მზესუმზირების მეთოდი

ერთხელ, 90-იან წლებში, ერთ (ჩვენთვის ახლადგახსნილ) ქვეყანაში წავედით მე და ჩემი ბავშვობის მეგობარი... დიდი ბიზნესის დაწყების მანიით იყო შეპყრობილი მაშინ ყველა და ჩვენც ვცადეთ... ქვეყანა გახლდათ ევროპულ-სლავური და შესაბამისად ნაცნობობის გაბმა, კარგი ურთიერთობის დამყარება და ა.შ. არ გაგვჭირვებია, თუმცა უნდა ითქვას, რომ საოცრად გულღია ხალხი შეგვხვდა და დღემდე იმ აზრზე ვარ, რომ ეს ქვეყანა ძალიან სტუმართმოყვარე ადამიანებით არის დასახლებული...

ჰოდა, შენ ხარ ჩემი ბატონი, დაგვპატიჟეს ერთ მთიან სოფელში, სადაც იყო საოცრად ლამაზი ბუნება და უმშვენიერესი ისტორიული ძეგლები მონასტრითურთ... იქაური ხედები დღემდეა ჩარჩენილი ჩემს მეხსიერებაში... მიგვიღეს, გვიმასპინძლეს, პატივი გვცეს და საღამოს სადღაც ქვემოთ, ცენტრალურ შარაგზაზე რომ დიდი დასახლება იყო, იქ წაგვიყვანეს გასართობად... ჩვენც გავერთეთ (როგორ? ეს ცალკე მოთხრობის თემაა); იქამდე გზა მზესუმზირის უზარმაზარ ყანაზე გადიოდა და შესაბამისად უკანაც ამ გზით უნდა ავბრუნებულიყავით, უფრო სწორად - ბილიკით... 

ხსენებული გასართობი ადგილიდან ნასვამ-ნაჭამ-ნაქეიფრები რომ გამოვედი, მე და ჩემი მეგობარი ამოვუყევით გზას მონასტრისაკენ... ალბათ, 2-3 კილომეტრი იქნებოდა ორმეტრიან მზესუმზირებს შორის ("სემიჩკას" ვეძახი დღემდე შინაურობაში)... მეც კარგად მთვრალი ვიყავი, მაგრამ ის ჩემი მეგობარი ძლივს იდგა ფეხზე და რომ გამოვიარეთ 300-400 მეტრი, მიმოვიხედე და ის ვაჟბატონი არსად ჩანდა.... ვიდექი გაოგნებული შუა ღამისას შუა ბილიკზე, შუა ციდან თავზე ბადრი მთვარე დამნათოდა და ცხადია, მაშნვე დავიწყე ძახილი.... ბადრი, ბადრიიიიი (სხვა სახელი ჰქვია მაგრამ აქ "ბადრი" ერქვას იქ რომ მთვარე დამნათოდა იმის ხათრით). მაგრამ სადაა ბადრი?! ფაფუ! არსაიდან ხმა, არსით ძახილი... ვიფიქრე უკან დაბრუნდა და გართობის გაგრძელება მოინდომა-მეთქი, ან გამასწრო და უკვე მონასტერშია-მეთქი, ან გაფრინდა-მეთქი... ვაჰ! სხვა რა მეფიქრა?! მაშ, სად დავკარგე ეს კაცი ასე თვალსა დე ხელს შუა?! უფრო სწორად - მზესუმზირებსა და სემიჩკებს შუა... ორიოდე საათი ვიარე ზემოთ-ქვემოთ... ამასობაში გამოვფხიზლდი კიდეც... იმასაც ვფიქრობდა - დედაშენს რა ვუთხრა-მეთქი, ბიჭო, უშენოდ რომ დავბრუნდები თბილისში და ასე შემდეგ და ჰარი-ჰარალე... შენ დაუკა, ლურჯი ჩიტი ამოფრინდება... დავიღალე-ჩამოვჯექი-ავდექი... ისევ დავიღალე, ისევ ჩამოვჯექი და ისევ რომ ავდექი, ვიფიქრე ამ "სემიჩკებშიც" უნდა შევიდე-მეთქი და პირველივე ნაბიჯის შედგმაზე, ორ-სამ მეტრში ბილიკიდან, დავინახე - ეს ჩვენი ბადრი წევს და არხეინად ხვრინავს... მერე კიდევ ბევრი ამბები გადაგვხდა თავს იმ ქვეყანაში და თუ სათქმელი მოიტანს, დავწერ კიდეც... 

ეს ამბავი კი, ახლა რომ გიამბეთ,  იმან გამახსენა, რომ ამჟამად ამით ვარ დაკავებული - ჩემს მიერ ოცდაათიოდე წლის წინ თარგმნილი ყაზალის დედნებს ვეძები ჯალალ ედ-დინ რუმის დივანში, სადაც 3200 ყაზალია მოთავსებული; ერთი მათგანი ვერაფრით რომ ვერ ვიპოვე, ვიფიქრე, აბა ერთი იმ "მზესუმზირებში შესვლის" მეთოდს გამოვიყენებ და მაუსის პირველივე ჩამოსქროლებით სადაც გავჩერდები, იქ დავიწყებ-მეთქი კითხვას და ძებნას და აჰა! - მეორედ გამიმართლა ცხოვრებაში ამ მეთოდმა.... ვიპოვე! რიგით 1160-ე ყოფილა...

დიდება მზესუმზირებს! სხვაა შორის, კარგი ფილმი იყო ასეთი ერთდროს - "მზესუმზირები", სოფი ლორენი თამაშობდა, სსრკ-იტალიის ერთობლივი ნაშრომი... ამ გახსენებაზე, ბარემ იმასაც ვნახავ საღამოს კინოთეატრ "იუთუბში".

თარგმანი, რომლის დედანსაც დიდხანს ვეძებდი, ეს გახლავთ:

შუბლი გაიხსენ და მიღმიერ პირს ნუღარ მიხრი,
ვით შვიდსა სფეროს, განგვირიგე ჩვენც ლტოლვის ნიხრი...

ჩვენ შორი გზიდან მოგვიყვანა შენმა ტრფიალმა,
მოდი, გვნახე და განგვაშორე ლოდინის ჭირხლი.

ნეტავი შენ, რომ შენი სულის მფლობელი შენ ხარ
და სამოთხეთა ძიებაში ქედს არსად იხრი...

ბანიდან ქვემოთ ჩამოგვხედე უსასო მიჯნურთ,
თორემ სადაც არს, ჩაგვაზილა საწუთრომ წიხლი.

მწდეო, სუფიებს სხვა სიბრუვის ღვინო სწყურიათ,
ვაზის ნაჟურს და რუმბში ნადგომს რა თავში ვიხლი?!

მწდეო, იმ ღვინით ისე ძლიერ უნდა დამათრო,
რომ საფლავშიაც მემღვრეოდეს, გარდაცვლილს სისხლი.
  

ჰა, რას იტყვით?!

მონოლოგი ძილის წინ
(ფრიად ემოციურად ჩარაკრაკებული დღის შემდეგ)

...მარჯვენა მხარეს რომაა - People you may know - სამეგობროდ შვიდ ფეისბუქელ ლამაზმანს მთავაზობს (დააკვირდით - სიტყვა ლამაზმანი ბრჭყალების გარეშე დავწერე), მაგრამ ახლა მე - თარგმანების გამოცემის დასრულების შემდეგ - ჭკუა ჩემი ცხოვრების იმ ციკლისკენ მიმიბრუნდა, როცა პრესის თავგადაკლული მუშაკი ვიყავი... ლამაზმანები რაღა შუაშაო?! - იკითხავთ... უბრალოდ ერთი საბჭოური სიმღერის ჩემებური პერიფრაზირება გამახსენდა, რომელსაც საგაზეთო თავგადასავლებისას "რედაქცია-სტამბა-(პრესის) ბირჟის" გადარბენებზე ვღიღინებდი ხოლმე:
Первым делом, первым делом გაზეთები!
Ну а девушки, а девушки потом...

მერე ის გამახსენდა - ერთხელ თიანეთში, წიგნის მაღაზიაში სადღაც 80-იანი წლების ბოლოს გაზეთ "Московские новости"-ს მთელი წლის ნომრები ერთ წიგნად აკინძული რომ ვნახე და პირი დავაბჩინე, რადგან ამ გაზეთს მთელი მაშინდელი (მომაკვდავი) სსრკ სანთლით დაეძებდა, რადგან იმ ეპოქის "ვაიმე-ვეცემი-ვხოხავ" სტატიები სწორედ მასში იბეჭდებოდა და "საბჭოელი ხალხი" მათი კითხვითღა იოხებდა გულს და ამ დროს, თიანეთში დევს მთელი წლის მოსაოხებელი მასალა და ზედ არავინ უყურებს... ვაიმე დავეცი! - და რა თქმა უნდა, ვიყიდე, ჩავჯექი ჰამაკში და ვიკითხე და ვიკითხე, ვიკითხე და ვიკითხე იმ ზომამდე, რომ ხინკლის ქვაბიდან ადენილ ოხშივარსაც არ შეეძლო დავებრუნებინე რეალურ ცხოვრებაში... თიანეთში, სადაც ყოველ ზაფხულს მშვენივრად ვატარებდით დროს კომუნისტურ უღელქვეშ გმინვითაც კი...

ერთი სიტყვით, ეს ცხოვრება სპირალურად ვითარდება: თეატრი-თარგმნა-პრესა... მერე ისევ თეატრი-თარგმნა-პრესა...  და ისევ თეატრი-თარგმნა-პრესა...
А девушки?!
Ну, а девушки пусть подождут.... რადგან ამბობენ, რომ ჩინეთში ისეთი წამალი გამოუგონიათ, რომ 80 წლის შემდეგ ადამიანი უკან სვლას იწყებს და ახალგაზრდავდება და სრულიად ჩვილობამდე რომ მიაღწევს მაშინ უბრუნდებაო მიქელ-გაბრიელს... ჩვენც ამ იმედით ვიცოცხლოთ და წავიდეთ დასაძინებლად...

P.S. "Московские новост"-ის მთელი წლის ე.წ. "პადშივკა" კი იმიტომ გამახსენდა, რომ პარასკევის "ფანტაზიის" 400 და სამშაბათის "ფანტაზიის" 549 ნომრის არქივი მაქვს... ჰა, რას იტყვით?

და ბოლოს მაჯამა, რომელიც ძილის წინ მაწონივით სასარგებლოა:

როდემდე უნდა ვუძლებდეთ ნეტავ
საქართველოში პოლიტ-ვირუსებს:
მედროვე მიწყივ რომ ევროპელებს
და ბრიყვი თავს რომ მიწყივ ირუსებს?!

არჩევნებისთვის ლამის ტარზანი
ასაბურთალონ, ავაკონ ჩიტა....
ჩვენი ყოფა თუ ასე გაგრძელდა,
ზნეობრივ “ტახტზე” ავა კონჩიტა...

მეაბანოე და მისი ცოლი

(ზღაპარი)

60-იან წლებში ქართულად გამოვიდა აღმოსავლური ზღაპრების კრებული, რაც მაშინდელმა კომუნისტურმა რეჟიმმა სრუილად უშფოთველად "გაატარა".... ჩვეულებრივი ზღაპრებია, მათი იდეოლოგიისთვის საშიში არაფერი იყო... რასაც გიამბობთ, შავით თეთრზე წერია, ჩემი შეთხზული არ არის:

კრებულში არის ერთი ასეთი ზღაპარი - "მეაბანოე და მისი ცოლი"...

