1982 წელს შვებულებით ვიყავი ჩამოსული ჯარიდან და ჩემი 2 წლის შვილი გავასეირნე... საბაგიროში ჩავჯექი რუსთაველზე და ფუნიკულიორზე ავდიოდი... კაბინაში ჩვენთან ერთად ორი ჯგუფი იყო უცხოელებისა: ერთი ჯგუფი ძალიან შავები და მეორე – მათთან შედარებით ნაკლებად შავები... ეს უკანასკნელები ავღანელები აღმოჩნდნენ, ძალიან შავები კიდევ – ინდოელები... ავღანელებმა ჩემთვის ძალიან გასაგებ ენაზე ჩაილაპარაკეს – "ეს შავი ხალხი ამ ქვეყანაში საიდან აღმოჩნდნენო" – და რატომღაც ჩვენსკენ გამოიხედეს... არადა, მე და ჩემი შვილი, სკანდინავიელებთან შედარებით კი ვართ შავები, მაგრამ იმ ავღანელ–ინდოელთა შუაში თოვლივით ფითქინა თეთრები ვჩანდით... ჰოდა, ვითომ ვერ გავიგე, რომ ინდოელებს გულისხმობდნენ "შავებში" და ავღანელებს მათსავე ენაზე ვუთხარი – ჩვენთან ინდოეთში სულ ასეთი თეთრები ვართ და ეს შავები (მივუთითე ინდოელებზე), ალბათ, საქართველოდან ჩამოვიდნენ–მეთქი.... სანამ იმ ორმა ავღანელმა პირი დააფჩინა და გაშტერებული მიყურებდნენ, კაბინა გაჩერდა და მე და ჩემი შვილი ვახო გადავედით ფუნიკულიორის ბაქანზე...
იდგნენ ერთხანს ასე გაოგნებულები ის ავღანელები და ვერ გაერკვიათ – იმწუთს რომელ ქვეყანაში იმყოფებოდნენ... ეს საკითხი, ალბათ, ადვილად გაარკვიეს, მაგრამ ამ გამოცანას მაინც ვერ ამოხსნიდნენ – საიდან იცოდა მათთან ერთად კაბინაში მოხვედრილმა ბავშვიანმა კაცმა მათი ენა... თანაც სპარსული ენის ზუსტად ის დიალექტი, რაზედაც ავღანელები ლაპარაკობენ...
შავმა ინდოელებმა მშვიდად გაისეირნეს ფუნიკულიორის ბილიკებზე, მეც გავისეირნე შვილთან ერთად, მაგრამ ორიოდე დღეში დამიმთავრდა შვებულება და დავუბრუნდი სამხედრო ნაწილს, სადაც ჩემი ნაცნობი ავღანელები (...და რუსებიც) გულისფანცქალით მელოდნენ, რადგან, მიმინოს თქმისა არ იყოს – Такие переводчики на улице не валяются–ო!
Комментариев нет:
Отправить комментарий