...ტარიელი ნესტანდარეჯანის ხილვისას გონს რომ დაკარგავს, ნათქვამია:
„სრულნი მუყრნი და მულიმნი მე გარე შემომცვიდიან,
მათ ხელთა ჰქონდა მუსაფი, ყოველნი იკითხვიდიან;
მტერ-დაცემული ვეგონე, არ ვიცი, რას ჩმახვიდიან.
სამ დღემდის ვიყავ უსულო, ცეცხლნი უშრეტნი მწვიდიან“.
კი, გასაგებია, რომ ეს „მუსაფი“ იგევე ყურანია, მაგრამ ამ სიტყვა „მუსაფს“ ვერ მივაგენი ლექსიკონებში, რადგან ფონეტიკური ცვლილებები ჰქონია განცდილი... და ისევ ჩვენმა მეგობარმა ომარმა მიშველა... მის ერთ რობაიში წერია:
یک دست به مصحفیم و یک دست به جام
ეს ყოფილა სიტყვა - „მოსჰაF“ [ مصحف ], შესაბამისად - რობაის თარგმანშიც უნდა დავწეროთ „მუსაფი“ (რადგან ასე დააკანონა შოთამ) და არა „ყურანი“
ერთ ხელში რომ მუსაფი მაქვს, მეორეში – ