ალბათ, 1977 ან 78 წელი იქნებოდა, ზამთარი იყო, რადგან ის, ვის შესახებაც ამ სტატუსს ვწერ გრძელი, ყავისფერი პალტოთი შემორჩა ჩემს მეხსიერებას, როგორც ერთი კადრი...
„რუსთაველის“ მეტროდან რომ ამოვედი და ვიწრო ტროტუარი რომ ავიარე ფილარმონიისკენ (მაშინ ეს სახლებქვეშ გაყვანილი გვირაბი ჯერ არ იყო გაკეთებული), სადღაც არმისული ბელინსკის ქუჩის კუთხემდე, ჩემკენ მომავალი ლამაზი ქალი დავინახე... ასეთი ქალის შეუმჩნევლობა სრულიად გამორიცხული იყო, მაგრამ უფრო საინტერესო ის გახლდათ, რომ ძალიან ნაცნობი სახე ჰქონდა ხსენებულ ქალბატონს... მან ჩაიარა მეტროსკენ, მე წავედი უნივერსიტეტისკენ, აქ დასრულდა ჩვენი „ნაცნობობა“ და, როგორც უკვე ვთქვი, ეს ყველაფერი ერთი კადრის სახით დარჩა ჩემს ხსოვნაში... იმავე საღამოს (ან მეორე დღეს) გაზეთიდან შევიტყე, რომ თბილისში რაღაც კინო თუ ტელეფესტივალი ტარდებოდა და ბარბარა ბრილსკა იყო ჩამოსული... ცხადია, ბელინსკის ქუჩის კუთხესთან ნანახი ის „ნაცნობი სახე“ (მაშინ ჯერ „ცნობადი“ არ ვიცოდით, რას ნიშნავდა) ბარბარა ბრილსკად მივიჩნიე და ამაყი ვიყავი ამ ფაქტის გამო, თითქოს მის (კინო)საძინებელში 31 დეკემბერს, მიაგკოვი კი არა, მე აღმოვჩნდი...
მაგრამ მას შემდეგ იმდენი დრო გავიდა, რომ ახლა უკვე ეჭვიც კი მეპარებოდა იმაში, მართლა ვნახე ეს პოლონელი ქალი თბილისში, თუ მისი ნახვის ამბავი ჩემმა ფანტაზიამ შეთხზა (ასეთები შეუთხზავს?!)...ჰოდა, დღეს შვებით ამოვისუნთქე, როცა ეს ფოტო ვნახე „ფეისბუქში“... ესე იგი, მართლა ყოფილა პანი ბარბარა თბილისში ჩამოსული და ნამდვილად შემხვდა იგი იმ ზღაპრულ თბილისში, რომელიც 70-იანი წლების მიწურულითაა შემორჩენილი ჩემს მეხსიერებაში და არა მარტო ჩემსაში...
ვისაც არ გჯერათ, რომ თბილისი მაშინ ზღაპრული იყო, გამოიგონეთ დროის მანქანა, გადაბრძანდით 1978 წლის დეკემბერში, მე ბელინსკის ქუჩის კუთხეში დაგელოდებით და თქვენც დარწმუნდებით, რომ ტყუილს არ ვლაპარაკობ...
(ფოტოზე მარცხნივ ჩანს ლია მიქაძე, ქართული ტელევიზიის ლეგენდა... ბარბარა ბრილსკაზე ლამაზი თუ არა, მასზე არანაკლებ მშვენიერი ქალბატონი).
„რუსთაველის“ მეტროდან რომ ამოვედი და ვიწრო ტროტუარი რომ ავიარე ფილარმონიისკენ (მაშინ ეს სახლებქვეშ გაყვანილი გვირაბი ჯერ არ იყო გაკეთებული), სადღაც არმისული ბელინსკის ქუჩის კუთხემდე, ჩემკენ მომავალი ლამაზი ქალი დავინახე... ასეთი ქალის შეუმჩნევლობა სრულიად გამორიცხული იყო, მაგრამ უფრო საინტერესო ის გახლდათ, რომ ძალიან ნაცნობი სახე ჰქონდა ხსენებულ ქალბატონს... მან ჩაიარა მეტროსკენ, მე წავედი უნივერსიტეტისკენ, აქ დასრულდა ჩვენი „ნაცნობობა“ და, როგორც უკვე ვთქვი, ეს ყველაფერი ერთი კადრის სახით დარჩა ჩემს ხსოვნაში... იმავე საღამოს (ან მეორე დღეს) გაზეთიდან შევიტყე, რომ თბილისში რაღაც კინო თუ ტელეფესტივალი ტარდებოდა და ბარბარა ბრილსკა იყო ჩამოსული... ცხადია, ბელინსკის ქუჩის კუთხესთან ნანახი ის „ნაცნობი სახე“ (მაშინ ჯერ „ცნობადი“ არ ვიცოდით, რას ნიშნავდა) ბარბარა ბრილსკად მივიჩნიე და ამაყი ვიყავი ამ ფაქტის გამო, თითქოს მის (კინო)საძინებელში 31 დეკემბერს, მიაგკოვი კი არა, მე აღმოვჩნდი...
მაგრამ მას შემდეგ იმდენი დრო გავიდა, რომ ახლა უკვე ეჭვიც კი მეპარებოდა იმაში, მართლა ვნახე ეს პოლონელი ქალი თბილისში, თუ მისი ნახვის ამბავი ჩემმა ფანტაზიამ შეთხზა (ასეთები შეუთხზავს?!)...ჰოდა, დღეს შვებით ამოვისუნთქე, როცა ეს ფოტო ვნახე „ფეისბუქში“... ესე იგი, მართლა ყოფილა პანი ბარბარა თბილისში ჩამოსული და ნამდვილად შემხვდა იგი იმ ზღაპრულ თბილისში, რომელიც 70-იანი წლების მიწურულითაა შემორჩენილი ჩემს მეხსიერებაში და არა მარტო ჩემსაში...
ვისაც არ გჯერათ, რომ თბილისი მაშინ ზღაპრული იყო, გამოიგონეთ დროის მანქანა, გადაბრძანდით 1978 წლის დეკემბერში, მე ბელინსკის ქუჩის კუთხეში დაგელოდებით და თქვენც დარწმუნდებით, რომ ტყუილს არ ვლაპარაკობ...
(ფოტოზე მარცხნივ ჩანს ლია მიქაძე, ქართული ტელევიზიის ლეგენდა... ბარბარა ბრილსკაზე ლამაზი თუ არა, მასზე არანაკლებ მშვენიერი ქალბატონი).
Комментариев нет:
Отправить комментарий