წესრიგი

ათიოდე წუთი

ამასწინათ ერთ ღირსეულ პიროვნებას შევხვდი, ვისაც დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ ცხოვრებამ ისე ინება, რომ მასთან პირადად ("ლაივში"!) მხოლოდ მეორედ მომიწია ურთიერთობა და ისიც მხოლოდ ათიოდე წუთით... პირველი ასეთი შეხვედრა კი 1997 წელს შედგა, ასევე ათიოდე წუთით... მე იმედით ველოდები დაახლოებით 2029 წელს, როცა (ალბათ!) კვლავ ათიოდე წუთით შევხვდები ამ ადამიანს (...რა თქმა უნდა, თუ ვიცოცხლე იქამდე), მანამდე კი დავდებ აქ ჩემს თარგმანს, რომელიც ხსენებულმა პიროვნებამ თითქმის ზეპირად მითხრა და დაამატა: "ჩემს ხასიათშიც ზუსტად ჯდება"-ო.

შექსპირი, 36-ე სონეტი

გამოგიტყდები - თუმცა გვეთქმის მე და შენ წყვილი,
თუმცა ორივეს სიყვარული ერთად გვეწვია,
ჩვენს ტრფობას ჩემი საძრახისი დააჩნდა წვლილი,
ჩემი აუგი მას უშენოდ შემოეწია.

ჩვენს ორ გრძნობაში ერთი ტრფობის სხივი ციაგებს,
თუმცა ცალ-ცალკე მრუმე ცოდვის გვიწევს მხილება,
რაც ჩვენს სიყვარულს საზიანოს ვერას მიაგებს,
მაგრამ დროდადრო მისგან მაინც მზე ეჩრდილება.

მიტომაც არ მსურს, აგედევნოს სირცხვილი კვალში
და ჩვენი ტრფობა გადეშალოს ყველას მარაოდ,
მიტომაც ვითხზავ შენს ნახვაზე სიძულვილს თვალში,
შენ კი ღიმილსაც ვერ იმეტებ სააშკარაოდ.

დე, ასე იყოს! შენში მიყვარს მე ის არსება,
ვისაც განგებამ განუწესა ჩემთან მსგავსება.

საშინელებადი აზრები

"-ადი" ბოლოსართი თანდათან "უნივერსალური" ხდება და, ჩემი აზრით, გარკვეული დროის შემდეგ საზიზღარ შედეგებს გამოიღებს...

დიახ, ბატონო! - ახლა არავის აწუხებს ისეთი სიტყვები, როგორიცაა: მყოფადი, მსხვრევადი, დნობადი, ზრდადი, კლებადი, ცვლადი... თუმცა ყოველი მათგანის ენაში გამოჩენისა და დამკვიდრების დრო და მომენტი ადვილად შეიძლება დადგინდეს და შესაბამისი მიზეზების წარმოჩენით გაირკვეს, რამდენად სჭირდებოდა რომელიმე მათგანი ქართულ ენას და რამდენად "მავნებლური" წარმოშობისანი არიან ასეთი სიტყვები... ამის მაგალითია, ვთქვათ. სიტყვა "ცნობადი", რომელიც მხოლოდ 21-ე საუკუნის დასაწყისიდან მესმის, ადრე არ მსმენია... დიახ, ბატონო! - ეს ბოლოსართი უკვე ორგანული ნაწილია ამა თუ იმ ლექსიკური ერთეულებისთვის, მაგრამ ნუთუ "ყოვლადია" (ანუ ყველა შემთხვევაში გამოსაყენებელია)?!

დღეს ერთ სერიოზულ ნაშრომში უკვე შემხვდა ასეთი ფრაზა: "ამ მცენარის ნაყოფი ჭამადია"-ო (!)

ახლა რამდენიმე კითხვა უნდა დავსვა:

ვინც ეს სიტყვა ("ჭამადი") შეთხზა, ვთქვათ, რესტორანში მაგიდასთან ზის, სადილობს და მას რაღაც უცნაური რამ დაუდეს წინ, რაც ადრე ნანახი არ ჰქონდა... ჰოდა, საინტერესოა, ეს მთხზველი ადამიანი ამ სიტუაციაში ნუთუ ასე ჰკითხავ ოფიციანტს - ეს ჭამადია?

...თუ ასე ჰკითხა და, ალბათ, პომადით აბრდღვიალებულ მეუღლესაც ეჭვით მიმართავს - შენი ტუჩები კოცნადია?

...არ არის გამორიცხული, რომ ამავე მთხზველმა ადამიანმა  არჩევნებზე რომელიმე კანდიდატის შესახებ იკითხოს - ეს კაცი ხმის მიცემადია?

...სრულიად მოსალოდნელია, რომ მშობლიურ სოფელში ჩავიდეს და, ჭას რომ დაინახავს, ჰამლეტივით ფილოსოფიური აზროვნება მოეძალოს: დასალევადი-არდასალევადი... (Вот в чем вопрос!)...

თქვენი არ ვიცი და, ამ ბოლოსართის "ყოვლადობის" გამო მე ფრიად "შეშინებადი" ვარ...