მოკლე შინაარსი:

ერთი მეაბანოე მეფის ოჯახს ემსახურებოდა; ერთხელ, როცა ჭაბუკობაში შესულ უფლისწულს აბანავებდა, მორიდებით უთხრა, რომ მისი "შესაბამისი მოწყობილობა", დღეს როგორც იტყვიან, არაადექვატური იყო და ამიტომ ვერ შეძლებდა ქალბატონებთან "შესაბამისი კონტაქტის" დამყარებას... ჭაბუკს არაფერი გაეგებოდა არაადექვატური "შესაბამისობებისა" და სთხოვა, რომ ახსნა-განმარტებითი ინსტრუქცია ჩაეტარებინა, ანუ გაეჟღერებინა მისთვის, თუ რას გულისხმობდა. მეაბანოემ, ასე ვთქვათ - მექისემ, იფიქრა - მოდი, ჩემს ცოლს მოვუყვან - მაინც ვერაფერს უზამს - და ის აუხსნისო უკეთესად... ის კი აღარ მახსოვს - რა სარგებლის და ანგარებისთვის "გაწირა" მეაბანოემ თავისი ცოლი, მაგრამ თავად არხეინად იყო - მაინც ვერაფერს უზამსო - და ჩვენ რაღა გვრჯის, რომ შევშფოთდეთ მისი ოჯახური იდილიის გამო?!

ერთი სიტყვით, მოუყვანა თავისი კნეინა, შეუშვა უფლისწულთან აბანოში, თავად კი ჭუჭრუტანას მიადო თვალი - აბა, ვნახოთ, რა მოხდებაო?! ვიდეოკამერა რომ ჰქონოდა, ალბათ, ფარულ ჩანაწერსაც გააკეთებდა, რომ საჭირო დროს მეფისთვის "ჯოჯოხეთი" მოეწყო, მაგრამ ვინ მიაშავებდა მას შუა საუკუნეებში გამოსახულების ჩამწერ აპარატურას?! ჰოდა.... შენ ხარ ჩემი ბატონი, რაწამს შევიდა ქალი აბანოში, ჭაბუკი უმალ მამაკაცად გადაიქცა, მას არც არავინ უშლიდა ხელს - სხვა კაცმა ხომ თავისი ცოლი საკუთარი ნებით მიუყვანა - და მოხდა ის, რაც უნდა მომხდარიყო... ქალმა გაასაჯაროვა მთელი თავისი ინფორმაცია და ყმაწვილმაც გააჟღერა, მაგრამ რა გააჟღერა!

მეაბანოემ კი წაიშინა თავში ხელი, მაგრამ რაღას უშველიდა - შესაბამისი კონტაქტიც დამყარდა და ცოლიც დაკარგა, რადგან უფლისწულს მოეწონა ის ქალი და თავისთან დაიტოვა... რაღაც სარგებელი, ალბათ, მიუგდეს იმ საწყალს, მაგრამ ცოლი რომ ჰყვარებია, მაშინღა გაიგო, როცა დაკარგა იგი...

* * *

ყველაფერი ის, რაც იმ ზღაპრის მიხედვით გიამბეთ, ერთ თბილისურ ხატოვან გამოთქმაში სულ ხუთი-ექვსი სიტყვით არის გადმოცემული, შეგიძლიათ ისიც გაიხსენოთ...

საერთოდ კი... ალეგორიული მეტყველების და წერის დრო დადგა, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია... 

იგავ-აარაკის ჟანრი მარად იცოცხლებს, სანამ იარსებებენ ქლესა მონები, რომლებიც თავადვე ხდებიან მსხვერპლნი საკუთარი ფარისევლობით შექმნილი ტირანებისა...

მხარი დამიჭირეთ!

