია დასაწყისი რომანის....

ო, რა ხშირად მღელვარებით ვქმნით ამაო იგავებს
და მოწმენდილ ცაზე ვხედავთ ქარიშხალს და გრიგალებს.

* * *
მორალი: გუგული დეიდას თუ შეუძვრები უბეში, განაგრძე ძრომიალი, სანამ ჭეშმარიტებამდე მიხვალ!

среда, 18 июня 2014 г.

მეჯღანუაშვილის კომპლექსი

ის საწყალი სოლომონი სიტყვა "ჯღანმა" რომ დატანჯა და ვერაფრით რომ ვერ ამოაგდო თავისი გვარიდან, ხომ გახსოვთ? - ასევე იქცევა ბევრი (ზოგი) ჩვენგანი, როცა გულდაგულ მალავს ან ცდილობს რამენაირად შეალამაზოს და შეაშეღავათოს თავისი ცხოვრების "არაპრესტიჟული" ატრიბუტები, ვთქვათ: საცხოვრებელი ადგილი, წარმოშობა, გვარი, სანათესაო და ა.შ. 
ერთი ამბავი მახსენდება, ჩემზე ბევრად უფროსი კაცი სადღაც 70-იან წლებში (არაპრესტიჟულ უბანში დაბადებულ-გაზრდილი) ვითომ ხუმრობდა ხოლმე: სამსახურიდან ვაკის გავლით მოვდივარო სახლში, რომ თანამშრომლებმა დაინახონ, ვაკეში მიმავალ ტრანსპორტში ავდივარო... ის მართლა ასე იქცეოდა თავისი თანამშრომლებისთვის, ჩვენთან კი, არაპრესტიჟულებთან, ასე ვთქვათ, შაყირობდა და საკუთარ თავს ძალიან ენა-და-გონ-მოსწრებულად წარმოაჩენდა და ცალკე "იქ" იწერდა ქულებს და ცალკე "აქ"... 
ახლახან შევნიშნე კიდევ - ერთმა პიროვნებამ ფოტოს ასეთი კომენტარი დაურთო: "აგარაკზე ვარო"... და უთითებდა იმ "არაპრესტიჟულ" რეგიონს, სადაც დაიბადა, გაიზარდა, მამა-პაპა იქ მიაბარა მიწას და შვილებსაც "ჰაერის გამოსაცვლელად" იქ აგზავნის ხოლმე ზაფხულობით... მაგრამ ეთაკილება, რომ თქვას - ეს ჩემი მშობლიური სოფელია - "აგარაკი" უფრო შეღავათიანია... ანუ შეიძლება ვიფიქროთ, რომ სხვაგანაც აქვს აგარაკი და ამა თუ იმ "არაპრესტიჟულობასთან" მხოლოდ სააგარაკო "პრიორიტეტები" აკავშირებს...

ახლა ყავა უნდა დავლიო და, თუ გნებავთ, შემომიერთდით... ჰო, ყავაზე გამახსენდა კიდევ - ჩვენს ეზოში ერთ-ერთმა ჩვენიანმა პირველად რომ მოადუღა და დიდიან-პატარიანად ყველა ერთმანეთს რომ ვუყურებდით და არ ვიცოდით, როგორ უნდა დაგველია - თეფზე დაგვესხა, როგორც ჩაი, თუ პირდაპირ მიგვედო ჭიქაზე ტუჩები მათი დაწვის საფრთხით... ეს იმ შორეულ 60-იან წლებში მოხდა და თუ კიდევ გამახსენდა, ამ ამბავსაც დავწერ ისე... "სააშიკოდ, სალაღობოდ, ამხანაგთა სათრეველად". 

воскресенье, 15 июня 2014 г.

Боря! Саблю!!!

შარშანწინ ირანში რომ ვიყავი, იქ რუსი აღმოსავლეთმცოდნე, პროფესორი ბორის ნორიკი გავიცანი (პეტერბურგელი რუსი - სპარსული გვარით... ფოტოზე თავზე მადგას, "რუსეთი" აწერია); მასთან ერთად ვცხოვრობდი სასტუმროში და 3-4 დღე საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ დავმეგობრებულიყავით... მერე მეორე (თეირანული!) ინფარქტი რომ მეწვია და სასწრაფოდ საავადმყოფოში რომ გამაქანეს, ბორია გვერდიდან არ მომცილებია, მეოთხე სართულიდან ქვემოთ საკაცით ჩამომიყვანა, საავადმყოფოში თავზე მადგა და ექიმებთან ჩემი ყოფნა-არყოფნის საკითხს არკვევდა, სანამ ჩვენები მოვიდოდნენ საქართველოს საელჩოდან (ნიკო ნახუცრიშვილი და თეა შურღაია) და მიპატრონებდნენ...
...წუხელის რუმის იგავების თარგმნასთან დაკავშირებით მასალებს ვეძებდი... საერთოდ უნდა ითქვას, რომ ამ იგავებში ბევრი აზრობრივ-ენობრივი სირთულეა არასპარსელითვისაც და სპარსელისთვისაც კი.... ვთქვათ, დავით გურამიშვილის ფრაზა განა ყველა ქართველს ესმის სწორად? - "ჰგავს უხორთუმო სპილოსა ჭკვიანი კაცი ბრიყვია"... თუ ჭკვიანია, ბრიყვი როგორღაა?! სანამ არ განმარტავ, რომ ბრიყვში გაუნათლებელი იგულისხმება, ვერც ქართველი და ვერც სხვა ვერ ჩაწვდება ამ აფორიზმის არსს... ისე კი, ახლა წარმოვიდგინე და დავით გურამიშვილს სუფიზმის ეპოქაში და გარემოში რომ ეცხოვრა, მიმიქარავს ბევრი ოსტატი ამგვარი პოეზიისა, რასაც ჯალალ ედ-დინ რუმი მამათავრობდა, ჩვენი დავითი პირველობას არავის დაუთმობდა... ავცდით საუბრის თემას და დავუბრუნდეთ: ჰოდა, ვეძებ მასალებს და განსაკუთრებით ისეთებს, სადაც იქნება რუსული პწკარედი... პწკარედი მთარგმნელისთვის ისეთივე "წამალია", როგორც ნარგიზა - "ნატვრის ხეში" გაშტერებული ბიჭისთვის; ეს სიტყვა Подстрочник რომ არ ჩამეწერა, ვერც ვიპოვიდი ამას - რუმის პოემის პირველი წიგნი რუსული პწკარედული თარგმანით, კომენტარით და ყოველი ფრაზის ლინგვისტური ანალიზით... ავტორებს შორის კი ჩემი ძმაკაცი ბორია ვიპოვე და თითქოს ცა გაიხსნა... აქაც მომევლინა მხსნელად და მშველელად!
ჰოდა, Боря! Саблю!!! - ახლა დავცხოთ სუფისტების ნაჩალნიკებს, როგორც დავცხეთ ინფარქტს თეირანში!






среда, 11 июня 2014 г.

ლურჯი ფრინველი

ცოტა ნაადრევი ძილისპირული
(მიტომ ვწერ, რომ არ დამავიწყდეს)

...სანამ ბათუმელი პოლიტიკოსები  ბობოქრობენ და ჟურნალისტების წინააღმდეგ მუშაობის დაწყებას გეგმავენ, მე ორი "პატარა" აღმოჩენის შესახებ დავწერ ორიოდე სიტყვას:

1. ვერლიბრის სათავეებში მავანნი უოლტ უიტმენს რომ ხედავენ, ეს არ უნდა იყოს სწორი, რადგან ჯალალ ედ-დინ რუმის ინგლისურენოვანი თარგმანები სხვა არაფერია, თუ არა ვერლიბრი, რადგან მთარგმნელები ვერ ახერხებდნენ მისი პოეტიკის თარგმნას; რიტმი, რითმა, ალიტერაციები... ეს ინგლისურში პირწმინდად იგნორირებულია, მათ გარეშე კი ლექსის შინაარსი სრულიად პროზაული ჩანს, ოღნდ აზრი ყოველგვარი ლოგიკის გარეშე ხტის ერთი საკითხიდან მეორეზე, არანაირი შინაარსობლივი (მით უმეტეს - სიუჟეტური) კავშირი არ არის... ერთი სიტყვით, გეცნოთ, ალბათ, "პოეზიის" სახესხვაობა.

2. მე-20 საუკუნის დასაწყისში, როცა ნაირგვარი სიმბოლიზმ-იმპრესიონიზმ-დადაიზმ-ფუტურიზმები ბობოქრობდნენ (...ბათუმელი პოლიტიკოსებივით!), იმახანად ძალიან პოპულარული იყო ბელგიელი დრამატურგის მორის მეტერლინკის პიესა "ლურჯი ფრინველი"... მერე ფილმიც გადაიღეს ჰოლივუდში - ელიზაბეტ ტეილორი თამაშობდა.... ჰოდა... ინებეთ ეს "ლურჯი ფრინველი":
وان مرغ آبی را بگو مستان سلامت می‌کنند
ეს არის 534-ე ყაზალში "მორღ-ე აბი"... ეს სხვა არაფერია თუ არა "ცისფერი, ლურჯი ფრინველი" და ეს სიტყვები შეგნებულად წერია ცალ-ცალკე (  مرغ  آبی ), თორემ ერთად რომ დაეწერათ ( مرغآبی  ) "იხვი" გამოვიდოდა... 
რაც შეეხება სიმბოლიზმ-იმპრესიონიზმ-დადაიზმ-ფუტურიზმების ბობოქრობას... მთელ მათს მიმდინარეობებს ყველა ქვეყანაში თავისი მრავალათასიანი "არტისტებით" და მათივე "ვაზელინებით" ერთი ჯალალ ედ-დინ რუმი აჯობებდა  სიმბოლისტ-იმპრესიონისტ-დადაისტ-ფუტურისტობაში... 1979 წელს გაცემულ ჩემს ლურჯ დიპლომს გეფიცებით, რომ არ გატყუებთ!

P.S. ისე კი, იხვი რომ აფრინდება ხოლმე ცაში, ხანდახან ლურჯად ჩანს, ხოლო ბატი - თეთრად.

воскресенье, 8 июня 2014 г.

პირველი სიყვარული - სიზმარში!

1966 წელს გერმანიის ნაკრები რომ ვნახე პირველად თავისი მაიერით, შნელინგერით, ბეკენბაუერით, ოვერატით, ზეელერით, ჰალერით და მიულერით და... ეს ნაკრები შემიყვარდა და დღემდე დარწმუნებული ვარ, რომ იმ ჩემპიონატზე მათ ეკუთვნოდათ გამარჯვება... მერე ბრაზილიის დიდი გუნდიც ვნახე, ჰოლანდიისაც, არგენტინისაც, საფრანგეთისაც, იტალიისაც, ესპანეთისაც... სულ დიდები და დიდრონები და ისინიც შევიყვარე, მაგრამ პირველი სიყვარული მაინც ყველაზე ძლიერი ყოფილა!
მგონია, რომ წელს გერმანია ჩაუტარებს 200 მილიონიან ბრაზილიას ფეხბურთის მასტერ-კლასს... კი მეცოდება ეს ამხელა ქვეყანა, ახლა ერთ ბურთად რომ არის შეკრული, მაგრამ რა ვქნა?! - აკი გითხარით - პირველი სიყვარული ყველაზე ძლიერი ყოფილა!
...ან ის გუნდი რომ მახსენდება - 1972 წელს სსრკ-ს ევროპის ჩემპიონატის ფინალში 3:0 რომ მოუგო.... აუჰ! რა იყო!!! მერე ბრაიტნერი და რუმენიგე და ფიოლერი და კლინსმანი და კალცი და მათეუსი და... ხოხ! ცეცხლი და აჯიკა იყო - ნეტცერი დამავიწყდა!

