მეაბანოე და მისი ცოლი

(ზღაპარი)

60-იან წლებში ქართულად გამოვიდა აღმოსავლური ზღაპრების კრებული, რაც მაშინდელმა კომუნისტურმა რეჟიმმა სრუილად უშფოთველად "გაატარა".... ჩვეულებრივი ზღაპრებია, მათი იდეოლოგიისთვის საშიში არაფერი იყო... რასაც გიამბობთ, შავით თეთრზე წერია, ჩემი შეთხზული არ არის:

კრებულში არის ერთი ასეთი ზღაპარი - "მეაბანოე და მისი ცოლი"...

მოკლე შინაარსი:

ერთი მეაბანოე მეფის ოჯახს ემსახურებოდა; ერთხელ, როცა ჭაბუკობაში შესულ უფლისწულს აბანავებდა, მორიდებით უთხრა, რომ მისი "შესაბამისი მოწყობილობა", დღეს როგორც იტყვიან, არაადექვატური იყო და ამიტომ ვერ შეძლებდა ქალბატონებთან "შესაბამისი კონტაქტის" დამყარებას... ჭაბუკს არაფერი გაეგებოდა არაადექვატური "შესაბამისობებისა" და სთხოვა, რომ ახსნა-განმარტებითი ინსტრუქცია ჩაეტარებინა, ანუ გაეჟღერებინა მისთვის, თუ რას გულისხმობდა. მეაბანოემ, ასე ვთქვათ - მექისემ, იფიქრა - მოდი, ჩემს ცოლს მოვუყვან - მაინც ვერაფერს უზამს - და ის აუხსნისო უკეთესად... ის კი აღარ მახსოვს - რა სარგებლის და ანგარებისთვის "გაწირა" მეაბანოემ თავისი ცოლი, მაგრამ თავად არხეინად იყო - მაინც ვერაფერს უზამსო - და ჩვენ რაღა გვრჯის, რომ შევშფოთდეთ მისი ოჯახური იდილიის გამო?!

ერთი სიტყვით, მოუყვანა თავისი კნეინა, შეუშვა უფლისწულთან აბანოში, თავად კი ჭუჭრუტანას მიადო თვალი - აბა, ვნახოთ, რა მოხდებაო?! ვიდეოკამერა რომ ჰქონოდა, ალბათ, ფარულ ჩანაწერსაც გააკეთებდა, რომ საჭირო დროს მეფისთვის "ჯოჯოხეთი" მოეწყო, მაგრამ ვინ მიაშავებდა მას შუა საუკუნეებში გამოსახულების ჩამწერ აპარატურას?! ჰოდა.... შენ ხარ ჩემი ბატონი, რაწამს შევიდა ქალი აბანოში, ჭაბუკი უმალ მამაკაცად გადაიქცა, მას არც არავინ უშლიდა ხელს - სხვა კაცმა ხომ თავისი ცოლი საკუთარი ნებით მიუყვანა - და მოხდა ის, რაც უნდა მომხდარიყო... ქალმა გაასაჯაროვა მთელი თავისი ინფორმაცია და ყმაწვილმაც გააჟღერა, მაგრამ რა გააჟღერა!

მეაბანოემ კი წაიშინა თავში ხელი, მაგრამ რაღას უშველიდა - შესაბამისი კონტაქტიც დამყარდა და ცოლიც დაკარგა, რადგან უფლისწულს მოეწონა ის ქალი და თავისთან დაიტოვა... რაღაც სარგებელი, ალბათ, მიუგდეს იმ საწყალს, მაგრამ ცოლი რომ ჰყვარებია, მაშინღა გაიგო, როცა დაკარგა იგი...

* * *

ყველაფერი ის, რაც იმ ზღაპრის მიხედვით გიამბეთ, ერთ თბილისურ ხატოვან გამოთქმაში სულ ხუთი-ექვსი სიტყვით არის გადმოცემული, შეგიძლიათ ისიც გაიხსენოთ...

საერთოდ კი... ალეგორიული მეტყველების და წერის დრო დადგა, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია... 

იგავ-აარაკის ჟანრი მარად იცოცხლებს, სანამ იარსებებენ ქლესა მონები, რომლებიც თავადვე ხდებიან მსხვერპლნი საკუთარი ფარისევლობით შექმნილი ტირანებისა...