8-9 მაისის ნაძალადევი ძილისპირული

(ჩუმად მონოლოგის გარეშე ვაპირებდი გაპარვას საწოლისკენ, მაგრამ მავანთა შეფასებებმა მაიძულეს, ევროვოზიისკენ გამეჭყიტა ცალი თვალით და მომესმინა ორივე ყურით)

"ვბალე(ი)შიკობ.... უბალე(ი)შიკე...." - ახლაც გაიგონებთ ამ სიტყვას ჩვენს სტადიონებზე.... რუსულის არმცოდნეებს ვეტყვი (ასეთები კი უკვე მრავლად არიან), რომ ეს არის წმინდა რუსული სიტყვა და მისი ძირი გახლავთ "боль" (ტკივილი), ხოლო "болельщик" არის ის, ვინც ტკივილს განიცდის (ეცემა... ხოხავს... და ა.შ.) რაიმეს მიმართ და ჩვენ, როცა გადმოვაქართულეთ, დავაკონკრეტეთ, რომ მავანს მავანისთვის ან რამისთვის შესტკივა გული და მივიღეთ "გულშემატკივარი"... მანამდე უფრო ხშირად იხმარებოდა სიტყვა "ქომაგი", რაც არის სპარსული და ნიშნავს "დახმარებას, შეწევნას, ხელის შეშველებას..." და ა.შ. ცხადია, ეს ერთეულებმა იცოდნენ საქართველოში, მაგრამ გუმანით ხვდებოდნენ, ალბათ, რომ რაღაც აღმოსავლური წარმოშობისაა და ამიტომ ამჯობინეს "გულშემატკივარი", რაც ენაში დამკვიდრდა და ძალიანაც კარგი, რომ დამკვიდრდა, მაგრამ მისგან ნაწარმოები  პირიანი ზმნები, როგორიცაა - უგულშემატკივრე, ვგულშემატკივრობ - ჯერ ერთი, რომ წარმოსათქმელად უხერხულია და მეორეც ძალიან უაზროდ გამოიყურება... ეს იგივეა, რომ გვეთარგმნა, ვთქვათ, кинолюбитель და მიგვეღო და მივიღეთ კიდეც - კინომოყვარული - და მერე ამ სიტყვისთვის ისეთივე "დათვური სამსახური" გაგვეწია, რაც "გულშემატკივარს" დავმართეთ, ანუ: უკინომოყვარულე, ვკინომოყვარულობ და ა.შ. ან კიდევ, კი არ გვეთარგმნა, ჩვენი მშობლიური კომპოზიტი აგვეღო, ვთქვათ - თავგადაკლული - ახლა ნახეთ, რას მივიღებთ: უთავგადაკლულე... ვთავგადაკლულობ და ა.შ. ეს ორი უკანასკნელი არაფრით არის ნაკლები უკვე ხსენებულ მოწოდებაზე - უგულშემატკივრეთ ქართველებს ევროვიზიაზე... მართალი გითხრათ, ეს გამოსვლა რომ ვნახე, გული ნამდვილად მეტკინა, გულშემატკივრობისა კი რა მოგახსენოთ....

ასე რომ, სანამ ამ ხელოვნურ ფრაზებს, ხელოვნურ სახეებს და ხელოვნურ (ყალბ! არაგულწრფელ!) მუსიკას თავს არ დავანებებთ, არაფერი გვეშველება და თუ მაინცადამაინც არც რუსული "ბალე(ი)შიკობა" მოგვწონს (არც უნდა მოგვწონდეს) და არც სპარსული "ქომაგობაა" ჩვენთვის მისაღები, თქვით, თქვე კაიხალხო - მხარი დაუჭირეთ!... რას იტეხთ ენას ამ "უგულშემატკივრეთ-უთავგადაკლულეთ"-ი?!

ძილი ნებისა! მაგრამ ამ მუსიკის შემდეგ როგორი "ნება" იქნება ძილში, საკითხავი, აი, ეს არის?!

დიდება ინტერნეტს

არ შემიძლია, რომ არ გაგიზიაროთ ჩემი აღტაცება !

