მოდა და იდეოლოგია აბსოლუტურად იდენტური ცნებებია

საბაზრო მოთხოვნათა მიხედვით მხატვრული ნაწარმოების შექმნა ისეთივე ზეგავლენა და მორჩილებაა იდეოლოგიისა, როგორიც საბჭოთა ეპოქაში იყო, ნაირ-ნაირ პოეტებს ლენინის და მისი დამქაშების სადიდებელ ლექსებს რომ აწერინებდა... და ახლაც ხომ იგივე ხდება?! - ლიტერატურის მოდურ მიმდინარეობათა ან ამ „ლიტერატურის“ და ზოგადად „ხელოვნების“ ნაწარმოებთა მომხბარებელთა რაოდენობისა და გემოვნების გათვალისწინებით წერა, აბსოლუტურად იგივე მოვლენაა, რაც ხდებოდა კომუნისტობისას და რასაც „ეპოქის მოთხოვნათა“ იძულებითი მორჩილება დაარქვეს ახლა... ღმერთმა ხელი მოგიმართოთო, წერეთ და შექმენით ის, რაც საზოგადოებრივ აღიარებას და პირად კომფორტს მოგიტანთ, მაგრამ იმ კომუნისტობისას, გარდა „ლენინურ-სტალინურ-პარტიული ხელოვნებისა“, ბოლშევიკური წნეხის ქვეშ ღირსებით შემკული ნაწარმოებებიც (ლექსი, რომანი, ფილმი თუ სპექტაკლი....) ხომ იქმნებოდა, რომელთა ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს... დანარჩენზე თქვენ დაფიქრდით, თუ დაგაინტერესათ (რასაკვირველია!) ზემოთ მოტანილმა რთულმა ქვეწყობილ-თანწყობილ-მიმოწყობილმა წინადადებამ. ეს ყველაფერი კი იმან მათქმევინა, რომ რაღაც 500+ სერიიანი სატელევიზიო „საღეჭი რეზინა“ რჩება ისტორიაში და თუნდაც ვახტანგ გორგასალის შესახებ შექმნილი მოკლემეტრაჟიანი, სულ რაღაც 30-წუთიანი, მხატვრული ფილმიც კი არ არსებობს...

რატომ ემტერებიან „ნ“-ს?

„ნარიყალა“, როგორც ახლა ვამბობთ, ცნობილია, რომ მონღოლურ-თურქული კომპოზიტია და ნიშნავს „პატარა ციხეს“... გვაქვს ეს სიტყვა კიდევ სხვა ისტორიულ ფაქტში: დავით-ულუ - დიდი დავითი (ლაშას შვილი) და დავით-ნარინი (რუსუდანის შვილი, გურჯი ხათუნის ძმა)... ეს ყველაფერი ყველამ კარგად იცის, უბრალოდ საინტერესო ის არის, რომ სრული ფორმით - ნარინ-ყალა - თბილისის ციტადელის სახელი მე-19 საუკუნის შუა წლებამდე ყოფილა შემორჩენილი და ამის დასტურია გიორგი ერისთავის მიერ გამოცემულ ჟურნალ „ცისკრის“ პირველი ნომრის (1852) ერთი დიდი მხატვრულ-დოკუმენტური მასალა, სადაც გვხვდება ხსნებული ტოპონიმი სრული სახით.

საინტერესოა - რატომ ამოაგდეს ეს „ნ“ კომპოზიტიდან? სხვათა შორის იგივე შეიძლება ითქვას „ვეფხისტყაოსნის“ ქალაქ მულღაზანზარის შესახებ, სადაც ასევე ამოგდებულია „ნ“ და უნდა იყოს „მულღ+ან“ = ფრინველ-ებ-ი („-ან“ მრავლობითის მაწარმოებელი ბოლოსართია).

