უკვე აღარ მიკვირს, რომ 90% ქართულად მწერ-მეტყველი ადამიანებისა თითქმის კატეგორიულად უარყოფენ მესამე ირიბი ობიექტური პირის ნიშნებს და ამიტომაც დამკვიდრდა და გაბატონდა ფორმები: ყავს, ჭირდება, თავაზობს, მოწონს, ქონია და ასე შემდეგ. არადა, აქვე შეიმჩნევა მეორე მიდრეკილება - ამ ნიშნებს (ჰ,ს) წერენ იქ, სადაც სრულიად გაუმართლებელია მათი არსებობა: კრება შე-ს-დგა, მან კაცი მო-ჰ-კლა და ა.შ.
ამის შესახებ ბევრჯერ გამომითქვამს სინანული, მაგრამ ვრწმუნდები, რომ ეს შენაცვლება უკვე დაკანონდა და გარკვეული ხნის წინ "მისი უგრამატიკულესობის" საუბარი რომ მოვისმინე, სადაც აშკარად უგულებელყოფილი იყო ხსენებული ნიშნები პირისა, აღარც გამკვირვებია და აღარც არსად "მიჭორავია" მასზე, რადგან ზეპირმეტყველებისას, რაღა დაგიმალოთ და, მეც ასეე მჩვევია - ყავს, ყოლია და ა.შ.
მაგრამ
ახლა 70-იან წლებში გამოცემულ წიგნში რომ შემხვდა ასეთივე შეცდომა, რომელიც ძალიან ცნობილი და სახელოვანი მეცნიერების მიერაა შექმნილ-რედაქტირებული და კორექტორების მთელი ჯგუფის მიერ შემოწმებული (დღევანდელისგან განსხვავებით 40 წლის წინ კორექტორი ერთ-ერთი ძირითად მუშაკი იყო პოლიგრაფიულ-საგამომცემლო საქმისა), საბოლოო სინანულით მივედი დასკვნამდე, რომ ჩვენ ირიბი ობიექტური პირის ნიშნები აღარ გვჭირდება და ვკარგავთ მათ, რაც ქართული ენისთვის ისეთივე მტკივნეული დანაკარგია, როგორიც აფხაზეთი და სამაჩაბლოა - მთელი საქართველოსთვის...
"შენ კი ბრიყვულად მიცემიხარ ვაჟკაცურ სურვილს..." - წერია ერთ ქართულ აკადემიურ გამოცემაში... არადა, აქ "ს" (მი-ს-ცემიხარ) ორმაგ საჭიროებას წარმოადგენს: 1. როგორც მეორე სუბიექტური პირის ნიშანი და 2. როგორც მესამე ირიბი ობიექტური პირის ნიშანი.
არ მინდა ისე გამიგოთ, თითქოს ვინმე შეცდომაში გამოვიჭირე და ნიშნისმოგებით მიხარია... პირიქით - ძალიან მწყინს, რომ ქართული ენისთვის დამახასიათებელი საოცარი გრამატიკული ფენომენის გაქრობის პერიოდი დიდი ხნის წინ დაწყებულა თურმე და დღეს პრაქტიკულად კანონზომიერებად იქცა.
Комментариев нет:
Отправить комментарий