ჯერ მცირეოდენი ექსკურსი წარსულში...

ადრეც მითქვამს - "ცისფერ მთებს ანუ ტიან-შანს" რომ ვუყურებ, ჩემი თავი მახსენდება, ხოლმე, რადგან ზუსტად იმ შენობაშია (დადიანის და ლესელიძის კუთხეში) გადაღებული ეს ფილმი, სადაც მისი გმირის - სოსოს - მსგავსად მეც დავდიოდი სართულ-სართულ და ჩემს თარგმანებს (ჯერ კიდევ სულ თოთოს და ახალს) ვაცნობდი იქ მომუშავე ნაირგვარ რედაქტორებს თუ ჩინოვნიკებს... მადლობა ღმერთს, მე სოსოსავით მიწისქვეშ არავის გავუგზავნივარ მივლინებით, რადგან ბატონი ჯემალ აჯიაშვილი გავიცანი იქ და მან დამაკვალიანა, არაფერი დაიშურა საიმისოდ, რომ მეც ვყოფილიყავი დასაქმებული იმ მთარგმნელობით კოლეგიაში, მაგრამ იქ საჩემო შტატი არ გამოიძებნა და უბოდიშოდ გამომისტუმრეს, როგორც უპერსპექტივო მთარგმნელი... მერე ორიოდე წელში ეს კოლეგიაც დაიშალა საბჭოთა კავშირის დაგნგრევასთან ერთად და "ცისფერი მთების" ფინალი ზუსტად აუხდა ამ ორგანიზაციას... ჩემი ნაშრომიც დაიკარგა იქ - სპარსული პოეზიის პწკარედები, რასაც მთელი წელი ვთარგმნიდი და რაც მერე სხვადასხვა პოეტს უნდა გაელექსა, დაახლოებით 100 ათასი სტრიქონი, ჩემი წილი კი უკვე გალექსილი და დასაბეჭდად გამზადებული იყო, მაგრამ უარი მითხრეს - არ გამოვაო შენგან მთარგმნელი... ერთი სიტყვით, ბოლოს ბატონმა ჯემალმა ერთი უზარმაზარი, ლურჯყდიანი წიგნი მომცა და მითხრა - თარგმნე, რასაც შეძლებო - თან გამაფრთხილა, რომ წიგნი ჩვენს კოლეგა ირანისტს, ქალბატონ მანანას ეკუთვნოდა და თვალისჩინივით უნდა გავფრთხილებოდი... ასეც მოვიქეცი, დავიწყე თარგმნა, დაგროვდა რაღაც რაოდენობა, მაგრამ დადგა 90-იანე წლები და ისეთი დრო მოვიდა, თარგმანი კი არა, როგორც ქუთაისლები (ქუთათურები!) იტყვიან, დედა შვილს არ ეიყვანდა ხელში, სიმონ!..

ის თარგმანები არსად დაბეჭდილა, ჩემს საქაღალდეებში დევს დღემდე, მაგრამ მათი რაოდენობა მაინც ზღვაში წვეთია იმასთან შედარებით, რაც იმ წიგნ-მონსტრში, წიგნ-ურჩხულში იყო მოთავსებული... იგულისხმება ჯალალ-ედ-დინ რუმის ლირიკის სრული კრებული, ე.წ. "ქოლიიათი" (სპარსულად).

ჰოდა,... აი ახლა, ინტერნეტში ვიპოვე ის წიგნი მთლიანად... ელექტრონულ ფორმატში... და თითქოს ახალგაზრდობა დაბრუნდაო... ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, შეხედეთ ფოტოს ცნობილი ფილმიდან და გაიხსენეთ ფრაზა, რასაც გახარებული ევგენი... то есть ზაური... ამბობს ხტომის პროცესში... მეც ზუსტად ამ პროცესში ვარ ახლა... (ხტომის კი არა, ჯალალ-ედ დინ რუმის პოეზიასთან დაბრუნების პროცესში..).