ამირანი და აივანი

კონოთეატრების დეპოპულარიზაცია ანუ „ამირანიდან“ „აივანამდე“... „რადიატორის“ სეზონური ჩართვით

• ოდესღაც (ეს უკვე არის „ოდესღაც“!) ახალი ფილმი რომ გამოვიდოდა ქალაქში, ჯერ რამდენიმე პრივილეგირებულ კინოთეატრში გადიოდაო და ჩვენც მივდიოდით: „რუსთაველში“, „ამირანში“, ჭავჭავაძის კლუბში...  და იქ ერთდროულად და ერთად რამდენიმე ათასი თბილისელი ეცნობოდა ფილმს... მე რატომღაც „ამირანი“ მიყვარდა, ოღონდ „პლეხანოვზე“ როცა იყო მაშინდელი..
• ცოტა მოგვიანებით, სადღაც 70-80-იანების ზღვარზე, ტელევიზია რომ გაფერადდა საბოლოოდ და გარკვეულად მრავალფეროვანიც გახდა, ფილმებს ოჯახის წევრები და მეზობლები (ეზოშიც გამოგვქონდა ტელევიზორი, ან ფანჯარაში გადმოვდგამდით ხოლმე) ვუყურებდით ერთად სატელევიზიო კინოთეატრ „ილუზიონში“ ბატონი ოთარ სეფიაშვილის წყალობით.
• ახლა რამე ფილმის ნახვა რომ მინდა, ჩემი ძირითადი კომპიუტერიდან გადმოვჯდები ხოლმე ე.წ. ნოუთ-ბუქთან და კინოთეატრ YouTube-ში სრულიად მარტო ვუყურებ ფილმს, თუმცა ასეთი სახელი ჩემი პირადი კინოთეატრისთვის არ მომწონს და, თქვენი ნებართვით, მას კინოთეატრ „რადიატორს“ დავარქმევ... ზამთარში მაინც... ვნახოთ, ზაფხულში რა იქნება; ალბათ, სავარაუდოდ, საზაფხულო კინოთეატრს გავხსნი და, ცხადია, „აივანს“ დავარქმევ....
• 
  
• რა იქნება მომავალში?
• დღეს ბანკში პენსიონერთა დიდი რიგი იყო და ერთ სამოცდაათოდე წლის ქალბატონს ჩართული ჰქონდა მობილურში რაღაც სერიალი და რიგმა ისე მოუწია, ვერც გაიგო....

ლინგვისტური პროგნოზი

დღეს დაახლოებით ნახევარი საათი ვიმგზავრე ე.წ. „მარშრუტკით“; ალბათ, ჩემს იქ ასვლამდეც ლაპარაკობდა, მაგრამ ნახევარი საათი, სანამ ბოლო გაჩერებამდე არ მივედით, ერთი ქალი ბოლომდე აწეული ხმით ჭორაობდა მობილურზე. ათიოდე თემის გამხილვა მოასწრო: სამსახურში საჭმლის მომზადება, ფეხსაცმელზე „ბანტიკის“ ქონის სიყვარული, ერთი ზოლიანი ჯემპრის მობეზრება, დედამთილის თემასაც გაჰკრა და, რა თქმა უნდა, „სელფისაც“ შეეხო, თუმცა, როგორც იგი ამბობდა - სელფს... (ეს ბოლოკიდური „-ი“ რომ ფუძისეულია Selfie ეს დღეს აღარავის აღელვებს): (ციტატა): - თანამშრომლები მეუბნებიან - ქალბატონო ლალიკო ადრე რამდენ სელფებს დებდით („ფეისბუქში“ - ალ.ელ.) და ახლა რატომ არ გვანებივრებთო?! იგი ისეთი „ქალბატონი ლალიკო“ ჩანდა, რომ დღეში ხუთ-ექვს სელფის ნამდვილად გადაიღებდა და სალაიქო-საკომენტოდ გამოფენდა, მაგრამ საინტერესო ის არის, რაც მისი საუბრიდან გაირკვა - იგი „სელფის“ ზოგადად ფოტოგამოსახულებს უწოდებდა და არც კი ჰქონდა იმის მინიშნება, რომ ეს არის ავტო-ფოტო-პორტრეტი. უნდა ვივარაუდოთ, რომ ძალიან ბევრი ჩვენი თანამედროვეც ზუსტად ამ მნიშვნელობით ახსენებს ხსენებულ სიტყვას - როგორც ზოგადად ფოტოსურათს. გასაკვირი არაფერია... მსგავსი კურიოზებია ბევრია ყველა ენაში. უბრალოდ ის აზრი მომივიდა, რომ დღეს-ხვალ „სელფი“ განდევნის არაბულ სიტყვას - „სურათი“, რომელმაც ანალოგიური ტრანსფორმაცია განიცადა ქართულში და დაერქვა ზოგადად გამოსახულებას, საწყის ენაში კი ადამიანის „სახეს“ ნიშნავს... სავარაუდოდ ახლო მომავალში ჩვენი შთამომავლები იტყვიან - ლუვრში ვიყავი და ლეონარდო და ვინჩის სელფი ვნახეო... იმედია, მათთვის „ვიზალიბერალიზაცია“ ისტორიაში ამოკითხული ქაჯობა იქნება და მადრიდსაც ეწვევიან ველასკესის სელფების სანახავად... ასეთია ჩემი პროგნოზი!

