სკლეროზი

...ბებიაჩემს, ქალბატონ ეკატერინე გოგიჩაძეს, უკვე საკმაოდ ასაკოვანს შევესწარი ბუნებრივი მიზეზების გამო - მე ყველაზე ბოლოს მომავლინეს ამქვეყნად ჩემმა მშობლება და თანაც ჩემი და-ძმების გაჩენიდან საკმაო პაუზის შემდეგ... ეს ცალკე ისტორიაა, თუ რატომ მომავლინეს, ამასაც "გავაჟღერებ", თუ დამცალდა, მანამდე კი "კაწია-პაწიას" ამბავს გეტყვით...

დაბალი ტანის, კოხტა ქალი იყო ბებიაჩემი და, როგორც ჩანს, კაწია-პაწიასაც იმიტომ ეძახდნენ ახალგაზრდობიდან და სანამ მე ჭკუაში ჩავვარდებოდი და თავად ვკითხავდი, თუ რატომ "პაწია" (...თუმცა ეს ვიზუალურად სრულიად გასაგები იყო), მან თავად მიამბო და შოკში ჩამაგდო იმ საღამოს - არც მეტი, არც ნაკლები - "კაწია-პაწია" აკაკი ხორავამ დამარქვაო... ამ ბუმბერაზ მსახიობს მაშინ მხოლოდ "გიორგი სააკაძიდან" ვიცნობდი და ისე აღვიქვამდი, როგორც ღმერთს (...არადა, მართლა ღმერთივით მსახიობი იყო!), ჰოდა, ამ კოხტა ბებიაჩემისგან მსგავსი "პროექტის ინიცირება" ჩემს  ბავშვურ გონებაზე აშკარა ზეწოლად მივიჩნიე და დედაჩემს ვუამბე ჩემი გაოგნების ამბავი (თან თითს ტელევიზორისკენ ვიშვერდი... აბა, სხვაგან სად უნდა მენახა მაშინ აკაკი ხორავა?).

რძალ-დედამთილის ამბავი ხომ იცით? - ჰოდა, დედაჩემმაც ბევრი იცინა და ბოლოს მითხრა - რომ გაიზრდები, გაიგებ სკლეროზი რაც არის და ყველაფერს მიხვდებიო...

მეც ველოდებოდი გაზრდას, მეტი რა გზა მქონდა და ამასობაში სადღაც 17-18 წლის რომ გავხდი, ერთ დღეს უმშვენიერესმა მედეა ჯაფარიძემ ხელკავი გამომდო და მისი სახლიდან (ფიქრის გორიდან) ფილარმონიამდე ასე ამოვისეირნეთ, სადაც ტაქსი გავაჩერეთ და გავეშურეთ დანიშნულების ადგილამდე... ეს იყო 1973 ან 1974 წელი... "მზე შემოდგომისა" ახალი გადაღებული იყო და ქალბატონი მედეა ზუსტად ისეთი გახლდათ მაშინ, როგორიც იმ ფილმიდან გვახსოვს, ოღონდ მე რეალურადაც მახსოვს და არა მარტო კინოეკრანიდან...

აჰა, ალბათ, თქვენც თვლით, რომ მე ახლა სკლეროზი დამეწყო და რაღაცას ვიგონებ ჩემით... როგორ გეკადრებათ?! ნურას უკაცრავად! - ცოცხალი მოწმეები მყავს და შეიძლება სურათებიც შემომაშველონ იმ შეხვედრიდან, როგორც ნივთმტკიცება იმისა, რომ სკლეროზი არ მაქვს... მანამდე კი ბებიაჩემის რეაბილიტაცია უნდა მოვახდინო თქვენს ცნობიერებაში და მოგახსენოთ, რომ არც მას სჭირდა არანაირი სკლეროზი და, როგორც მოგვიანებით დავადგინე, სანამ გათხოვდებოდა (1921 წელს), ასე ვთქვათ, "ბარიშნობდა" და რუსთაველის თეატრთან არსებულ სტუდიაში "არტისტობას სწავლობდა" თავის ტოლ გოგო-ბიჭებთან ერთად, ამ "დრამკრუჟოკის" ერთ-ერთი ხელმძღვანელი კი აკაკი ხორავა გახლდათ... მაშ!!!

ქალბატონ მედეას კი ჩვენ დრამწრეში შეხვედრა მოვუწყეთ იმ წელს (მგონი, უფრო 1974 წელი იყო) და მის მოსაყვანად მე გამგზავნეს, როგორც ყველაზე უფროსი და თან ჩემი მეგობარი მარინე ლონდარიძე მახლდა... 

სადა ხარ, გოგო, მარო? დამიდასტურე! ან იქნებ შენც დაგეწყო სკლეროზი და ერთად დავიღუპებით მაშინ... დაგვცინებენ შვილიშვილები...

თუმცა იცით, რას გეტყვით? - ოღონდ ამ ბავშვებმა იცინონ და იხარხარონ და ჯანდაბას ჩვენი თავი, გვქონდეს სკლეროზი.... ბებიაჩემი კაწია-პაწიაც ხომ ზუსტად ასე ფიქრობდა!