...ერთხელაც, ერთ დაბადების დღეს დიდი ხნის უნახავი მეგობარი მეწვია... ისე გამოიარა, რა... გავახსენდი და მინახულა, დაბადების დღის ამბავი სულაც არ იცოდა, უბრალოდ დაემთხვა...
ჯერ შუადღე იყო და სახლში მხოლოდ ჩვენ ვიყავით - ოჯახის წევრები, მაგრამ ქალები უკვე ფაციფუცობდნენ სამზარეულოში, ჩვენ კი ოთახში ჩამოვჯექით და იმ გრძნობის სადღეგრძელო, რა თქმა უნდა, პირველად მივირთვით, რამაც მას ჩემი თავი გაახსენა და ქალაქის ძველი უბნიდან ახლისკენ წამოიყვანა... ჩემს სანახავად...
ჰოდა, დედაბუდიანად ორივე ავლაბრელები რომ ვართ, მიტომაც ცოტ-ცოტა ბემურაზობაც გვიყვარს და ვეუბნები:
- შენ ბავშვობაში კარგად გამოგდიოდა-მეთქი "ვააააააა"-ს ს თქმა... სამჯერ მაინც გათქმევინებდი ხოლმე, გახსოვს?
- ეხლაც გინდა, არა, რომ მათქმევინო, შე ბემურაზო?
- მაშ!
- აბა, მიდი! ოღონდ იცოდე, სიაფანდზე არ ვიტყვი.
...შევავსე ჭიქები და ვთქვი სადღეგრძელო:
- მე გამიმარჯოს - დღეს ჩემი დაბადების დღეა!
- ვააააააააააააააააააააააააააა!
- აჰა, ეს ერთხელ გათქმევინე! წავედით წინ!
...აქეთური, იქითური და შევავსე ჭიქები, ავიღე სასმისი და დიდი მსახიობივით პაუზა დავიჭირე...
- ჰა დე, თქვი რამე?! - ვეღარ მოითმინა პუბლიკამ.
- მეორე "ვაააააააააააა" იქნება?
- ვნახოთ, თუ ჭკვიანად მოიქცევი, იქნება.
ერთ პატარა პაუზას კიდევ გამოკარი ხელი და განვაცხადე:
- დღეს ჩემი ცოლის დაბადების დღეც არის და მივულოცოთ!
- ვააააააააააააააააააააააააააა!
- ეგეც ორი!
...შესაბამისი ემოციების, გაოცებების და მილოცვების შემდეგ, მესამე სადღეგრძელოს ჯერიც დადგა და პაუზა მაშინ უნდა გენახათ!... ავლაბრიდან მოსული აუდიტორია გაიყურსა, მერე თვალი გააპარა ჩემი შვილებისკენ... დედაჩემისკენ... ბიცოლაჩემისკენ.... და მის მზერაში ამის ამოკითხვა შეიძლებოდა - "ნიუჟელი ამათი დაბადების დღეც არის?!"
დიდი არტისტების მთელი ოსტატობა სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ უნდა იცოდე - როდის შეწყვიტო პაუზა და ამეტყველდე... და მეც ავმეტყველდი...
- დღეს ჩარლი ჩაპლინის დაბადების დღეც არის! მივულოცოთ!
- ვაჰ!
მართალია, ეს უკანასკნელი "ვაჰ" მთლად მისი ნაქები "ვააააააააააააააა" არ იყო, მაგრამ, ხომ იცით, ღმერთი სამობით არის და ეს "მესამის" ფუნქცია სრულიად დამაკმაყოფილებლად შეასრულა...
მთავარი კი, იცით, რა არის? - ის არის, რომ მას მე გავახსენდი და ავლაბრიდან შორ გზაზე წამოიყვანა ხსოვნამ... მე კიდევ ის მახსოვდა, რომ ბავშვობიდან კარგად გამოსდიოდა მას ეს "ვაააააააააააააააააააააა"...
იმ საღამოს, რა თქმა უნდა, ხსოვნის სადღეგრძელოც დავლიეთ... და თანაც არაერთხელ...
რაც დრო გადის სულ უფრო მეტი გვყავს და გვაქვს გასახსენებელი... ოღონდ ეგ არ ვიცი, კარგია ეს თუ ცუდი, მაგრამ მაინც ვიხსენებ და ვარ!...
Комментариев нет:
Отправить комментарий