ფანტაზიის სინდრომი

• ამ 5-6 წლის წინ ერთ ცნობილ და პატივცემულ ადამიანს ვესაუბრე ჩემი თეორიების შესახებ; მან ყურადღებით მისმინა და ბოლოს მირჩია, რომ შორს არ გავყოლოდი ამ თეორიებს, რადგან ზედმეტ ფანტაზიას ზოგჯერ ზიანი მოაქვს ადამიანის ფსიქიკისათვის... მე გავიზიარე თუ არა მისი უარყოფითი შეფასება ჩემი აზრების შესახებ სხვა საკითხია, მაგრამ იმაში ნამდვილად ვეთანხმები, რომ ფანტაზიასაც უნდა ჰქონდეს საზღვრები, თუნდაც გეოგრაფიული მასშტაბების და განსახილველი ეპოქის სამეცნიერო მიღწევების გათვალისწინებით... საკითხი ეხებოდა და ეხება „ვეფხისტყაოსნის“ გეოგრაფიასა და პოემაში ასახული მოვლენების ქრონოლოგიას... ჰოდა, გარკვეულწილად დავამუხრუჭე ჩემი ფანტაზიები და მეტისმეტად „გაბლატავების“ უფლებას აღარ ვაძლევდი იმ პიროვნებასთან საუბრის შემდეგ...
• ეს 2-3 დღეა, დავიწყე შესწავლა იმ ნაშრომებისა, რაც რუსთველის პოემის დროსა და სივრცეს ეხება (კოსმოლოგიასაც) და უკვე სამი ისეთი ნაშრომი წავიკითხე, სადაც არის, ჰიპოთეზები კი არა, ლამის ბეჭედდასმული თეორიები; აი, ზოგი მათგანი:
• ერთი მეცნიერი ამტკიცებს, რომ გულანშარო არის სხვა არაფერი, თუ არა საყოველთაოდ ცნობილი ქალაქი ვენეცია (...და გენუა ან მარსელი რატომ არა?!) 
• მეორის მოსაზრებით, გულანშარო მდებარეობდა ახლანდელი ინდონეზიის არქიპელაგის კუნძულ სუმატრაზე (?!) და ამის ერთ-ერთ არგუმენტად ის მოჰყავს, რომ ფატმანი ფრიად და ფრიად შავგვრემანი ქალია და ასეთი ქალები ეკვატორთან ახლოს ცხოვრობენო... (იხილეთ „მნათობი, 1964 წ #12)
• მულღანზანზარის მდებარეობას ერთი მეცნიერი გიბრალტარის სრუტესთან ვარაუდობს...
• ეს თეორიაც შემხვდა, რომ მულღაზანზარი ტანზანიასთან თუ ზანზიბართანაა და იქვეა ის კუნძულიც (მადაგასკარი), რომელიც ბიძაშვილებმა „აახიეს“ ფრიდონს... 
• არის ასეთი მოსაზრებაც, რომ მულღაზანზარი იგივე ტრაბზონია (ტრაპიზონი), მაგრამ განა ამ ქალაქის სიახლოვეს შავ ზღვაში კუნძულები არის?
• ტარიელის ქვაბი ნუბიის უდაბნოში გაამწესა ერთმა მკვლევარმა (ლომები იქ ბინადრობენო... მაგრამ აზიის ბინადარ ვეფხვს რა ვუყოთ? საიდან მოხვდა აფრიკის უდაბნოში?).
• 
  
• საქმე იმაშია, რომ ამ მეცნიერთა უმეტესობა გეოგრაფიის სპეციალისტები არიან, შესანიშნავად ერკვევიან თავის სფეროში და რუსთველის ამა თუ იმ ფრაზის თუ სიტყვის გაანალიზებით სამივე კონტინენტზე (აზია, აფრიკა, ევროპა) ძებნიან და ადგენენ პოემაში ასახული გარემოს „ზუსტ კოორდინატებს“, მაგრამ, როგორც ჩანს, არცერთმა მათგანმა არ იცის სპარსული ენა... ეს კი იგივეა, ადამიანმა რუსული არ იცოდეს და ფილმ „ჯარისკაცის მამის“ შესახებ სამეცნიერო წერილს წერდეს...
• ერთი სიტყვით, ჩემი ფანტაზიები ამ ყველაფერთან სრულიად უვნებელ და ბავშვურ ტიკტიკად მომეჩვენა და ცოტა შვება ვიგრძენი...
• უახლოეს ხანში კიდევ რამდენიმე ნაშრომს უნდა გავეცნო და მერე შეიძლება მთლად გავხალისდე და ავადმყოფური ფანტაზიის სინდრომის შიშისგანაც გავთავისუფლდე....

ოქტომბრის ღამის უძილობის მონოლოგი

• რუსული სიტყვების ჟარგონის სახით შემოსვლას უკვე მივეჩვიეთ, თითქოს აღარც კი გვეხამუშება: პახოდუ, პრადვინუტი, სასტავი და ა.შ. - ეს ყველაფერი რუსულ ენაში სრულიად წესიერი სიტყვებია, ბევრი ქართველისთვის - კი აუტანელი ჟარგონული ერთეულები გახლავთ... საოცარია და ამ ყველაფერს ხშირად ისეთი ადამიანები იყენებენ, ვინც უკიდურესი რუსოფობიით გამოირჩევა (ამიტომაც ვთვლი, რომ მათი „რუსოფობიაც“, ბევრ სხვა რამესთან ერთად, მოდის აყოლაა და მეტი არაფერი); და კიდევ ერთი საინტერესო თვისება შევნიშნე ჟარგონისა - ზოგი ასეთი მავნებელი დროთა განმავლობაში სალიტერატურო ენის ნაწილად იქცევა თურმე... მაგალითად, ერთი ასეთი სიტყვა უკვე გამოვიყენეთ - „გვეხამუშება“; ვინმე იტყვის ახლა, რომ ეს სიტყვა არ არის ქართული ენის ლექსიკის სრულუფლებიანი წევრი? სინამდვილეში „ხამუშ“ სპარსული სიტყვა გახლავთ და დარწმუნებული ვარ, ოდესღაც ის ბევრ სხვასთან ერთად (ნაღდი, სურათი, საათი, ბულბული, კატა და სხვა) ქართული ენისთვის სრულიად აუტანელ ბარბარიზმს წარმოადგენდა...
• ეს ყველაფერი კი დღეს მოსმენილმა ფრაზამ დამაწერინა; ერთმა მუსიკოსმა ტელეპერსონაჟმა თქვა - „დღეს ახალი ვეში უნდა დავწეროო“ - და ფორტეპიანოს მიუჯდა...
• მე კი მაღიზიანებს ეს „ვეში“ (Вещь - 1. Псякий предмет, изделие... 2. Произведение искусства...), მაგრამ, როგორც ჩანს, უკვე იწყება მისი გა-ლიტერატურ-ულ-ებ-ის პროცესი და მალე არა მხოლოდ მუსიკალურ ნაწარმოებს დაერქმევა, არამედ ლექსიც, ნახატიც, სპექტაკლიც და ა.შ. ( произведение искусства) „ვეში“ გახდება და მომავალში, სადმე „თბილისობა-2055“-ზე ისეთივე რიხით გამოაცხადებენ წამყვანები მორიგ ნომერს, როგორც ეს „თბილისობა-2016“-ის „მოდერნიზებული“ სიმღერების წარდგენისას ხდებოდა:სულხან ცინცაძის ვეში ებაუთ თბილისი ფილმიდან A Bezara (შეგიძლიათ აჰყვეთ მუსიკას და იღიღინოთ):
• http://www.geolyrics.com/1865
• P.S. მერე იმავე 2055-ში ვინმე გამოაცხობს ფეისბუქის პოსტის მაგვარ ლინგვისტურ გამოკვლევას იმის შესახებ, რომ მურმან ლებანიძის ფრაზა - „დაშლიგინებდა გავეშებული ტახი ლაქაშში“ - არ უნდა გავიგოთ ისე, თითქოს ტახი ლაქაშში სიმღერ-სიმღერით დაშლიგინებდა...

„ფეისბუქის“ მარგალიტები

• მე, ადამიანი, რომელიც ოდესღაც ერთი დღის განმავლობაში ხან 5-6 წიგნის მაღაზიის შემოვლას ვახერხებდი იმ იმედით, რომ იქნებ რაიმე საინტერესო შემხვედროდა... მოგეხსენებათ, მაშინ წიგნებს, ხორცივით და ყველივით მალავდენენ იმ მიზნით, რომ ზედმეტ ფასად გაეყიდათ... ახლა თვეები ისე გავა, რომ წიგნის მაღაზიაში არ შევდივარ... ალბათ, ასაკის ბრალიც არის, მაგრამ მაინც საკვირველია!
• ჰოდა, გუშინწინ წიგნის ერთ დიდ მაღაზიაში მომიხდა დიდხანს ყოფნა და კარგად დავათვალიერე იქაურობა და ნამდვილად შემშურდა ახლანდელი ახალგაზრდობის!
• თაროებზე დევს ულამაზესი დიზაინის წიგნები (თუმცა შიგნით ზოგი მათგანი საშინელი პრიმიტივიზმით არის დაკაბადონებული), ამიტომაც უმეტესი ამ გამოცემებისა გათვლილია ისეთ მომხმარებელზე, ვისაც პირველ რიგში გარეგნული „ბრჭყვიალობები“ ხიბლავს. ბევრი კი არა, აურაცხელი კარგი წიგნი დევს, მაგრამ მყიდველი კანტკიკუნტად ჩანს... ისიც თვალში საცემია, რომ გამომცემლები ბიზნესს ბავშვების ხარჯზე აკეთებენ იმ ყბადაღებული „ფორმულის“ გათვალისწინებით, რაც ძალიან ბევრ მშობელს უნერგავს მომავლის იმედს - „ვიყიდი და, მე თუ არ ვკითხულობდი, ჩემი შვილი გაიზრდება და წაიკითხავს“.
• პოეზიას კი პრაქტიკულად არავინ ყიდულობს, არც გამომცემლები არიან დაინტერესებულნი პოეტური კრებულების გამოცემით და ცოტა ხნის წინ, რომ გამიჩნდა სურვილი ფეისბუქში გამოქვეყნებული საუკეთესო ლექსების კრებული შემედგინა და შემეთავაზებინა ვინმე გამომცემლისთვის, გუშინწინ ლამის ხელი ავიღე ამ განზრახვაზე... ერთი ამგვარი პოეტური ანთოლოგია უკვე შედგენილი მაქვს და ხანგრძლივი ლოდინის შემდეგ მის გამოცემაზე ორიოდე დღის წინ უარი რომ მითხრეს, ამანაც იმოქმედა და ლამის საერთოდ მივატოვე პოეზიაზე ფიქრი, მაგრამ არა უშავს, ჩვენ მაინც გამოვცემთ! ასეთები გამოგვიცია?!
• ამხელა მონოლოგი კი იმიტომ დავწერე, რომ დღეს კიდევ ერთი მარგალიტი ვიპოვე ერთი ჩვენი ცნობილი პოეტისა და შევიტანე მომავალ კრებულში, ერთი თვის განმავლობაში ოთხი მარგალიტი უკვე ჩავდე წიგნში... თითოეული მათგანი ეპატაჟური მწერლების ათ ტომს უდრის... რა თქმა უნდა, გააჩნია ვისთვის!

„ფეისბუქი“, 25 თებერვალი, 2016 წელი

წინასაგაზაფხულო მონოლოგი პლატონის და ხინკლის შედარებითი დახასიათებით 

არა, რა... ბატონო სოკრატე! "პლატონის მეგობრობა" უფრო მაღლა დგას საქართველოში, ვიდრე ჭეშმარიტება... პირველად ამაში მაშინ დავრწმუნდი, როცა ერთი კაცი, ვისაც მისთვის და ჩემთვის არსებული ჭეშმარიტების საფუძველზეც და საერთოდ - მორალურად და ადამიანურად - ევალებოდა, რომ  ჩემთვის შეეწყო ხელი, იძლებული გახდა თავისი მეგობრის ქალიშვილისთვის მიეცა "გზა ფართო", რაც მან, ცხადია, ვერ გამოიყენა, რადგან "ჭეშმარიტებისკენ" კი არა, გათხოვებისკენ ეჭირა თვალი და, ალბათ, ვერც გაამტყუნებდი...
ამაზე ერთი ამბავი გამახსენდა, რასაც მეც შევესწარი - კარგად ნასვამ კაცს ხორცი მიჰქონდა სახლში, უცებ წაბორძიკდა, წაიქცა და ყვავმა გამოსტაცა ის ხორცი... კაცმა სინანულით გახედა ყვავს და თქვა: "მე მაგ ხორცით ხინკალი უნდა გამეკეთებინა, შენ კიდევ დაჯიჯგნი და გადაყრიო"... იმ ქალიშვილმაც "ვერ გააკეთა ხინკალი", სამაგიეროდ მეგობრობა დარჩა ძალაში!

ამდენი ლაი-ლაის მერე რა ვქნა, დავწერო ის, რასაც ვფიქრობ ამა თუ იმ ადამიანზე?
ალბათ, არ ღირს!
ჩათვალეთ, რომ გულში ვთქვი და ამ "ლაი-ლაის" წერისას პარალელურად იბეჭდებოდა გონებაში.... მომავალში აღმოაჩენენ ფიქრების წამკითხველ მანქანას და წაიკითხავენ.

გაზაფხულამდე ოთხი დაძინება-გაღვიძებაღა დარჩა!

საადი შირაზელი, "ბუსთანი"

...რადგან ეს ბლოგი ერთგვარი დღიურივითაა თანემდროვე ადამიანისთვის, მეც ვეცდები, დროდადრო დავაფიქსირო მიმდინარე ამბები: უკვე მეოთხე თვეა, გაზეთ "ფანტაზიის" PDF-ებს ვაკეთებ და ელექტრონულ ვერსიაში გადამყავს, თან წარსულში ვიხედები - რას და როგორ ვაკეთებდი... 250 ნომრამდე გადავიყვანე, 150 დარჩა....
მეორე თვეა საადის "ბუსთანს" ვთარგმნი და, მგონი სერიოზულად ჩამითრია, ყოველშემთხვევაში მეოთხე კარის 550 ბეითიდან 300 უკვე ვთარგმნე.
დღევანდელი ნაშრომი ეს არის:

ეს განმარტება „ფეისბუქისთვის“ დავწერე: როგორც ჩანს, მავან „მოღვაწეთა“ ცხოვრების წესში არაფერი შეცვლილა მე-13 საუკუნიდან დღემდე... ასე ახასიათებს საადი მათ ვიღაც ერთი პერსონაჟის მაგალითზე დაყრდნობით:

ზენაარს ვფიცავ, ეს კაცი ფარული მორიელია, ცხვრის ქურქში გამოწყობილი ვეფხვი, მგელი თუ გველია. ის კატასავით კრუტუნებს, თითქოს სიავეს გავიწყებს, მაგრამ თუ თხოვნით მიმართე, ძაღლივით ღრენას დაგიწყებს. ასეთები ხომ მეჩეთშიც მხოლოდ სავაჭროდ დადიან, საკუთარ სახლსაც მარტოდენ სავაჭრო დუქანს ადრიან. (285) გზის ყაჩაღი თუ ქარავანს ძარცვავს, შორიდან წამომსვლელს, ამის მსგავსები ღარიბებს ტანიდან ხდიან სამოსელს. ვით ღვთისმოსავებს შეჰფერის, თეთრ ან შავ სამოს იცვამენ, სახლში კი ოქროს სიხარბით აგროვებენ და იცავენ. ხორბალს სთხოვ? - ქერს მოგყიდიან სიხარბით და თვალთმაქცობით, ღარიბ-ღატაკებს ჩაგრავენ ყოველთვის ბატონკაცობით. მლოცველთა შორის მოხუცებს ჰგვანან უძლური ხელებით, მაგრამ თუ ცეკვა დაიწყეს, იქნევენ მათ გახელებით. მათ ჯდომით არასდროს უთქვამთ მხურვალე ლოცვა-ვედრება, ის ურჩევნიათ, ცხოვრება როცა ღრეობას ედრება. (290) მოსეს კვერთხივით ურჩხულად იქცევა ბევრი მათგანი და ყვითლდებიან, თუ სთხოვე ფული, ნივთი ან საგანი. არ სწუხან, ცოდნა და სიბრძნე რად არსებობს და რისია, რწმენით ვაჭრობენ და თვლიან, რომ ესეც საკმარისია.

ღია "შეარი" ბატონ ოლეგ ბასილაშვილს!

15 января 2016, 13:40 | развал страны | СССР | Басилашвили

Басилашвили: Россия повторит судьбу СССР

....ეს მე დიდი ხნის წინ ვიწინასწარმეტყველე, ბატონო, ოლეგ (როცა თქვენ "верой и правдой" ემსახურებოდით რუსულ კულტურას...), რომ დაიშლება...

ყველაფერი, რაც ხელოვნურადაა შეკოწიწებული, იშლება იმავე თანამიმდევრობით, როგორწ შეკოწიწდა (თქვენ, ბატონო ოლეგ, სიტყვა "შეკოწიწება", ალბათ, არ გესმით, მაგრამ არა უშავს... როგორმე გაიგებთ, როცა თანამიმდევრობას აგიხსნით).

- მოგეხსენებათ, რუსეთმა ჯერ ურალი დაიპყრო და მერე ციმბირი თავისი ბურიატიებით და უდმურტიებით და ჩუვაშიებით და ა.შ - ეს იყო პირველი წრე (უკრაინა-ბელორისიაც ამ წრეში შევიდა)
- მერე  კავკასია, შუა აზია და ა.შ. და ამით მეორე წრეც შეიქმნა გარშემო.
- მერე ბალტიისპირეთს, პოლონეთს, ფინეთს, კარელიას გადასწვდა.... ესეც მესამე წრე.
- შემდეგ სოციალისტური ბანაკი შექმნა აქეთ აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებით და იქით მონღოლეთ-კორეა-ჩინეთით - ანუ მეოთხე წრე...
- კუბა-ვიეტნამი-ანგოლა და ავღანეთიც ასე თუ ისე მეხუთე წრეში მოაქცია....

ამ შეკოწიწების (ახლა გაიგეთ, რას ნიშნავს "შეკოწიწება"?) შემდეგ კი იმავე თანამიმდევრობით დაიწყო წრეების დაკარგვა უკუმიმართულებით - მეხუთედან პირველამდე...
ძალიან კი უჭირს პირველი-მეორე წრეების დაკარგვა, რადგან ისინი იმდენად დიდი ხნის წინ შემოიკოწიწა, რომ "ისკონნო რუსკი" მიწები ჰგონია, მაგრამ, როგორც ხედავთ, კარგავს...

აი, ეს ვიწინასწარმეტყველე 1983 წლის თებერვალში, როცა რუსის ჯარში სავალდებულო სამსახური მოვიხადე (დავბრუნდი თბილისში) და ასე ვთქვათ, "შიგნიდან" დავინახე ამ შეკოწიწებულის აგებულება... მე სულ რაღაც ორ წელიწადში გავიგე, რომ რუსეთი დაიშლება, თქვენ კი თითქმის 80 წელი დაგჭირდათ ამისთვის?! მაგრამ როგორც ნათქვამია лучше поздно, чем никогда.

გმადობთ ყურადღებისთვის, ბატონო ოლეგ!