ბატონი ვახუშტი კოტეტიშვილიც და ბატონი ჯემალ აჯიაშვილიც თავისი ძირითადი პროფესიით ირანისტები არიან; მოგეხსენებათ, მეც ამ პროფესიის გახლავართ და 1981 წლამდე, სანამ ჩემს ცხოვრებას ავღანეთის ომი დაასახიჩრებდა, ორივე მათგანთან თითქმის ყოველდღიური ურთიერთობა მქონდა, ასე ვთქვათ, თამაშ–თამაშით თარგმნასაც მასწავლიდნენ, თანაც ერთმანეთზე ხუმრობდნენ (იუმორის გარეშე ვერცერთს ვერ წარმოედგინა ცხოვრება), თუმცა ამ ხუმრობაში ბევრი სიმართლეც ერია... ვახუშტიმ მითხრა ერთხელ – (ჩვენში დარჩესო და....) ჯემალი კი არ თარგმნის, საკუთარ ლექსებს წერს და იქ ხან მოშე იბნ ეზრას მიაწერს და ხანაც ფრანჩესკო პეტრარკასო...
* * *
პეტრარკას პოეზიით არასოდეს ვყოფილვარ დაინტერესებული, ახლა კი მხოლოდ მის ლექსებზე ვფიქრობ და ვეძებ ყველაფერს მის შესახებ... როგორც იქნა ბატონი ჯემალის თარმანებიც გადმოვიწერე და ჩავუღრმავდი და ვახუშტის ნათქვამი გამახსენდა; დიახ, ეს ყველაფერი საკმაოდ შორსაა ორიგინალისგან, მაგრამ იმდენად დიდებული პოეზიაა, რომ ადამიანს დაამუნჯებს კარგა ხნით, ფიქრებში ჩაძირავს... მეც განვაგრძობ ახლა ჩაძირვას, მანამდე კი უბრალოდ მინდოდა თქვენთვის გამეზიარებინა ეს მოგონებაც და უდიდესი ქართველი პოეტის, ჯემალ აჯიაშვილის ლექსიც...
ჰო, ესეც უნდა ვთქვა – იქ რომ წავალ, იმ ცოდვას მოვინანიებ ბატონი ვახუშტის წინაშე, რომ "ჩვენში ნათქვამი" საჯარო გავხადე... ჯემალიც ხომ იქ არის და პირსუკან ლაპარაკი არ გამომივა.
მოვა ჟამი და დაგვიძახებს ბინდი ვრცეული
და ჩვენი ყოფა - მისი ხატი, მისი ფერწერა
არარაობის სათვალავში ჩაიძერწება
და გაცუდდება ყველა ნივთი და განძეული.
და მიდის, მიდის, მიირწევა ჩემი სხეული,
ხოლო თრობა და სიყვარული - ოქროს ლერწებად
შეზრდია სულს და ღამეს მისდევს და ილეწება
დრო - წარმავლობის მოციქულად გადაქცეული.
მიდის ცხოვრება, მიიჩქარის, მაგრამ იმავ დროს
ვეჭვ, ხელოვნებამ აღსასრული გადამივადოს,
მხოლოდ სულია უსასრულოდ მოასპარეზე
და დრო, რომელსაც იმორჩილებს მხატვრის გონება:
ხან არენაზე წარმოჩნდება გრძნობის გარეშე,
ხან ყოველივეს მგრძნობელობით ეპატრონება...
ფანტასტიურია!
მოვა ჟამი და დაგვიძახებს ბინდი ვრცეული...
* * *
პეტრარკას პოეზიით არასოდეს ვყოფილვარ დაინტერესებული, ახლა კი მხოლოდ მის ლექსებზე ვფიქრობ და ვეძებ ყველაფერს მის შესახებ... როგორც იქნა ბატონი ჯემალის თარმანებიც გადმოვიწერე და ჩავუღრმავდი და ვახუშტის ნათქვამი გამახსენდა; დიახ, ეს ყველაფერი საკმაოდ შორსაა ორიგინალისგან, მაგრამ იმდენად დიდებული პოეზიაა, რომ ადამიანს დაამუნჯებს კარგა ხნით, ფიქრებში ჩაძირავს... მეც განვაგრძობ ახლა ჩაძირვას, მანამდე კი უბრალოდ მინდოდა თქვენთვის გამეზიარებინა ეს მოგონებაც და უდიდესი ქართველი პოეტის, ჯემალ აჯიაშვილის ლექსიც...
ჰო, ესეც უნდა ვთქვა – იქ რომ წავალ, იმ ცოდვას მოვინანიებ ბატონი ვახუშტის წინაშე, რომ "ჩვენში ნათქვამი" საჯარო გავხადე... ჯემალიც ხომ იქ არის და პირსუკან ლაპარაკი არ გამომივა.
მოვა ჟამი და დაგვიძახებს ბინდი ვრცეული
და ჩვენი ყოფა - მისი ხატი, მისი ფერწერა
არარაობის სათვალავში ჩაიძერწება
და გაცუდდება ყველა ნივთი და განძეული.
და მიდის, მიდის, მიირწევა ჩემი სხეული,
ხოლო თრობა და სიყვარული - ოქროს ლერწებად
შეზრდია სულს და ღამეს მისდევს და ილეწება
დრო - წარმავლობის მოციქულად გადაქცეული.
მიდის ცხოვრება, მიიჩქარის, მაგრამ იმავ დროს
ვეჭვ, ხელოვნებამ აღსასრული გადამივადოს,
მხოლოდ სულია უსასრულოდ მოასპარეზე
და დრო, რომელსაც იმორჩილებს მხატვრის გონება:
ხან არენაზე წარმოჩნდება გრძნობის გარეშე,
ხან ყოველივეს მგრძნობელობით ეპატრონება...
ფანტასტიურია!
მოვა ჟამი და დაგვიძახებს ბინდი ვრცეული...
Комментариев нет:
Отправить комментарий