ამ წერილი-აღტაცების ფინალიც ქუთაისური გამევიდა, სიმონ!... ევგენი... то есть ზაურიც ხომ ქუთაისელია!

10 თვისება, რითაც შეიძლება სნობის შეცნობა

სიტყვა 'სნობი" ინგლისურია (snob) და პირველ ხანებში - დაახლოებით მე-19 საუკუნის პირველი მეოთხედიდან - აღნიშნავდა ისეთ სუბიექტს, ვინც მდაბიო წარმოშობისაა და ყველა გზითა და საშუალებით ცდილობს გზა გაიკვალოს მაღალ საზოგადოებაში და იცხოვროს ე.წ "არისტოკრატული წესით". ქართველთათვის ასეთი პერსონაჟი კარგადაა ცნობილი - იგი სოლომონ ისაკიჩ მეჯღანუაშვილი გახლავთ.

მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრიდან დღევანდლამდე სნობიზმი უფრო საშუალო ფენების წარმომადგენელთა მანკიერებად იქცა და შემდეგი ძირითადი მახასიათებლებით გამოირჩევა:

1. ბრმად აყოლა და გაზიარება ნებისმიერი მოდისა და მოდად ქცეული გემოვნებისა.
2. მონური მორჩილების გამომჟღავნება საზოგადოდ აღიარებილი პიროვნებების ან ცნებების მიმართ და მათი სახელების მოშველიება საკუთარი პოზიციის გასამყარებლად.
3. ე.წ. არაპრესტიჟული წარმომავლობის შემთხვევაში საკუთარი წარსულის საგულდაგულოდ დამალვა ან გადაკეთება ოფიციალური დოკუმენტაციის შეცვლითაც კი (იგულისხმება შენიღბვა-შელამაზება, ვთქვათ, გვარის, ეროვნების, დაბადების ადგილის, ნათესავების, ძველი სამეგობრო წრის და ა.შ.)
4. ქედმაღლობა და "ზემოდან ყურება" მათკენ, ვინც ცდილობს იყოს თვითმყოფადი.
5. შიში ყოველგვარი სიახლის მიმართ საკუთარ ქვეყანაში და სწრაფვა იმ "სიახლეებისკენ", რაც სხვა ქვეყნებშია აპროპირებული და სხვათა ცხოვრებაზე მორგებული.
6.  აღფრთოვანება იმ ყველაფრით, რაც არის პირველხარისხოვანი, კომფორტული, ავანგარდული და შესაბამისად უარყოფა მეორეხარისხოვანისა თუ არაპრესტიჟულისა მაშინაც კი, როცა ეს უკავშირდება ცნებებს "სამშობლო და მშობლიური" ან წინაპრების არცთუ სახარბიელო წარსულს.
7. მოვლენათა და საგანთა დაფასება მხოლოდ მათი გარეგნული თვისებების გამო და ასევე იმ ფაქტორის გათვალისწინებით, თუ ეს მოვლენა ან საგანი ელიტად შერაცხული საზოგადოების რომელ წევრს უყვარს ან ახასიათებს.
8. ზომიერი, პრაგმატული ფანატიზმი.
9. გამუდმებული სწრაფვა თანამდებობის თუ ტიტულებისკენ და შემოქმედებითი საქმიანობის, როგორც საარსებო საშუალების, პირწმინდად უარყოფა.
10. პარადოქსია, მაგრამ სნობი არ არის არც მლიქვნელი და არც ზარმაცი, სამაგიეროდ არის თვალთმაქცი და კარგი დიპლომატი და ამასთანავე გამოირჩევა დიდი შრომისუნარიანობით.

"სნობიზმი" და მისი თავისებურებანი დიდი ხანია გამოვლენილი და მხილებულია, მე უბრალოდ თავი მოვუყარე განსაკუთრებით თვალშისაცემ შტრიხებს და ათ ერთეულში ჩავატიე.

ალექსანდრე ელერდაშვილი
.