ერთი სიტყვით - გაუმარჯოს პირველ სიყვარულს!
მე წავედი დასაძინებლად!
დღეიდან მინიმუმ ერთი თვე საფეხბურთო სიზმრები გვექნება!
მსოფლიო ჩემპიონატს ყოველთვის ვუყურებ, ეს ბარსელონა-მარსელონა-რეალ-მეალი არ მაინტერესებს... Вот так! 

четверг, 5 июня 2014 г.

მთარგმნელის მონოლოგი - 2

მთარგმნელის პირველი მონოლოგი შეგიძლიათ ნახოთ აქ:
http://elerda.blogspot.com/2013/02/blog-post_7230.html

რაც შეეხება მეორეს: 
გაგიგიათ, ალბათ - გამჩენი არ ასვენებსო... 
ჩემი საქმეც ასეა - დილიდან ამეკვიატა სურვილი იმისა, რომ "ვეფხისტყაოსნის" რუსული თარგმანები წამეკითხა... რატომ? - არ ვიცი. მაგრამ როცა წავიკითხე, ძალიან საინტერესოდ მეჩვენა მათი ანალიზი, თუნდაც ერთი ყველასათვის ცნობილი სტროფისა ოღონდ... იმ ადამიანების თვალით, ვინც დაჟინებით ამტკიცებს, რომ თარგმანი ზედმიწევნით ახლოს უნდა იყოს ორიგინალთან, რადგან მათ აინტერესებთ ის, თუ რას და როგორ წერდა, ვთქვათ, რუსთველი და არა ვინმე ზაბოლოცკი ან პეტრენკო. კი ბატონო, განვიხილოთ თარგმანის ოთხი ვარიანტი.

1 ---------------------------------------------
შალვა ნუცუბიძის თარგმანში ვკითხულობთ:
Был в Аравии властитель Ростеван, судьбой взнесенный, 
Благородный и доступный, мощью войска окрыленный.
Добрый, щедрый, правосудный, в управленьи умудренный. 
Безупречный был он витязь, красноречьем озаренный
(ჩავრთოთ მეორე მიკროფონი)
- რატომ ჰგონია მთარგმნელს, რომ "მეფე" და "მპყრობელი ანუ მბრძანებელი" ერთი და იგივე რამ არის?!
- ნუთუ "ღმრთისაგან სვიანი" ასე უნდა ეთარგმნა - судьбой взнесенный?! სად ჩანს ღმერთი?!
- მაღალი - Благородный?! მდაბალი - доступный?! (ო, მაი გოდ?!)' ლაშქარ-მრავალი, ყმიანი - мощью войска окрыленный?! ლაშქრის ძალით ფრთაშესხმული რა არის?! ან ყმები რატომ დაივიწყა?! მოუბარი წყლიანი - красноречьем озаренный.... სად წყალი და სად Заря?! ესაა თარგმანი?!
(პირველი ანუ ჩემი მიკროფონი): "პირადად მე ბატონი შალვას თარგმანი ძალიან მომწონს, მაგრამ, როგორც მოგახსენეთ, იმ ადამიანის თვალთახედვით განვიხილე, ვინც ითხოვს სიზუსტეს და როგორც მათ უყვართ თქმა - სურვილი აქვთ წაიკითხონ რუსულად "შოთა" და არა "შალვა".

2 ---------------------------------------------
განვაგრძოთ ასეთი ადამიანის ტყავში ყოფნა და ახლა ვნახოთ ნიკოლაი ზაბოლოცკის თარგმანი:
Жил в Аравии когда-то царь от бога, царь счастливый,
Ростеван, искусный воин и владыка справедливый.
Снисходительный и щедрый, величавый и правдивый,
Был он грозный полководец и мудрец красноречивый.
ამას კი შუნარჩუნებია "ღმერთი" (бог), მაგრამ ეს царь რა არის?! როდის იყო არაბებს царь-ები ჰყავდათ?! ეს რუსები იმ когда-то ხანაშიც არ ასვენებდნენ მახლობელ აღმოსავლეთს?! მერე ყველაფერი გადაუდგილებია - მეომარი უებრო შოთასთან მეოთხე სტრიქონშია, ნიკოლაისთან - искусный воин, ან ეს грозный полководец (მრისხანე მხედართმთავარი) საიდან გაჩნდა?! აკი გეუბნებით - სულ თავისი მრისხანე царь-ები ახსოვთ... Неужели Ростеван Грозный - Предок и Однофамилец Ивана Грозного (?!) 
"შოთა" ვიკითხო მე რუსულად თუ ნიკოლაი (ზაბოლოცკი), ხოხ?!

3 ---------------------------------------------
პანტელეიმონ პეტრენკო:
Ростеван был царь арабский, божьей милостью храним;
Войск бесчисленных властитель, был он щедрым и простым.
Мудр, любезен, правосуден, прозорлив, неотразим,
Кроме доблести прославлен красноречием своим.

(პირველი მიკროფონი) სანამ იმ კრიტიკოსს გადავცემდე სიტყვა, მე გეტყვით ჩემს აზრს, რომ თარგმანი ძალიან ახლოს დგას ორიგინალთან და კარგადაც ჟღერს... ახლა ჩავრთოთ მეორე მიკროფონი:
რა არის ეს?! რატომ უნდა ვიკითხო მე ვიღაც უკრაინელი პანტელეიმონის ბჟუტური? აქაც არაბი царь გვხვდება და მან არ იცის, რომ იქ მეფეს "ხალიფა' ჰქვია (ერქვა)... ეს неотразим რა არის?! რომელი მონიკა ბელუჩი ან ანჯელინა ჯოლი იგია, რომ неотразим-ი იყოს?! მაღალი და მდაბალი - щедрый и простой?! - О, Боже! სად იყურებიან ეს რედაქტორები?! რატომ აჭაჭანებენ ასეთ ვაი-მთარგმნელს?!

4 ----------------------------------------------
კონსტანტინე ბალმონტი:
Был в Арабии певучей царь от бога, царь могучий,
Рати сильного — как тучи, вознесенный Ростэван.
Многим витязям бессменный знак и образ несравненный,
Птицезоркий, в зыби пенной все увидит сквозь туман.

(ისევ მეორე მიკროფონია ჩართული) ამას შიდა რითმების გასაკეთებლად певучей და тучи გამოუყენებია, აძალებდა ვინმე?! სიმღერ-სიმღერით ღრუბლებისებრ მაცხოვრებელი Ростэван-ი თქვენთვის დაიტოვეთ! თანაც ყველაფერს ხედავსო сквозь туман და არისო Птицезоркий.... არა, ბატონო! - მე მინდა "შოთა" რუსულად და არა ვიღაც Костя-Константитн... Понятно?! ჩემო კოწია, თარგმანი უნდა იყოს ზუსტი - ზომით, წონით, სალექსო საზომით, ლექსიკით, რითმებით...  "თავისუფალი" მე გიჟი გამიგია და არა თარგმანი!
(გამოვურთოთ მიკროფონი)
------------------------------
ერთი სიტყვით, ამ ადამიანების ლოგიკით უნდა დავიცადოთ მანამ, სანამ "რუსი შოთა" არ გამოჩნდება და სიტყვა-სიტყვით, უზუსტესად არ თარგმნის "ქართველი შოთას" პოემას, მაგრამ მათ ის არ აღელვებთ, რომ ასეთ "ზუსტ თარგმანში" დაიკარგება პოეზიაც და პოემის ხიბლიც და რუსი მკითხველი ვერაფრით დაიჯერებს, რომ ქართველებს მე-12-13 საუკუნეებში დიდი პოეტი ჰყავდათ, მათ ხელში შერჩებათ მდარე ლექსი და არა ბალმონტის ან ზაბოლოცკის მშვენიერი პოეზია... რუსთველის ლექსით შთაგონებული.

პირველი ნაწილის დასასრული.... 
საფეხბურთო-იუმორისტული გაგრძელება, ალბათ, იქნება ცოტა მოგვიანებით... ვეცდები მალე დავწერო.


 (გაგრძელება)
საფეხბურთო-იუმორისტული ნაწილი

თარგმანის სიზუსტეზე რომ ვფიქრობ, ერთი ამბავი მახსენდება საბჭოთა ფეხბურთის ისტორიიდან:
1965 წლის 4 ივლისს მოსკოვში შედგა ამხანაგური მატჩი სსრკ-ს და ბრაზილიის (იმხანად მოქმედი მსოფლიო ჩემპიონის) გუნდებს შორის, ეს თამაში მოიგეს ბრაზილიელებმა და პელემ გაიტანა ორი გოლი.
ამ მატჩში მონაწილეობდნენ ქართველი ფეხბურთელებიც (იხილეთ ფოტო) და სწორედ ერთ მათგანს, გიორგი სიჭინავას, დაავალეს პელეს "დაჭერა"; ფეხბურთის ძველი გულშემატკივრებისგან მსმენია, რომ თამაშის შემდეგ ბატონ გიორგის უთქვამს: ერთხანს კი ვდიეო, მაგრამ მისი "დაჭერა" შეუძლებელია, ამიტომ თავი დავანებე, მე ჩემი თამაში დავიწყე და გავიფიქრე ახლა შენ მდიე-მეთქი... ეს, ასე ვთქვათ, საფეხბურთო იგავია, რაც ბევრი არსებობდა იმხანად; შესაძლოა უმეტესი  მათგანი მუშტაიდის ან კიროვის ბაღების ბირჟებზე ითხზვებოდა გადაჭარბებული ფანტაზიის მქონე გულშემატკივრების მიერ, მაგრამ მე ეს ამბავი გიორგი სიჭინავას შესახებ ძალიან მომწონს და მინდა, რომ სიმართლე იყოს, რადგან თუნდაც ამ ჩვენი საუბრის თემაში ძალინ ჰგავს მთარგმნელის და ავტორის ურთიერთობას, ანუ: დაუწყებ დევნას და არ მისცემ თავისუფალი მოქმედების საშუალებას? -  ვერც შენ ითამაშებ და ვერც ის.
ფეხბურთელს რომ შეესრულებინა ზუსტად ის დავალება, რაც მწვრთნელმა მისცა, რა მოხდებოდა? შესაძლოა, შექმნილიყო დაახლოებით ასეთი სიტუაცია: არ მიეცემოდა პელეს ნორმალური თამაშის საშუალება, ვერც სიჭინავას კარგ თამაშს ნახავდა მაყურებელი; პელე ვერ გაიტანდა ორ გოლს, ვერ გაახარებდა ბრაზილიის ტორსიდას, ვერ აჩვენებდა საბჭოთა მაყურებელს დიდ ფეხბურთს, სიჭინავა არ მიიპყრობდა ფეხბურთის სპეციალისტთა ყურადღებას და, ალბათ, 1966 წლის მსოფლიო ჩემპიონატზე არ წაიყვანდნენ და ასე შემდეგ... სამაგიეროდ, დავალებათა "ზუსტი" შესრულების შემთხვევაში, თამაში, შესაძლოა, დასრულებულიყი ფრედ: 0:0 და კმაყოფილი იქნებოდნენ: Начальство сборной команды СССР по футболу, Госкомитет физкультуры и спорта СССР, Руководство КПСС, ВЛКСМ, ВЦСПС и Лично Дорогой Леонид Ильич Брежнев.... 

ახლა ვნახოთ პატარა სიუჟეტი ამ მატჩის შესახებ, სადაც კარგად ჩანს, თუ როგორი გახარებულია საბჭოთა ხალხი, მიუხედავად დამარცხებისა, ასი ათასი გულშემატკივრი: ქალი თუ კაცი, დიდი თუ პატარა, მოხუცი თუ ახალგაზრდა... მათ შორის ჩანს ერთ კადრში ერთი რიგითი საბჭოელი მოქალაქე Коля, რომელთან ინტერვიუსაც ასევე წავაწყდით "youtube"-ზე და მას სიუჟეტის ხილვის შემდეგ შემოგთავაზებთ:
https://www.youtube.com/watch?v=4cFmvC_Tdqg
ახლა გავეცნოთ ინტერვიუს კოლიასთან
Корреспондент газеты "Советский Спорт" - Вы довольны игрой, Николай Петрович?
Николай Петрович (просто Коля... передовик ппризводства, отличный семьянин) - Да, конечно доволен, я увидел действующих чемпионов Мира, игру самого Пеле! Наши тоже играли хорошо, показали грамотный футбол, не портили игру...
Корреспондент - Но мы же проиграли 0:3?!
Коля: Ну и что? Зато был красивый футбол!
Корреспондент: А Начальство сборонй команды СССР по футболу, Госкомитет физкультуры и спорта СССР, Руководство КПСС, ВЛКСМ, ВЦСПС и Лично Дорогой Леонид Ильич Брежнев... они ведь недовольны?!
Коля - Сказать?
Корреспондент - Говорите!
Коля - Да, пошли они....

აქ, სამწუხაროდ, ცენზურის ჩარევის გამო, წყდება ინტერვიუ და გთავაზობთ ოთხ სავარაუდო პასუხს, დაასრულეთ კოლიას ფრაზა - Да, пошли они все.... 
ა) ... на все четыре стороны!
ბ) ... к черту!
გ) ... на определенный человеческий орган
დ) ... в определенный человеческий орган

(შეგახსენებთ, რომ თქვენ გაქვთ სამი დახმარების უფლება: 1. ფრენდების დახმარება. 2. ზარი ახლობელთან. 3. ორმოცდაათი ორმოცდაათზე ანუ თქვენი მოთხოვნით წავშლი ორ არასწორ პასუხს).



აი ამის თქმა მინდოდა თარგმანისა და ფეხბურთის შედარებისას და თუ ახლა ე.წ. ზუსტი თარგმანის მომხრე-მოყვარული ექსპერტები, კრიტიკოსები, მკითხველები (და ა.შ.) კვლავ გამოთქვამენ პრეტენზიას და ასე თუ ისე იგულისხმებენ იმ ადამიანთა საქმიანობას, ვინც ცდილობს (...ცდილობს!) შექმნას დიდი პოეტების საკადრისი კარგი პოეზია ქართულ ენაზე, მე შემიძლია გავიმეორო ბატონი Коля-ს პასუხი Да, пошли вы все.... (აქაც ოთხი ვარიანტია, რომლებიც ზემოთ წერია). 

вторник, 3 июня 2014 г.

Саелчо Германии

...დღეს ავტობუსით ვიმგზავრე თავისუფლების მოედნიდან "პლეხანოვამდე"... გვერდით ორი ქალი მედგა, გარეგნობითაც, საქციელითაც, ბრეცვითაც თბილისელები იყვნენ, 60-65 წლისანი, ძველი საბურთალოელები, ვარიანტი არ არის, რომ სპორტის სასახლის იქით ეცხოვრათ... ჰოდა, რუსულად ლაპარაკობდნენ... ქართული აქცენტი რომ ჰქონდათ, ეგ ჯანდაბას, მაგრამ ელემენტარულ შეცდომებს უშვებდნენ, თუნდაც где?-და-куда?-ს საჭიროებისამებრ ხმარება არ იცოდნენ... ძალაუნებურად ვუსმენდი და ვფიქრობდი - ვინმე აძალებს, რომ რუსულად ლაპარაკობენ? ახლა ხომ აღარც მოდაშია ეს ენა და აღარც მოთხოვნილებაში... ბოლოს, ძველ კინოსტუდიასთან ერთმა ჩასვლა დააპირა და ბოდიშის მოსახდელი ინტონაციით უთხრა თანამოსაუბრეს - я сейчас иду в саелчо Германии...  я там (!) отсюда пешком пойду....
ალაბთ, სიჩქარეში მოუვიდა ასეთი იაღლიში, ან სიცხის ბრალი იყო, ან მოულოდნელად გამოჩენილი კონტროლიორისა, მაგრამ ფაქტია - "პასოლსტვა" ვერ გაიხსენა...

სხვათა შორის, "ელჩი" თურქული სიტყვაა და "ილ"-ის (რეგიონის) მმართველს ნიშნავდა... ანუ - ილ-ჩი; "-ჩი" ბოლოსართი კი თურქულ სიტყვებში ზოგადად საქმიანობის, პროფესიის მაწარმოებელია (მე ასე ვიცი, თუ ვცდები, შემისწორებენ... არიან აქ ზოგიერთი თურქოლოგები, გვარს არ დავასახელებ).
მაგალითად: ნავთი (ნაфთ / ნეфთ) - ნეფთ-ჩი - მენავთობე (ბაქოს 'ნეფთჩი" ხომ გახსოვთ?)

აი, ასე ჩააკვეხა (თბილისურ) რუსულში მშვენიერმა საბურთალოელმა ქალბატონმა გაქართულებული თურქული სიტყვა და გაგვშორდა: მეორე ქალბატონს, თავის თანამოსაუბრეს და მე - მათს გაფაციცებულ მსმენელს... მიყვარს თბილისელების საუბრის მოსმენა და "ჰენრი ჰიგინსობაზეც" გავიქაჩები, თუ საჭირო გახდა, რადგან მეტყველების მიხედვით 10-დან 7-8-ჯერ ზუსტად ვარტყამ, თუ რომელი უბნელია ჩემი თანამოსაუბრე....  

пятница, 23 мая 2014 г.

მზესუმზირების მეთოდი

ერთხელ, 90-იან წლებში, ერთ (ჩვენთვის ახლადგახსნილ) ქვეყანაში წავედით მე და ჩემი ბავშვობის მეგობარი... დიდი ბიზნესის დაწყების მანიით იყო შეპყრობილი მაშინ ყველა და ჩვენც ვცადეთ... ქვეყანა გახლდათ ევროპულ-სლავური და შესაბამისად ნაცნობობის გაბმა, კარგი ურთიერთობის დამყარება და ა.შ. არ გაგვჭირვებია, თუმცა უნდა ითქვას, რომ საოცრად გულღია ხალხი შეგვხვდა და დღემდე იმ აზრზე ვარ, რომ ეს ქვეყანა ძალიან სტუმართმოყვარე ადამიანებით არის დასახლებული...
ჰოდა, შენ ხარ ჩემი ბატონი, დაგვპატიჟეს ერთ მთიან სოფელში, სადაც იყო საოცრად ლამაზი ბუნება და უმშვენიერესი ისტორიული ძეგლები მონასტრითურთ... იქაური ხედები დღემდეა ჩარჩენილი ჩემს მეხსიერებაში... მიგვიღეს, გვიმასპინძლეს, პატივი გვცეს და საღამოს სადღაც ქვემოთ, ცენტრალურ შარაგზაზე რომ დიდი დასახლება იყო, იქ წაგვიყვანეს გასართობად... ჩვენც გავერთეთ (როგორ? ეს ცალკე მოთხრობის თემაა); იქამდე გზა მზესუმზირის უზარმაზარ ყანაზე გადიოდა და შესაბამისად უკანაც ამ გზით უნდა ავბრუნებულიყავით, უფრო სწორად - ბილიკით... 
ხსენებული გასართობი ადგილიდან ნასვამ-ნაჭამ-ნაქეიფრები რომ გამოვედი, მე და ჩემი მეგობარი ამოვუყევით გზას მონასტრისაკენ... ალბათ, 2-3 კილომეტრი იქნებოდა ორმეტრიან მზესუმზირებს შორის ("სემიჩკას" ვეძახი დღემდე შინაურობაში)... მეც კარგად მთვრალი ვიყავი, მაგრამ ის ჩემი მეგობარი ძლივს იდგა ფეხზე და რომ გამოვიარეთ 300-400 მეტრი, მიმოვიხედე და ის ვაჟბატონი არსად ჩანდა.... ვიდექი გაოგნებული შუა ღამისას შუა ბილიკზე, შუა ციდან თავზე ბადრი მთვარე დამნათოდა და ცხადია, მაშნვე დავიწყე ძახილი.... ბადრი, ბადრიიიიი (სხვა სახელი ჰქვია მაგრამ აქ "ბადრი" ერქვას იქ რომ მთვარე დამნათოდა იმის ხათრით). მაგრამ სადაა ბადრი?! ფაფუ! არსაიდან ხმა, არსით ძახილი... ვიფიქრე უკან დაბრუნდა და გართობის გაგრძელება მოინდომა-მეთქი, ან გამასწრო და უკვე მონასტერშია-მეთქი, ან გაფრინდა-მეთქი... ვაჰ! სხვა რა მეფიქრა?! მაშ, სად დავკარგე ეს კაცი ასე თვალსა დე ხელს შუა?! უფრო სწორად - მზესუმზირებსა და სემიჩკებს შუა... ორიოდე საათი ვიარე ზემოთ-ქვემოთ... ამასობაში გამოვფხიზლდი კიდეც... იმასაც ვფიქრობდა - დედაშენს რა ვუთხრა-მეთქი, ბიჭო, უშენოდ რომ დავბრუნდები თბილისში და ასე შემდეგ და ჰარი-ჰარალე... შენ დაუკა, ლურჯი ჩიტი ამოფრინდება... დავიღალე-ჩამოვჯექი-ავდექი... ისევ დავიღალე, ისევ ჩამოვჯექი და ისევ რომ ავდექი, ვიფიქრე ამ "სემიჩკებშიც" უნდა შევიდე-მეთქი და პირველივე ნაბიჯის შედგმაზე, ორ-სამ მეტრში ბილიკიდან, დავინახე - ეს ჩვენი ბადრი წევს და არხეინად ხვრინავს... მერე კიდევ ბევრი ამბები გადაგვხდა თავს იმ ქვეყანაში და თუ სათქმელი მოიტანს, დავწერ კიდეც... 
ეს ამბავი კი, ახლა რომ გიამბეთ,  იმან გამახსენა, რომ ამჟამად ამით ვარ დაკავებული - ჩემს მიერ ოცდაათიოდე წლის წინ თარგმნილი ყაზალის დედნებს ვეძები ჯალალ ედ-დინ რუმის დივანში, სადაც 3200 ყაზალია მოთავსებული; ერთი მათგანი ვერაფრით რომ ვერ ვიპოვე, ვიფიქრე, აბა ერთი იმ "მზესუმზირებში შესვლის" მეთოდს გამოვიყენებ და მაუსის პირველივე ჩამოსქროლებით სადაც გავჩერდები, იქ დავიწყებ-მეთქი კითხვას და ძებნას და აჰა! - მეორედ გამიმართლა ცხოვრებაში ამ მეთოდმა.... ვიპოვე! რიგით 1160-ე ყოფილა...
დიდება მზესუმზირებს! სხვაა შორის, კარგი ფილმი იყო ასეთი ერთდროს - "მზესუმზირები", სოფი ლორენი თამაშობდა, სსრკ-იტალიის ერთობლივი ნაშრომი... ამ გახსენებაზე, ბარემ იმასაც ვნახავ საღამოს კინოთეატრ "იუთუბში".
თარგმანი, რომლის დედანსაც დიდხანს ვეძებდი, ეს გახლავთ:

შუბლი გაიხსენ და მიღმიერ პირს ნუღარ მიხრი,
ვით შვიდსა სფეროს, განგვირიგე ჩვენც ლტოლვის ნიხრი...

ჩვენ შორი გზიდან მოგვიყვანა შენმა ტრფიალმა,
მოდი, გვნახე და განგვაშორე ლოდინის ჭირხლი.

ნეტავი შენ, რომ შენი სულის მფლობელი შენ ხარ
და სამოთხეთა ძიებაში ქედს არსად იხრი...

ბანიდან ქვემოთ ჩამოგვხედე უსასო მიჯნურთ,
თორემ სადაც არს, ჩაგვაზილა საწუთრომ წიხლი.

მწდეო, სუფიებს სხვა სიბრუვის ღვინო სწყურიათ,
ვაზის ნაჟურს და რუმბში ნადგომს რა თავში ვიხლი?!

მწდეო, იმ ღვინით ისე ძლიერ უნდა დამათრო,
რომ საფლავშიაც მემღვრეოდეს, გარდაცვლილს სისხლი.
  

четверг, 15 мая 2014 г.

ჰა, რას იტყვით?!

მონოლოგი ძილის წინ
(ფრიად ემოციურად ჩარაკრაკებული დღის შემდეგ)

...მარჯვენა მხარეს რომაა - People you may know - სამეგობროდ შვიდ ფეისბუქელ ლამაზმანს მთავაზობს (დააკვირდით - სიტყვა ლამაზმანი ბრჭყალების გარეშე დავწერე), მაგრამ ახლა მე - თარგმანების გამოცემის დასრულების შემდეგ - ჭკუა ჩემი ცხოვრების იმ ციკლისკენ მიმიბრუნდა, როცა პრესის თავგადაკლული მუშაკი ვიყავი... ლამაზმანები რაღა შუაშაო?! - იკითხავთ... უბრალოდ ერთი საბჭოური სიმღერის ჩემებური პერიფრაზირება გამახსენდა, რომელსაც საგაზეთო თავგადასავლებისას "რედაქცია-სტამბა-(პრესის) ბირჟის" გადარბენებზე ვღიღინებდი ხოლმე:
Первым делом, первым делом გაზეთები!
Ну а девушки, а девушки потом...

მერე ის გამახსენდა - ერთხელ თიანეთში, წიგნის მაღაზიაში სადღაც 80-იანი წლების ბოლოს გაზეთ "Московские новости"-ს მთელი წლის ნომრები ერთ წიგნად აკინძული რომ ვნახე და პირი დავაბჩინე, რადგან ამ გაზეთს მთელი მაშინდელი (მომაკვდავი) სსრკ სანთლით დაეძებდა, რადგან იმ ეპოქის "ვაიმე-ვეცემი-ვხოხავ" სტატიები სწორედ მასში იბეჭდებოდა და "საბჭოელი ხალხი" მათი კითხვითღა იოხებდა გულს და ამ დროს, თიანეთში დევს მთელი წლის მოსაოხებელი მასალა და ზედ არავინ უყურებს... ვაიმე დავეცი! - და რა თქმა უნდა, ვიყიდე, ჩავჯექი ჰამაკში და ვიკითხე და ვიკითხე, ვიკითხე და ვიკითხე იმ ზომამდე, რომ ხინკლის ქვაბიდან ადენილ ოხშივარსაც არ შეეძლო დავებრუნებინე რეალურ ცხოვრებაში... თიანეთში, სადაც ყოველ ზაფხულს მშვენივრად ვატარებდით დროს კომუნისტურ უღელქვეშ გმინვითაც კი...

ერთი სიტყვით, ეს ცხოვრება სპირალურად ვითარდება: თეატრი-თარგმნა-პრესა... მერე ისევ თეატრი-თარგმნა-პრესა...  და ისევ თეატრი-თარგმნა-პრესა...
А девушки?!
Ну, а девушки пусть подождут.... რადგან ამბობენ, რომ ჩინეთში ისეთი წამალი გამოუგონიათ, რომ 80 წლის შემდეგ ადამიანი უკან სვლას იწყებს და ახალგაზრდავდება და სრულიად ჩვილობამდე რომ მიაღწევს მაშინ უბრუნდებაო მიქელ-გაბრიელს... ჩვენც ამ იმედით ვიცოცხლოთ და წავიდეთ დასაძინებლად...

P.S. "Московские новост"-ის მთელი წლის ე.წ. "პადშივკა" კი იმიტომ გამახსენდა, რომ პარასკევის "ფანტაზიის" 400 და სამშაბათის "ფანტაზიის" 549 ნომრის არქივი მაქვს... ჰა, რას იტყვით?

და ბოლოს მაჯამა, რომელიც ძილის წინ მაწონივით სასარგებლოა:

როდემდე უნდა ვუძლებდეთ ნეტავ
საქართველოში პოლიტ-ვირუსებს:
მედროვე მიწყივ რომ ევროპელებს
და ბრიყვი თავს რომ მიწყივ ირუსებს?!

არჩევნებისთვის ლამის ტარზანი
ასაბურთალონ, ავაკონ ჩიტა....
ჩვენი ყოფა თუ ასე გაგრძელდა,
ზნეობრივ “ტახტზე” ავა კონჩიტა...

суббота, 10 мая 2014 г.

მეაბანოე და მისი ცოლი

(ზღაპარი)

60-იან წლებში ქართულად გამოვიდა აღმოსავლური ზღაპრების კრებული, რაც მაშინდელმა კომუნისტურმა რეჟიმმა სრუილად უშფოთველად "გაატარა".... ჩვეულებრივი ზღაპრებია, მათი იდეოლოგიისთვის საშიში არაფერი იყო... რასაც გიამბობთ, შავით თეთრზე წერია, ჩემი შეთხზული არ არის:
კრებულში არის ერთი ასეთი ზღაპარი - "მეაბანოე და მისი ცოლი"...
მოკლე შინაარსი:
ერთი მეაბანოე მეფის ოჯახს ემსახურებოდა; ერთხელ, როცა ჭაბუკობაში შესულ უფლისწულს აბანავებდა, მორიდებით უთხრა, რომ მისი "შესაბამისი მოწყობილობა", დღეს როგორც იტყვიან, არაადექვატური იყო და ამიტომ ვერ შეძლებდა ქალბატონებთან "შესაბამისი კონტაქტის" დამყარებას... ჭაბუკს არაფერი გაეგებოდა არაადექვატური "შესაბამისობებისა" და სთხოვა, რომ ახსნა-განმარტებითი ინსტრუქცია ჩაეტარებინა, ანუ გაეჟღერებინა მისთვის, თუ რას გულისხმობდა. მეაბანოემ, ასე ვთქვათ - მექისემ, იფიქრა - მოდი, ჩემს ცოლს მოვუყვან - მაინც ვერაფერს უზამს - და ის აუხსნისო უკეთესად... ის კი აღარ მახსოვს - რა სარგებლის და ანგარებისთვის "გაწირა" მეაბანოემ თავისი ცოლი, მაგრამ თავად არხეინად იყო - მაინც ვერაფერს უზამსო - და ჩვენ რაღა გვრჯის, რომ შევშფოთდეთ მისი ოჯახური იდილიის გამო?!
ერთი სიტყვით, მოუყვანა თავისი კნეინა, შეუშვა უფლისწულთან აბანოში, თავად კი ჭუჭრუტანას მიადო თვალი - აბა, ვნახოთ, რა მოხდებაო?! ვიდეოკამერა რომ ჰქონოდა, ალბათ, ფარულ ჩანაწერსაც გააკეთებდა, რომ საჭირო დროს მეფისთვის "ჯოჯოხეთი" მოეწყო, მაგრამ ვინ მიაშავებდა მას შუა საუკუნეებში გამოსახულების ჩამწერ აპარატურას?! ჰოდა.... შენ ხარ ჩემი ბატონი, რაწამს შევიდა ქალი აბანოში, ჭაბუკი უმალ მამაკაცად გადაიქცა, მას არც არავინ უშლიდა ხელს - სხვა კაცმა ხომ თავისი ცოლი საკუთარი ნებით მიუყვანა - და მოხდა ის, რაც უნდა მომხდარიყო... ქალმა გაასაჯაროვა მთელი თავისი ინფორმაცია და ყმაწვილმაც გააჟღერა, მაგრამ რა გააჟღერა!
მეაბანოემ კი წაიშინა თავში ხელი, მაგრამ რაღას უშველიდა - შესაბამისი კონტაქტიც დამყარდა და ცოლიც დაკარგა, რადგან უფლისწულს მოეწონა ის ქალი და თავისთან დაიტოვა... რაღაც სარგებელი, ალბათ, მიუგდეს იმ საწყალს, მაგრამ ცოლი რომ ჰყვარებია, მაშინღა გაიგო, როცა დაკარგა იგი...
* * *
ყველაფერი ის, რაც იმ ზღაპრის მიხედვით გიამბეთ, ერთ თბილისურ ხატოვან გამოთქმაში სულ ხუთი-ექვსი სიტყვით არის გადმოცემული, შეგიძლიათ ისიც გაიხსენოთ...
საერთოდ კი... ალეგორიული მეტყველების და წერის დრო დადგა, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია... 
იგავ-აარაკის ჟანრი მარად იცოცხლებს, სანამ იარსებებენ ქლესა მონები, რომლებიც თავადვე ხდებიან მსხვერპლნი საკუთარი ფარისევლობით შექმნილი ტირანებისა...

четверг, 8 мая 2014 г.

მხარი დამიჭირეთ!

8-9 მაისის ნაძალადევი ძილისპირული

(ჩუმად მონოლოგის გარეშე ვაპირებდი გაპარვას საწოლისკენ, მაგრამ მავანთა შეფასებებმა მაიძულეს, ევროვოზიისკენ გამეჭყიტა ცალი თვალით და მომესმინა ორივე ყურით)

"ვბალე(ი)შიკობ.... უბალე(ი)შიკე...." - ახლაც გაიგონებთ ამ სიტყვას ჩვენს სტადიონებზე.... რუსულის არმცოდნეებს ვეტყვი (ასეთები კი უკვე მრავლად არიან), რომ ეს არის წმინდა რუსული სიტყვა და მისი ძირი გახლავთ "боль" (ტკივილი), ხოლო "болельщик" არის ის, ვინც ტკივილს განიცდის (ეცემა... ხოხავს... და ა.შ.) რაიმეს მიმართ და ჩვენ, როცა გადმოვაქართულეთ, დავაკონკრეტეთ, რომ მავანს მავანისთვის ან რამისთვის შესტკივა გული და მივიღეთ "გულშემატკივარი"... მანამდე უფრო ხშირად იხმარებოდა სიტყვა "ქომაგი", რაც არის სპარსული და ნიშნავს "დახმარებას, შეწევნას, ხელის შეშველებას..." და ა.შ. ცხადია, ეს ერთეულებმა იცოდნენ საქართველოში, მაგრამ გუმანით ხვდებოდნენ, ალბათ, რომ რაღაც აღმოსავლური წარმოშობისაა და ამიტომ ამჯობინეს "გულშემატკივარი", რაც ენაში დამკვიდრდა და ძალიანაც კარგი, რომ დამკვიდრდა, მაგრამ მისგან ნაწარმოები  პირიანი ზმნები, როგორიცაა - უგულშემატკივრე, ვგულშემატკივრობ - ჯერ ერთი, რომ წარმოსათქმელად უხერხულია და მეორეც ძალიან უაზროდ გამოიყურება... ეს იგივეა, რომ გვეთარგმნა, ვთქვათ, кинолюбитель და მიგვეღო და მივიღეთ კიდეც - კინომოყვარული - და მერე ამ სიტყვისთვის ისეთივე "დათვური სამსახური" გაგვეწია, რაც "გულშემატკივარს" დავმართეთ, ანუ: უკინომოყვარულე, ვკინომოყვარულობ და ა.შ. ან კიდევ, კი არ გვეთარგმნა, ჩვენი მშობლიური კომპოზიტი აგვეღო, ვთქვათ - თავგადაკლული - ახლა ნახეთ, რას მივიღებთ: უთავგადაკლულე... ვთავგადაკლულობ და ა.შ. ეს ორი უკანასკნელი არაფრით არის ნაკლები უკვე ხსენებულ მოწოდებაზე - უგულშემატკივრეთ ქართველებს ევროვიზიაზე... მართალი გითხრათ, ეს გამოსვლა რომ ვნახე, გული ნამდვილად მეტკინა, გულშემატკივრობისა კი რა მოგახსენოთ....

ასე რომ, სანამ ამ ხელოვნურ ფრაზებს, ხელოვნურ სახეებს და ხელოვნურ (ყალბ! არაგულწრფელ!) მუსიკას თავს არ დავანებებთ, არაფერი გვეშველება და თუ მაინცადამაინც არც რუსული "ბალე(ი)შიკობა" მოგვწონს (არც უნდა მოგვწონდეს) და არც სპარსული "ქომაგობაა" ჩვენთვის მისაღები, თქვით, თქვე კაიხალხო - მხარი დაუჭირეთ!... რას იტეხთ ენას ამ "უგულშემატკივრეთ-უთავგადაკლულეთ"-ი?!

ძილი ნებისა! მაგრამ ამ მუსიკის შემდეგ როგორი "ნება" იქნება ძილში, საკითხავი, აი, ეს არის?!

среда, 7 мая 2014 г.

დიდება ინტერნეტს

არ შემიძლია, რომ არ გაგიზიაროთ ჩემი აღტაცება !

ჯერ მცირეოდენი ექსკურსი წარსულში...
ადრეც მითქვამს - "ცისფერ მთებს ანუ ტიან-შანს" რომ ვუყურებ, ჩემი თავი მახსენდება, ხოლმე, რადგან ზუსტად იმ შენობაშია (დადიანის და ლესელიძის კუთხეში) გადაღებული ეს ფილმი, სადაც მისი გმირის - სოსოს - მსგავსად მეც დავდიოდი სართულ-სართულ და ჩემს თარგმანებს (ჯერ კიდევ სულ თოთოს და ახალს) ვაცნობდი იქ მომუშავე ნაირგვარ რედაქტორებს თუ ჩინოვნიკებს... მადლობა ღმერთს, მე სოსოსავით მიწისქვეშ არავის გავუგზავნივარ მივლინებით, რადგან ბატონი ჯემალ აჯიაშვილი გავიცანი იქ და მან დამაკვალიანა, არაფერი დაიშურა საიმისოდ, რომ მეც ვყოფილიყავი დასაქმებული იმ მთარგმნელობით კოლეგიაში, მაგრამ იქ საჩემო შტატი არ გამოიძებნა და უბოდიშოდ გამომისტუმრეს, როგორც უპერსპექტივო მთარგმნელი... მერე ორიოდე წელში ეს კოლეგიაც დაიშალა საბჭოთა კავშირის დაგნგრევასთან ერთად და "ცისფერი მთების" ფინალი ზუსტად აუხდა ამ ორგანიზაციას... ჩემი ნაშრომიც დაიკარგა იქ - სპარსული პოეზიის პწკარედები, რასაც მთელი წელი ვთარგმნიდი და რაც მერე სხვადასხვა პოეტს უნდა გაელექსა, დაახლოებით 100 ათასი სტრიქონი, ჩემი წილი კი უკვე გალექსილი და დასაბეჭდად გამზადებული იყო, მაგრამ უარი მითხრეს - არ გამოვაო შენგან მთარგმნელი... ერთი სიტყვით, ბოლოს ბატონმა ჯემალმა ერთი უზარმაზარი, ლურჯყდიანი წიგნი მომცა და მითხრა - თარგმნე, რასაც შეძლებო - თან გამაფრთხილა, რომ წიგნი ჩვენს კოლეგა ირანისტს, ქალბატონ მანანას ეკუთვნოდა და თვალისჩინივით უნდა გავფრთხილებოდი... ასეც მოვიქეცი, დავიწყე თარგმნა, დაგროვდა რაღაც რაოდენობა, მაგრამ დადგა 90-იანე წლები და ისეთი დრო მოვიდა, თარგმანი კი არა, როგორც ქუთაისლები (ქუთათურები!) იტყვიან, დედა შვილს არ ეიყვანდა ხელში, სიმონ!..
ის თარგმანები არსად დაბეჭდილა, ჩემს საქაღალდეებში დევს დღემდე, მაგრამ მათი რაოდენობა მაინც ზღვაში წვეთია იმასთან შედარებით, რაც იმ წიგნ-მონსტრში, წიგნ-ურჩხულში იყო მოთავსებული... იგულისხმება ჯალალ-ედ-დინ რუმის ლირიკის სრული კრებული, ე.წ. "ქოლიიათი" (სპარსულად).
ჰოდა,... აი ახლა, ინტერნეტში ვიპოვე ის წიგნი მთლიანად... ელექტრონულ ფორმატში... და თითქოს ახალგაზრდობა დაბრუნდაო... ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, შეხედეთ ფოტოს ცნობილი ფილმიდან და გაიხსენეთ ფრაზა, რასაც გახარებული ევგენი... то есть ზაური... ამბობს ხტომის პროცესში... მეც ზუსტად ამ პროცესში ვარ ახლა... (ხტომის კი არა, ჯალალ-ედ დინ რუმის პოეზიასთან დაბრუნების პროცესში..).
ამ წერილი-აღტაცების ფინალიც ქუთაისური გამევიდა, სიმონ!... ევგენი... то есть ზაურიც ხომ ქუთაისელია!


суббота, 3 мая 2014 г.

10 თვისება, რითაც შეიძლება სნობის შეცნობა

სიტყვა 'სნობი" ინგლისურია (snob) და პირველ ხანებში - დაახლოებით მე-19 საუკუნის პირველი მეოთხედიდან - აღნიშნავდა ისეთ სუბიექტს, ვინც მდაბიო წარმოშობისაა და ყველა გზითა და საშუალებით ცდილობს გზა გაიკვალოს მაღალ საზოგადოებაში და იცხოვროს ე.წ "არისტოკრატული წესით". ქართველთათვის ასეთი პერსონაჟი კარგადაა ცნობილი - იგი სოლომონ ისაკიჩ მეჯღანუაშვილი გახლავთ.

მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრიდან დღევანდლამდე სნობიზმი უფრო საშუალო ფენების წარმომადგენელთა მანკიერებად იქცა და შემდეგი ძირითადი მახასიათებლებით გამოირჩევა:

1. ბრმად აყოლა და გაზიარება ნებისმიერი მოდისა და მოდად ქცეული გემოვნებისა.
2. მონური მორჩილების გამომჟღავნება საზოგადოდ აღიარებილი პიროვნებების ან ცნებების მიმართ და მათი სახელების მოშველიება საკუთარი პოზიციის გასამყარებლად.
3. ე.წ. არაპრესტიჟული წარმომავლობის შემთხვევაში საკუთარი წარსულის საგულდაგულოდ დამალვა ან გადაკეთება ოფიციალური დოკუმენტაციის შეცვლითაც კი (იგულისხმება შენიღბვა-შელამაზება, ვთქვათ, გვარის, ეროვნების, დაბადების ადგილის, ნათესავების, ძველი სამეგობრო წრის და ა.შ.)
4. ქედმაღლობა და "ზემოდან ყურება" მათკენ, ვინც ცდილობს იყოს თვითმყოფადი.
5. შიში ყოველგვარი სიახლის მიმართ საკუთარ ქვეყანაში და სწრაფვა იმ "სიახლეებისკენ", რაც სხვა ქვეყნებშია აპროპირებული და სხვათა ცხოვრებაზე მორგებული.
6.  აღფრთოვანება იმ ყველაფრით, რაც არის პირველხარისხოვანი, კომფორტული, ავანგარდული და შესაბამისად უარყოფა მეორეხარისხოვანისა თუ არაპრესტიჟულისა მაშინაც კი, როცა ეს უკავშირდება ცნებებს "სამშობლო და მშობლიური" ან წინაპრების არცთუ სახარბიელო წარსულს.
7. მოვლენათა და საგანთა დაფასება მხოლოდ მათი გარეგნული თვისებების გამო და ასევე იმ ფაქტორის გათვალისწინებით, თუ ეს მოვლენა ან საგანი ელიტად შერაცხული საზოგადოების რომელ წევრს უყვარს ან ახასიათებს.
8. ზომიერი, პრაგმატული ფანატიზმი.
9. გამუდმებული სწრაფვა თანამდებობის თუ ტიტულებისკენ და შემოქმედებითი საქმიანობის, როგორც საარსებო საშუალების, პირწმინდად უარყოფა.
10. პარადოქსია, მაგრამ სნობი არ არის არც მლიქვნელი და არც ზარმაცი, სამაგიეროდ არის თვალთმაქცი და კარგი დიპლომატი და ამასთანავე გამოირჩევა დიდი შრომისუნარიანობით.

"სნობიზმი" და მისი თავისებურებანი დიდი ხანია გამოვლენილი და მხილებულია, მე უბრალოდ თავი მოვუყარე განსაკუთრებით თვალშისაცემ შტრიხებს და ათ ერთეულში ჩავატიე.

ალექსანდრე ელერდაშვილი

воскресенье, 27 апреля 2014 г.

28 აპრილის ძილისპირული მონოლოგი

...ახლა დავაკვირდი, რომ ჩემი წიგნებიდან მხოლოდ სპარსულ-ქართული ლექსიკონია ჰარდქავერი...
ჩემი ცხოვრება ახლაა ჰარდი -
ხაიამს ერგო რბილი ქავერი...
დამისხით ღვინო - ჩავიკლა დარდი -
გინდ რქაწითელი, გინდა ჩხავერი.
ისე არ მოვკვდები, ერთი ჰარდქავერი ხაიამი არ დავბეჭდო (მთელი ცხოვრება წინაა), მანამდე კი რბილი გარკანი ექნება მესამე გამოცემას, რომელშიც 136 A-4 ფორმატის (დიდი) გვერდია, სადაც განთავსებულია 404 რობაი 4 ენაზე (სპარსულად, ქართულად, რუსულად, ინგლისურად) და 1 მაისს მექნება უკვე დაბეჭდილი და გაწკრიალებული ხაიამის დღისთვის, რომელიც 21 მაისს 18 საათზე გაიმართება პარლამენტის ეროვნულ ბიბლიოთეკაში (ძილისპირულის ბოლოში არის ბმული).
ნეტავ "გაწკრიალებული" როგორაა ინგლისურად? ამ სიტყვასაც ელის, ალბათ, "ბრიტანული ეგზეკუცია" და მსურს მზად ვიყო! მანამდე კი "გოგია უიშვილის" შესავალში რომაა დიალოგი, ის გამახსენდა:
"- იი ეკუცია კიდევ ჩამოუყენებიათ სოფელში! დღეს ნაცვალმა ჩამოირბინა და გამოაცხადა: კომლმა თითო თუმანი უნდა შემოიტანოს ეკუციის ხარჯათ. შეშა, თივა, სიმინდი კიდევ სხვააო! - გულგატეხილის კილოთი უთხრა მარინემ თავის ქმარს, გოგიას, როცა ეს უკანასკნელი სამუშაოდან საღამოს შინ დაბრუნდა.
- კიდევ ეკუცია!.. ხომ არ გადირიე, დედაკაცო. კიდევ ეკუცია რომ ჩამოგვიყენონ, ფუტი გაგვიცივდება! - სთქვა გოგიამ და სახეზე დაღრეჯილობა დაეტყო".
მეც ასეთივე დაღრეჯილობა მეტყობა ხოლმე სახეზე, სრულიად უსარგებლოდ და უადგილოდ ნახმარ არაქართულ სიტყვებს რომ ვხვდები ქართული ასოებით დაწერილ წინადადებებში.
ძილი ნებისა!
ორშაბათიც გათენდება, აბა, რას იზამს?!

четверг, 17 апреля 2014 г.

ჯარი და საჯარო და "პუბლიჩკა"

...დღეს კიდევ ერთი ამბავი გამახსენდა ჩემი წარსულიდან, ჩვენს მთავარ ბიბლიოთეკასთან რომ ვიპროწიალე მანქანით და გასაჩერებელი ადგილი რომ ვერ ვნახე და სათოფეზე რომ გავშორდი იქაურობას...

ჩემი ძმები ჩემზე ბევრად უფროსები იყვნენ და როცა მე ახლადგონზემოგებული სამყაროს გაკვირვებული ვუმზერდი, ერთი მათგანი "ჯარში" წაიყვანეს, მეორე კი სტუდენტი გახდა და სახლში მოსვლას რომ აგვიანებდა, დედაჩემი იტყოდა ხოლმე - ალბათ, "საჯაროშიაო"... ეს "საჯარო" მაშინ მეგონა დაწესებულება. სადაც "სა-ჯარ-ოდ" ამზადებდნენ ბიჭებს და მერე მიჰყავდათ "ჯარში"... მთელ იმ ჩვენს უბანშიც და დანარჩენი საქართველოს ყველა უბნებშიც, ალბათ, ერთი-ორმა კაცმა თუ იცოდა - რა კავშირია ჯარსა და საჯაროს (ბიბლიოთეკას) შორის... (ბოლოში მოგახსენებთ განმარტებას).

იმხანად, სადღაც 1962-63 წლებში ჩვენს უბანში დიდი ოთხსართულიანი რუსული სკოლა ააშენეს (98-ე... ეს სკოლა იქ იდგა, სადაც ახლა სამების ტაძრის დიდი კიბეებია); ჰოდა, ჩვენი უბნის გოგო-ბიჭები - ქართველი, სომეხი თუ რუსი - ყველა იმ სკოლაში მიაბარეს, ალბათ, სიახლის და სიახლოვის გამო... მე კი, რა თქმა უნდა, ქართულ 77-ე სკოლაში გამამწესეს, მაგრამ უბნელი ძმაკაცები თუ დაქალები, ყველანი რუსულად მოჟღურტულენი მყავდა... ჰოდა, ერთ მშვენიერ დღეს, ცოტა მოზრდილებმა განაცხადეს - Мы вчера в публичку ходили-ო და მეც ერთი სული მქონდა - გამეგო, თუ რა არის ეს "პუბლიჩკა". ზაფხულის ერთ ცხელ დღეს, ანუ არდადეგების დროს, როცა ჩემს სკოლაში არ დავდიოდი და დილიდან საღამომდე 98-ე სკოლელებთან ძირითადად რუსულად ან სომხურად ვლაპარაკობდი, ჩამკიდეს მათ ხელი, დავეშვით დაღმართზე, მტკვრისკენ, გადავჭერით ბარათაშვილის ხიდი (ჩვენ მაინც "მუხრანის ხიდს" ვეძახდით) და მივედით "პუბლიჩკის" მოსწავლეთა დარბაზებამდე, მეც ჩამწერეს იქ და ჩემს თვალწინ გადაიშალნენ მთელი თბილისის (პარადოქსია, მაგრამ ფაქტია!) ძირითადად არაქართული სკოლების "კრასოტულიჩკები"! ახლა ამ თემის გაშლა-გასაჯაროების დრო და ადგილი რომ არ არის, ამიტომაც ისევ ძირითად სათქმელს - ლინგვისტურ კურიოზს მივხედავ და "კრასოტულიჩკებზე" სხვა დროს ვილაპარაკოთ... ჰოდა, დავბრუნდით უბანში, მივედი სახლში და ოჯახის წევრებმა დამიცაცხანეს (ყველაზე პატარა ვიყავი და აღზრდის თეორიას და პრაქტიკას - მეთოდიკასაც! - ყველა ჩემთან გადიოდა).
- სად იყავიო?!
- პუბლიჩკაში-მეთქი! - ამაყად განვაცხადე.
ჩემმა ძმამ გაიცინა და "რა გაცინებს-მეთქი?!" - მგონი, მეწყინა.
- ეგა, შე შტერო, საჯაროაო...
- რა საჯარო, რის ჯარი... ბიბლიოთეკაში ვიყავი და წიგნები წავიკითხე-მეთქი - თავი ვიმართლე... აბა, ხომ არ ვეტყოდი, რომ სხვაუბნელ "კრასოტულიჩკებს" ვათვალიერებდი გაცნობის იმედით...
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, მოგახსენებთ, რომ იმ დროიდან მოყოლებული, თითქმის ათი წლის განმავლობაში დღე არ გამიცდენია, რომ იქ არ მივსულიყავი... ჩემი მეორე "უნივერსიტეტი" იქ იყო!...
* * *
ახლა კი დადგა დრო, ავხსნა, თუ რა კავშირია ამ ცნებებს - "ჯარსა" და "საჯაროს" შორის.
"ჯარ" (چار) არაბული სიტყვაა და ასეთი მნიშვნელობები აქვს: 1) ქუჩის გამყიდველების ხმამაღალი ძახილი. 2) ბრძანების, განკარგულების სახალხოდ გამოცხადება საომარ ლაშქარში გაწვევის შესახებ ანუ ჯარში წაყვანა, მობილიზაცია. 3) (چار زدن یا کشیدن) ძახილი, გასაჯაროება... ყველასთვის ხელმისაწვდომად ქცევა.

აი, ამის თქმა მინდოდა და ვთქვი... გავიხსენე, რა, ძველი ამბები....

четверг, 10 апреля 2014 г.

ვაიმე - ვხოხავ!

11 აპრილი, 2014 წელი

ე.წ. "ცხოვრების ამერიკული წესი", რომელიც ჩვენთან მკვიდრდება და, როგორც ჩანს, ზოგ სფეროში საკმაო ცხოველმყოფელობითაც დამკვიდრდა უკვე, ითვალისწინებს.... უფრო სწორად - სულდგმულობს მხოლოდ შემდეგი ცნებებით: შოკი, სკანდალი, სენსაცია, არაჩვეულებრივი ამბავი  და ა.შ. ანუ: ეს არის საშუალება იმ ადამიანთა ყურადღების მიპყრობისა, ვისაც ნაკლებად აღელვებს ამა თუ იმ მოვლენის შინაარსობლივი, სიღრმისეული, მიბინდული მხარეები და სამყაროს, ასე ვთქვათ, ჭრელა-ჭრულა ფერებით აღიქვამენ...
პარადოქსი სწორედ ამაშია:
ცხოვრების საბჭოური წესი ქადაგებდა მასობრიობას, მთელი ხალხისთვის გასაგები და მისაღები ფაქტებით მანიპულირებას და იმავდროულად ზღუდავდა, პრაქტიკულად კრძალავდა კიდეც ისეთი საკითხების გაჟღერება-გასაჯაროებას, რაც მასობრივ ინტერესს, მღელვარებას და შფოთს გამოიწვევდა... ამას ჰქონდა თავისი ქვეცნობიერი მიზეზი: კომუნისტებს ეშინოდათ ხალხისა ისევე, როგორც ყველა ხელისუფლებას, რომელიც რევოლუციის შედეგად ექცევა საზოგადოების სათავეში... შედეგად კი ვიღებდით იმას, რომ თუნდაც ლიტერატურასა და ხელოვნებაში იქმნებოდა ისეთი ნაწარმოებები, რაც მასას არ ესმოდა და შესაბამისად განკუთვნილი იყო აუდიტორიის მცირერიცხოვანი ნაწილისთვის... ეს კარგია თუ ცუდი, სხვა საკითხია - ზოგს მღვდელი მოსწონს და ზოგს მღვდლის ცოლი - , მაგრამ ასეთი მიზეზ-შედეგობრივი დამოკიდებულება სინამდვილისადმი რომ არსებობდა, ფაქტია და ისტორიაში ჩანს...
ამერიკა იქმს პირიქით:
საზოგადოება დაქუცმაცებულია ათას პარტიად და დაჯგუფებად, ყველას თავისი ცნობიერება უყალიბდება და ეს აძნელებს ინტელექტუალური პროდუქციის დიდი ტირაჟით რეალიზებას, არადა, საქონელი უნდა გაიყიდოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში საზოგადოების "წარმატებული" ნაწილი ვერც თავად იარსებებს და ვერც სხვას დაასაქმებს დიდსულოვნად... ესე იგი რა არის საჭირო? - ვთქვათ, დედის მიმართ აღგზნებული ვნებების სახალხოდ დემონსტრირება...  წარსულში აკრძალული ინტიმური მხარეების გაშიშვლება და იმ წარსულის გაკიცხვა და გაშარჟება ნებისმიერი ხერხებით და საშუალებებით... სინამდვილის ასახვლის ნაცვლად რაღაც შეთხზული სამყაროსკენ ლტოლვა და ასე შემდეგ.... ერთი სიტყვით, ძალაშია შემდეგი ფორმულები:
- ვაიმე - დავეცი!
- ვაიმე - ვხოხავ!...
- ეს ყველამ უნდა ნახოს!...

მაშასადამე ეს კარგია ანუ  ერთად უნდა დავეცეთ და ვიხოხოთ!

დილა მშვიდობისა! წარმატებულ დღეს გისურვებთ!
წავედი საქმეებზე....

пятница, 4 апреля 2014 г.

4 აპრილის ავტო-საგზაო საგა

(ვარაუდით და სინანულით)

...გააჩერა უზარმაზარი ჯიპი მეორე რიგში, ჩაგვკეტა სამი მანქანა და არც-კი დაფიქრებულა იმაზე, რომ რომელიმე ჩვენთაგანს, შეიძლება, გასვლა დასჭირდეს... არც გამოუხედავს ჩვენსკენ, რომ მზერით მაინც ეთქვა - სულ ცოტახნით გავაჩერე და მალე მოვალო და გაფარფატდა მაღაზიისკენ... ისეთი ნაზი და ნარნარი არსება იყო, რომელსაც პალტოსაც ვერ ანდობ ღილის დასაკერებლად - ემანდ ნემსი არ იჩხვილიტოს თითში და "ვავა" არ მოუვიდესო... ვიდექი და ველოდი, სანამ ინებებდა შოპინგის დასრულებას და ამასობაში თავად მის უზარმაზარ ჯიპს წინ ასეთივე "ძროხა" ჩაუდგა და მეორე ფარფატა არსებაც მაღაზიაში შევიდა (ნემსის და პალტოს ღილის იგავი ამ მეორე პეპელასთანაც ძალაში რჩება)... ეს უკვე მთლად კატასტროფა იყო ჩემთვის, რადგან ორმა ძროხამ ჩამკეტა ჩემს კანონიერად მოხაზულ სადგომში... ვიდექი და ველოდი, უსაზღვრო იყო ჩემი მოლოდინიც და უსაზღვრო ზღვად იდგა ბოღმაც ჩემს გულში... სად იყო, სად არა... პირველი ჯიპოსანი გამოვიდა მაღაზიიდან და რომ დაინახა, თავადაც ჩაკეტილი იყო და ვერ გავიდოდა, ისეთი ლანძღვა-გინება ატეხა, რომ კაცი მისი "ვავასთვის", ნემსს კი არა, ნაჯახსაც აღარ დაინანებდა, რომ როგორმე დაედუმებინა მისი ბილწი ენა... 

(ვარაუდი)
როგორც ჩანს, ახლა მოდაშია - რაც უფრო უხამსი სიტყვებით შეამკობ საკუთარ მეტყველებას, მით უფრო თანამედროვე და "სერთიფიცირებული" მოქალაქე იქნები, პახოდუ - პრადვინუტიც... 

(სინანული)
მე კიდევ ნემსის და პალტოს და ღილის იგავებით ვცხოვრობ... ძველი ვარ, ძველ დროს დავიბადე და რა ჩემი ბრალია?!

понедельник, 10 марта 2014 г.

საფეხბურთო მოგონებანი ორშაბათის მიწურულს

...1979 წელს მოსკოვში "ტორპედოს" სტადიონზე ადგილობრივი გუნდის და ერევნის "არარატის" თამაშს დავესწარი (სხვათა შორის, 2-3 დღის შემდეგ ტაშკენტის "ფახთაქორის" მთელი გუნდი დაიღუპა ავიაკატასტროფაში... მათი თვითმფრინავი ყირიმიდან მომავალ ბავშვებით სავსე თვითმფრინავს შეეჯახა ჰაერში... მაშინ ამაზე, როგორც სჩვეოდათ კომუნისტებს, ოფიციალური პრესა და ტელევიზია არაფერს ამბობდა... ხალხში კი ვრცელდებოდა ინფორმაცია); ჰოდა, ვიყავი მოსკოვში, სტადიონზე, რომელიც არცთუ დიდია, მგონი, 30 ათასამდე მაყურებელს იტევდა და რაც მე იქ ვნახე, არასოდეს დამავიწყდება: ხალხი პრაქტიკულად არ უყურებდა თამაშს, წამოღებული ჰქონდათ სასმელი და ტრიბუნებზე ისხდნენ, სვამდნენ და უაზროდ ღრიალებდნენ... იყო გინება და ლამაზ-ლამაზი სიტყვების ორომტრიალი და ასე შემდეგ... იმავე წლებში, თბილისის "დინამოს" მატჩებზე, ჩვენს სტადიონზე ისეთი სიჩუმე იდგა (არადა, სტადიონი გატენილი იყო - 80 ათასი), რომ, როგორც ვხუმრობდით ხოლმე, თავი საბალეტო სპექტაკლზე გეგონებოდა... იქნება-და არცა გჯერათ?! ისმოდა მხოლოდ ბურთზე ფეხის დარტყმის ხმა, ფეხბურთელების შეძახილები და დაძაბულ მომენტებში სტადიონის ერთიანი ამოოხვრა და ისევ დუმილი - არიქა, მავანი ფეხბურთელის რამე ფინტი არ გამოგვეპაროსო... სხვათა შორის, იმ წლებში მე "დუბლების" თამაშებზეც დავდიოდი და მინიმუმ 30 ათასი ასეთ მატჩებსაც ესწრებოდა... 
რატომ გამახსენდა ეს ყველაფერი?
იმიტომ, რომ წარსული და ახალგაზრდობა და საბჭოთა კავშირი და  37-მანეთიანი ბილეთები კი არა, კარგი ლამაზი ქართული ფეხბურთი და "დინამოს" სტადიონის მოგუდული განცდები მომენატრა... წავალ, ჩავრთავ ახლა ძველ თამაშებს და ვუყურებ, 1981-82 წლების სეზონის თამაში მაქვს მთლიანად: "ბასტია" - "დინამო" თბილისი (თანაც ჩაი დავლიოთ ორშაბათის დასრულების აღსანიშნავად)...

10 მარტი, 2014 წელი

четверг, 6 марта 2014 г.

საგაზაფხულო ძილისპირული

...წაკითხულიდან, ნანახიდან, გაგონილიდან ყველამ ვიცით, რომ კაცობრიობის ისტორია ფაქტიურად არის ერთი გაბმული ბრძოლა თავხედობასა და ნიჭიერებას შორის... თავხედები, როგორც წესი, ძალიან მალე აღწევენ სასურველ მიზანს (მათთვის სასურველს!) და ასეთივე ჩქარი ტემპით კარგავენ მიწეულს, რადგან თავხედობის სარგებლიანი მარაგი ძალიან შეზღუდულია და, რაც მთავარია, განახლებას თუ შევსებას არ ექვემდებარება: გამოიყენებ ერთხელ და მორჩა... ფაფუ! - რჩება თავხედობა, როგორც თვისება, ხოლო მისგან ხეირის ნახვა უკვე შეუძლებელია...
აი, ახლა ვუყურე ერთი მსახიობის - მაყურებლის მოსახიბლად გამიზნულ - მორიგ ღლაბუცს (5 წუთი როგორღაც გავუძელი!) და დავიტანჯე მისი ცოდვით... 
ნიჭიერების შესახებ არაფერს ვიტყვი, ისედაც ცხადია ყველაფერი...

მადლობა უფალს, რომ ქვეყნად გამოიგონა სიზმარი!
ღმერთი რომ ვყოფილიყავი, მეც სწორედ ამას ვიზამდი!

წავედით სიზმრებში.... ძილი ნებისა!
6 მარტი, 22014 წელი

суббота, 15 февраля 2014 г.

მასტერ-კლასი დამწყები მთარგმნელების და "ყრუ პოეტებისთვის".

1. პოეზია (ვერლიბრიც კი!) კეთილხმოვანი უნდა იყოს... ხომ ასეა, ბავშვებო? 

2. მოდით, ჯერ რითმაზე ვილაპარაკოთ, რაც კეთლხმოვანების ერთ-ერთი მთავარი ელემენტია. 
რითმიანი (ე.წ. კონვენციური) ლექსის შექმნა, ალბათ, განაპირობა ორმა ფაქტორმა: 
ა) როგორც უკვე ვთქვით - კეთილხმოვანებამ და ბ) ფრიად პრაგმატულმა მიზანმა, ანუ: დამწერლობის შემოღებამდე ლექსის დამახსოვრებას უწყობდა ხელს სწორედ რითმა... მსგავსი დაბოლოების მქონე სტრიქონების დამახსოვრება, როგორც ჩანს, უფრო ადვილი იყო... მე ნამდვილ რითმაზე მოგახსენებთ და არა ისეთზე, რომლებიც მავან "უსმენო და ყრუ პოეტებს" მიაჩნიათ "კეთილხმოვანების" ელემენტად და ამით თვითონ რომ ყრუვდებიან, ჯანდაბას მათი თავი, მაგრამ უბედურება ის არის, რომ მკითხველსაც უფუჭებენ გემოვნებას; ეს განსაკუთრებით მტკივნეულია საბავშვო პოეზიაში, რამაც უნდა შექმნას მომავალი გემოვნებიანი მკითხველის საფუძვლები.... არადა, ახლა ისეთები წერენ ბავშვებისთვის, ვისაც "რითმის ხელოვნების" ელემენტარული ჭეშმარიტება არ ესმის, ანუ ის, რომ კარგი და ლამაზი სარითმო ერთეულები იქმნება თანხმოვნების საშუალებით და არა მსგავსი ხმოვნების მქონე სიტყვებით (მაგალითად, დოქი - ტოტი, ნისლი - ტვირთი და ა.შ.... ეს არის ძალიან მდარე რითმები და ასეთი "ჰარმონიით" მომუშავე "მგოსნები" არ უნდა მიაკარო საბავშვო პოეზიას, ისინი დიდ ზიანს აყენებენ მომავალ თაობას, მაგრამ ვინ არის პატრონი?!... ხსენებული "რითმების" შემქმნელნი მაგონებენ ე.წ. "ქასთინგებში" მონაწილე დაწუნებულ კონკურსანტებს, რომლების გამოსვლებითაც მერე ნაირგვარ სამასხარაო კლიპებს ქმნიან ხოლმე... "დშნმ-დნნნმ-დშნმ-დნნნმ და მისთანები).

