ჩაიპი

ანუ ფიქრები ძილის წინ 12-გრადუსიანი ყინვის ღამეს

რა წესია?! - სკაიპით ელაპარაკები ადამიანს, თან ჩაის სვამ და თანამოსაუბრეს ვერ სთავაზობ ამ ჩაის... თუმცა იმის იმედი მაქვს, რომ ასეთი შესაძლებლობაც გაჩნდება, ოღონდ 40-50 წელი მოგიწევთ მოცდა... 

ეს დრო ჩემს მიერ შემუშავებული სისტემით გამოვთვალე, რასაც "საოცრების ხარისხის ერთეული" დავარქვი, ანუ: ავიღე იგივე "სკაიპი" ყველა თავისი შესაძლებლობით და დავთვალე - მინიმუმ რამდენი წლის წინ იყო ეს სრული საოცრება... და მივიღე 40-50 წლის წინანდელი დრო, სადღაც 60-იანი წლების დასაწყისი, როცა ჯერ არ იყო საშუალება სხვა ქალაქიდან ტელესიგნალის მიღებისა და შესაბამისად წარმოდგენაც კი არ გვქონდა იმის შესახებ, რომ სადღაც შორს მყოფი ადამიანების და მოვლენების დანახვა შეიძლებოდა... ეს, თუ არ ვცდები, 1965 ან 1966 წელს მოხდა, როცა მოსკოვის ცენტრალური ტელევიზიის მიღება გახდა შესაძებელი და ინგლისიდან გადმოცემული მსოფლიო ჩემპიონატის მატჩებიც ვნახეთ (პელე, გარინჩა, ეუსებიაო, ჩარლტონი და ა.შ.); იმ დროიდან უკვე გაჩნდა მოსაზრებები ვიდეოჩანაწერზე, ზოგადად ვიზუალურ-აკუსტიკური ინფორმაციის შორ მანძილზე გადაცემაზე, ე.წ. "ჯიბის ტელევიზორზე", ვიდეოტელეფონზე და ა.შ. ყოველივე ეს დაგვირგვინდა იმით, რომ "მონატრების ეფექტი" პრაქტიკულად გაქრა და შესაძლებელია ადამიანის ხილვა და მასთან საუბარი, სადაც არ უნდა იყოს იგი... ოღონდ ეგ არის - ჩაის ვერ მიაწოდებ... აქაც ჩავრთოთ "საოცრების ხარისხის ერთეული" (ანუ: ჯერ ფანტასტიკაა, მაგრამ მოთხოვნილება უკვე გაჩნდა) და მივიღებთ, რომ ჩემი შვილიშვილი ანი 40-50 წლის შემდეგ თავის ახლობლებს ჩაის დაუსხამს თბილისიდან, ვთქვათ, სტოკჰოლმში და უპრობლემოდ გადასცემს რაიმე პროგრამის საშუალებით... დავარქვათ ამ პროგრამას პირობითად "ჩაიპი" (!)

ძილი ნებისა! 

წავედი სიზმრებში, შესაძლოა, იქ რაიმე ახალი იდეა დამხვდეს... და ხვალ მოგახსენებთ, თუ იდეამ ისე არ დამშოკა, რომ იქ დარჩენა ვარჩიე და გაღვიძება აღარ მოვისურვე....