ვერლიბრის "ექსპერტის" მონოლოგი

ნეტავი რა თავს ვიკლავთ ეს მთარგმნელები, რას დავეძებთ სალექსო ზომებს და რითმებს და ორიგინალის შესაფერის მუსიკა-განწყობილებას საიმისოდ, რომ ქართულადაც შესაფერის ლექსად ჟღერდეს ესა თუ ის პოეტური ქმნილება?! აგერ, ხომ დაამტკიცეს, რომ ვერლიბრიც ლექსია, ჰოდა, ვთარგმნოთ ვერლიბრით... გვიშლის ვინმე?! პირიქით, მოგვესალმებიან, რაკიღა შესაბამისი არატრადიციული პოეტური ორიენტაციის აღლუმში მივიღებთ მონაწილეობას. 

ასე მაგალითად:
მე მომწონს, რომ თქვენ ავად ხართ არა ჩემს გამო,
მე მომწონს, რომ მე ავად ვარ არა თქვენს გამო,
რომ ეს მძიმე სფერო დედამიწისა
არ გამოგვეცლება ცურვა-ცურვით ჩვენ ფეხქვეშ...
(და ა.შ.)
ან კიდევ:
ერთხელ რუსი გენერალი
მთებიდან თბილისისკენ მოემგზავრებოდა...
ტყვე ბავშვი მოჰყავდა მას,
ის კი ავად გახდა, ვერ აიტანა
შორეული მგზავრობის სიძნელეები...
(და ა.შ.)
კიიიიდო ნიმუში:
ღამე. ქუჩა. ლამპიონი. აფთიაქი.
უაზრო და მკრთალი შუქი.
იცხოვრე თუნდ კიდევ მეოთხედი საუკუნე,
ყველაფერი იქნება ასევე. გამოსავალი არ არის.
(და ა.შ.)

ანუ სწრაფად და იაფად!
იმ ანეკდოტისა არ იყოს: კაცმა ცოლი ნახევრად რომ დამარხა, ზედა ნაწილი მიწის ზემოთ დატოვა, ბრინჯაოსფრად ("ბრონზით") შეღება და გაიფიქრა - თან იაფია, თანაც ჰგავს...

(ეს ანეკდოტი უკვე მეორედ დავწერე ჩემს "ოპუსებში" და გული მიგრძნობს მავანი "პოეტები" თავად მე დამმარხავენ ასე - თან რომ იაფია და თანაც რომ ჰგავს - თუ დროზე არ შევწყვიტე "ვერლიბრის ექსპერტობა").