3. მთარგმნელებს კი ის უნდა ვუთხრა, რომ სათარგმნელ მასალაში არის ერთი რაიმე მთავარი აზრი, რაც მაქსიმალურად ზუსტად უნდა ითარგმნოს და ასევე არის ამ აზრის "აკომპანემენტი" ფრაზები და სარითმო ერთეულები, რასაც ავტორი სწორედ რომ ძირითად საკითხამდე მისასვლელად ქმნის... ასე რომ, თუკი მთარგმნელს აქვს რაიმე თავისუფლება, მან ამით სწორედ "დამხმარე" ნაწილში უნდა ისარგებლოს და იქვე გამოავლინოს საკუთარი პოეტური უნარიც, რადგან ძირითად ნაწილში მას ევალება ორიგინალის სიზუსტის დაცვა.... 

ნიმუშად ეს პატარა ლექსი ვთარგმნე, სადაც დედნის მთავარი აზრი იმაშია, რომ сосульки плачут... თორემ მზის გახარება და დღის ზრდა მხოლოდ დამხმარე სტრიქონებია და подрос იმისთვის წერია, რომ мороз-ს ჰქონდეს სარითმო ერთეული: 

Опять весна пришла на дачу.
Ликует солнце. День подрос.
И лишь одни сосульки плачут,
Жалея зиму и мороз.

გაზაფხულდა, პატარებო:
ნიკა, ლიკა, მირიან!...
ყველა ხარობს, თუმც ყინულის
ლოლოები ტირიან.

სადაცაა გაზაფხულიც მოვა!

пятница, 14 февраля 2014 г.

"ვალენტინობის" დღის ძილისპირული....

მავან ორატორს ვუსმინე ამასწინათ და ასე თქვა: "ვეფხისტყაოსანი" ტრაგიკულად მთავრდება, რადგან ქორწილი ყველაზე დიდი სასჯელიაო მიჯნურთათვის... არის ამაში რაღაც სიმართლე, ალბათ, თუმცა სხვა რამის თქმა მინდოდა:
მოგეხსენებათ, ამჟამად პაპად ვმუშაობ და ორი თანამშრომელი მყავს - მეოთხეკლასელი სანდრო და პირველკლასელი დათუნა... დღეს "სამსახურში" რომ მივდიოდით, უფროსმა მკითხა - რა არის, დღეს ყველა ყვავილებით რატომ დადისო?!... რომ ვუთხარი - შეყვარებულების დღეა და მიტომ დადიან-მეთქი ყვავილებით, ორივეს თვალები აუციმციმდა... დანარჩენი უკვე ჩემს კომპეტენციაში არ შედის - საკლასო ოთახის კარებთან მთავრდება ჩემი სამსახურეობრივი მოვალეობანი...

ტრაგედიაა თუ კომედია, გინდა არ გინდა, უნდა გაძვრე ამ "გვირაბში" რომ შემდეგ პაპა-ბებიის თანამდებობა მიიღო... 
ღმერთმა სულ შეყვარებულები და ბედნიერები გამყოფოთ!...

ეს ლექსიც "დამწვრისაა" - საადი შირაზელის... პიპინიას თქმისა არ იყოს - ხალხი რომ ბნელი იყო, მაშინდელი... 

სასიკვდილო წამის მოსვლა შენზე ფიქრის წამით იყოს,
შენს ქუჩაზე მიწად ქცევის იმედით და ჟამით იყოს.

განკითხვის დღე დადგეს ოდეს, გული სულ შენ მოგძახოდეს,
ბაგე შენთვის დაფრქვეული ცრემლითა და ნამით იყოს.

მოვიშორე გრძნობას კალთა ორთავ ქვეყნის ლამაზ ქალთა,
მე მონა ვარ შენთა თვალთა... სიტკბოც ტრფობის შხამით იყოს.

საუკუნო ძილსა შინა სატანჯველი მქონდეს ბინა,
შენს დალალებს ვიხსენებდე... შვება მხოლოდ ამით იყოს.

სალოცავი გაქრა ვნება... უჩემობით ვარდი ჭკნება....
თვით ფერიას არ აქვს ნება, შენი მსგავსი რამით იყოს.

განა თრობა მინდა ღვინით ან სამოთხის ხილვის ჟინით?!
ჩემთვის თრობა წუთისოფლად სიყვარულის ჯამით იყოს.

ათასობით გზას თუ ვნახავ, ყველას შენთვის გადავლახავ,
რომ საადის გზა და კვალი შენსკენ დღით თუ ღამით იყოს!

ძილი ნებისა!

воскресенье, 2 февраля 2014 г.

ჩაიპი

ანუ ფიქრები ძილის წინ 12-გრადუსიანი ყინვის ღამეს

რა წესია?! - სკაიპით ელაპარაკები ადამიანს, თან ჩაის სვამ და თანამოსაუბრეს ვერ სთავაზობ ამ ჩაის... თუმცა იმის იმედი მაქვს, რომ ასეთი შესაძლებლობაც გაჩნდება, ოღონდ 40-50 წელი მოგიწევთ მოცდა... 
ეს დრო ჩემს მიერ შემუშავებული სისტემით გამოვთვალე, რასაც "საოცრების ხარისხის ერთეული" დავარქვი, ანუ: ავიღე იგივე "სკაიპი" ყველა თავისი შესაძლებლობით და დავთვალე - მინიმუმ რამდენი წლის წინ იყო ეს სრული საოცრება... და მივიღე 40-50 წლის წინანდელი დრო, სადღაც 60-იანი წლების დასაწყისი, როცა ჯერ არ იყო საშუალება სხვა ქალაქიდან ტელესიგნალის მიღებისა და შესაბამისად წარმოდგენაც კი არ გვქონდა იმის შესახებ, რომ სადღაც შორს მყოფი ადამიანების და მოვლენების დანახვა შეიძლებოდა... ეს, თუ არ ვცდები, 1965 ან 1966 წელს მოხდა, როცა მოსკოვის ცენტრალური ტელევიზიის მიღება გახდა შესაძებელი და ინგლისიდან გადმოცემული მსოფლიო ჩემპიონატის მატჩებიც ვნახეთ (პელე, გარინჩა, ეუსებიაო, ჩარლტონი და ა.შ.); იმ დროიდან უკვე გაჩნდა მოსაზრებები ვიდეოჩანაწერზე, ზოგადად ვიზუალურ-აკუსტიკური ინფორმაციის შორ მანძილზე გადაცემაზე, ე.წ. "ჯიბის ტელევიზორზე", ვიდეოტელეფონზე და ა.შ. ყოველივე ეს დაგვირგვინდა იმით, რომ "მონატრების ეფექტი" პრაქტიკულად გაქრა და შესაძლებელია ადამიანის ხილვა და მასთან საუბარი, სადაც არ უნდა იყოს იგი... ოღონდ ეგ არის - ჩაის ვერ მიაწოდებ... აქაც ჩავრთოთ "საოცრების ხარისხის ერთეული" (ანუ: ჯერ ფანტასტიკაა, მაგრამ მოთხოვნილება უკვე გაჩნდა) და მივიღებთ, რომ ჩემი შვილიშვილი ანი 40-50 წლის შემდეგ თავის ახლობლებს ჩაის დაუსხამს თბილისიდან, ვთქვათ, სტოკჰოლმში და უპრობლემოდ გადასცემს რაიმე პროგრამის საშუალებით... დავარქვათ ამ პროგრამას პირობითად "ჩაიპი" (!)
ძილი ნებისა! 
წავედი სიზმრებში, შესაძლოა, იქ რაიმე ახალი იდეა დამხვდეს... და ხვალ მოგახსენებთ, თუ იდეამ ისე არ დამშოკა, რომ იქ დარჩენა ვარჩიე და გაღვიძება აღარ მოვისურვე.... 

суббота, 25 января 2014 г.

თოჯინებმა გამყიდეს

ერთხელ ერევანში წაგვიყვანეს უნივერსიტეტიდან; იქაურმა აღმოსავლეთმცოდნეობის ფაკულტეტმა მთელი საბჭოთა კავშირის მასშატაბით აღმოსავლეთმცოდნეების შეკრება მოაწყო და ჩვენც მიგვიწვიეს; როცა მივდიოდით, ჩვენი ჯგუფის წევრებმა მითხრეს - არა თქვა, რომ სომხური იცი, ერთი გაიგე, ჩვენზე რას ლაპარაკობენო... მეც გავჩუმდი, მარტო რუსულად ან სპარსულად (მაშინ ცოტ-ცოტა უკვე ყველამ ვიცოდით სპარსული) ველაპარაკებოდი იქაურებს, თან ვუსმენდი მათს სომხურ ლაპარაკს და უნდა ვთქვა, რომ კარგის მეტი ჩვენზე არაფერი უთქვამთ... ერთხელაც, მესამე-მეოთხე დღეს, რატომღაც თოჯინების თეატრში შეგვიყვანეს, რაღაც ღირსშესანიშნავი შენობა იყო, მგონი, ახლა აღარ მახსოვს და ბარემ (ჰამაც!) დავესწარით სპექტაკლს... ვსხედვართ, ვუყურებთ და მე ყველაფერი მესმის, რასაც ტიკნიკები (სომხურად "ტიკნიკ" თოჯინაა) ლაპარაკობენ. ჰოდა, ერთხელ გამეცინა, მერე მეორედ, მესამედ.... მოდი და ნუ გაიცინებდი სომხურად მოლაპარაკე თოჯინების ყურებისას და მომიბრუნდნენ ჩვენი მასპინძლები:
- არა, დუნ ურემენ ჰაიერენ ჰასკანუმეს ევ წიწაღუმეს?! (ბიჭო, შენ ესე იგი სომხური გესმის და იცინიო?!)
რაღა უნდა მექნა, ვუთხარი - მესმის კიდევაც და თანაც ვლაპარაკობ-მეთქი.

ასე გამყიდეს სომეხმა თოჯინებმა ერევანში...

საერთოდ კი, ერევანში ავლაბრული სომხურით იოლას გახვალთ ყოველდღიურ მეტყველებაში, ქალაქში, ბაზარში და ა.შ., მაგრამ ტელევიზორიდან ნალაპარაკებ ლიტერატურულ სომხურს (ბოდიში მამიხდია და...) ვერ გაიგებთ, თუ სპეციალურად არ ისწავლეთ ის სიტყვები.