ორი დღის წინ ჩემი ძველი უბანი მომენატრა მთელი თავისი მოგონებებით, ავიღე ფოტოაპარატი და გავედი სასეირნოდ, სახლში კი გაბრაზებული და დასახიჩრებული დავბრუნდი:
1. ავლაბრის შუა ნაწილში, სანამ სამებისკენ მიმავალი აღმართი დაიწყება, რაც თავი მახსოვს, იყო ჩვეულებრივი პატარა ბაზარა, სადაც ზოგი ვაჭრობდა, ზოგი მუშაობდა და ზოგი ერთობოდა... ამ რამდენიმე წლის წინ კი ბაზარი გააუქმეს, მის მიმდებარედ არსებული 84-ე სკოლაც დაანგრიეს და შემოღობეს დიდი ტერიტორია ისე, რომ არავინ იცის: აშენდება იქ კარფური, თუ იტრიალებს მემწვადეთა შამფური... ხალხი კი, როგორც იყო მიჩვეული ათადან და ბაბადან, იმ ტერიტორიის გარშემო ვაჭრობს პატარა ფარდულებიდან, ეზოების წინ გამართული სახელდახელო დახლებიდან თუ პირდაპირ მიწიდან.... პირველად სწორედ აქ გავბრაზდი. 2. ცოტა ზემოთ რომ ავედი, დავინახე აბრა: „ტიფლის შაურმა მაყალზე“.... მის ადგილზე ოდესღაც პურის მაღაზია იყო, ე.წ. ფურნის პური იყიდებოდა (...ვისაც გახსოვთ - 30-კაპიკიანი მრგვალი პურები); დღეში ორჯერ მოჰქონდათ ახალი პური, მეც ხშირად ვმდგარვარ ცხელი პურის საყიდლად რიგში და ახლაც მახსოვს ის სურნელი, მანქანიდან ახლადგამომცხვარი პურის გადმოტვირთვას და თაროებზე განთავსებას რომ ახლდა თან... ახლა, როგორც ხედავთ, არის წარწერა, სადაც არცერთი ქართული სიტყვა არ გვხვდება: „ტიფლის“ რუსულია, „შაურმა - თურქული და „მაყალი“ - არაბული... მეორედ სწორედ ამან გამაბრაზა... 3. მთელი უბანი რომ მოვიარე და ჩემი ახლანდელი სახლისკენ ვიბრუნე პირი, 77-ე სკოლის (ჩემი სკოლის!) წინ მთელი გზაც და ტროტუარებიც ათხრილ-დათხრილი დამხვდა, ძლივს გავიარე რამდენიმე მეტრი და ერთ ადგილზე, სადაც წყალი ჩქეფდა და ტალახიც ჭოპჭოპებდა, ფეხი გამიცურდა და ისე დავეთხლიშე მიწას, რომ ლამის ვენერა მილოსელს დავემსგავსე... ხელის დაკარგვას ვგულისხმობ, რასაკვირველია... ძლივს მივაღწიე სახლამდე და გონზე რომ მომიყვანეს, მესამე გაბრაზებაც იქვე დამხვდა: Поскользнулся, упал. Очнулся, гипс... - გამეხუმრნენ გასამხნევებლად (იხილეთ ფოტოკოლაჟი). მორალი: მოგონებებს სახლში ჯდომა და წარმოსახვა სჭირდება და არა ქუჩა-ქუჩა ხეტიალი... (ფოტოები კი ბევრი გადავიღე და, იმედია, გამოვიყენებ, როცა ჩემი უბნის შესახებ წიგნის კეთებას დავიწყებ).
1. ავლაბრის შუა ნაწილში, სანამ სამებისკენ მიმავალი აღმართი დაიწყება, რაც თავი მახსოვს, იყო ჩვეულებრივი პატარა ბაზარა, სადაც ზოგი ვაჭრობდა, ზოგი მუშაობდა და ზოგი ერთობოდა... ამ რამდენიმე წლის წინ კი ბაზარი გააუქმეს, მის მიმდებარედ არსებული 84-ე სკოლაც დაანგრიეს და შემოღობეს დიდი ტერიტორია ისე, რომ არავინ იცის: აშენდება იქ კარფური, თუ იტრიალებს მემწვადეთა შამფური... ხალხი კი, როგორც იყო მიჩვეული ათადან და ბაბადან, იმ ტერიტორიის გარშემო ვაჭრობს პატარა ფარდულებიდან, ეზოების წინ გამართული სახელდახელო დახლებიდან თუ პირდაპირ მიწიდან.... პირველად სწორედ აქ გავბრაზდი. 2. ცოტა ზემოთ რომ ავედი, დავინახე აბრა: „ტიფლის შაურმა მაყალზე“.... მის ადგილზე ოდესღაც პურის მაღაზია იყო, ე.წ. ფურნის პური იყიდებოდა (...ვისაც გახსოვთ - 30-კაპიკიანი მრგვალი პურები); დღეში ორჯერ მოჰქონდათ ახალი პური, მეც ხშირად ვმდგარვარ ცხელი პურის საყიდლად რიგში და ახლაც მახსოვს ის სურნელი, მანქანიდან ახლადგამომცხვარი პურის გადმოტვირთვას და თაროებზე განთავსებას რომ ახლდა თან... ახლა, როგორც ხედავთ, არის წარწერა, სადაც არცერთი ქართული სიტყვა არ გვხვდება: „ტიფლის“ რუსულია, „შაურმა - თურქული და „მაყალი“ - არაბული... მეორედ სწორედ ამან გამაბრაზა... 3. მთელი უბანი რომ მოვიარე და ჩემი ახლანდელი სახლისკენ ვიბრუნე პირი, 77-ე სკოლის (ჩემი სკოლის!) წინ მთელი გზაც და ტროტუარებიც ათხრილ-დათხრილი დამხვდა, ძლივს გავიარე რამდენიმე მეტრი და ერთ ადგილზე, სადაც წყალი ჩქეფდა და ტალახიც ჭოპჭოპებდა, ფეხი გამიცურდა და ისე დავეთხლიშე მიწას, რომ ლამის ვენერა მილოსელს დავემსგავსე... ხელის დაკარგვას ვგულისხმობ, რასაკვირველია... ძლივს მივაღწიე სახლამდე და გონზე რომ მომიყვანეს, მესამე გაბრაზებაც იქვე დამხვდა: Поскользнулся, упал. Очнулся, гипс... - გამეხუმრნენ გასამხნევებლად (იხილეთ ფოტოკოლაჟი). მორალი: მოგონებებს სახლში ჯდომა და წარმოსახვა სჭირდება და არა ქუჩა-ქუჩა ხეტიალი... (ფოტოები კი ბევრი გადავიღე და, იმედია, გამოვიყენებ, როცა ჩემი უბნის შესახებ წიგნის კეთებას დავიწყებ).
Комментариев нет:
Отправить комментарий