სადღაც მეორე კურსზე ვიყავი, ალბათ, და ჩვენი კათედრის გამგემ, დავით კობიძემ (ფოტოზე - დავით კობიძე), რომელიც კლასიკურ სპარსულ ტექსტებს გვაკითხებდა და გვასწავლიდა, შეიტყო, რომ თარგმნის სურვილი გამჩენოდა და რომ მიმატანინა ერთი ფარატინა 12-ფურცლიანი რვეული და პირველივე თარგმანის ორი სტრიქონი რომ წაიკითხა, მითხრა ის, რაც მთელი შემდგომი საქმიანობის საფუძველი გახდა.
იქ ეწერა:
ჩვენს გაჩენამდე ქვეყნად იყო ბევრი დღე-ღამე,
დიდხანს აკეთა ამ სამყარომ თავისი საქმე.
ბატონმა დავითმა დაახლოებით ასე მითხრა:
"ღამე" და "საქმე" კი მთავრდება ერთსა და იმავე მარცვალზე (-მე), მაგრამ რითმის კეთილხმოვანებას აქ მაინც "ქ" ბგერა განსაზღვრავს და "ღამე-საქმე" ერთმანეთს არამუსიკალურად ერითმებაო...
შარშან ეს რობაი ხელახლა რომ ვთარგმნე კრებულისთვის, ეშმაკობას მივმართე - სარითმო ერთეულის შემდეგ ყურადღების გასანელებლად რედიფი (ყველგან განმეორებადი სიტყვა) "ყოფილა" ჩავსვი, ხოლო "ქ"-ს ეფექტის გასანეიტრალებლად ბოლოში "-ც" ნაწილაკი დავურთე... ის ღამე-საქმე სარითმო ერთეულები ამით მოვიყვანე ჰარმონიაში, ყოველ შემთხვევაში "ქ" უკვე ძალიან აღარ ხვდება ყურს.
აქ ჩვენს მოსვლამდე დღეც იყო და ღამეც ყოფილა,
ამ ცისქვეშეთში, მგონი, რაღაც საქმეც ყოფილა;
ჩვენს ფეხქვეშ მიწა ლამაზმანის თვალებს მაგონებს,
აქ რომ იყო და, ალბათ, სხვაგან სადმეც ყოფილა.
Комментариев нет:
Отправить комментарий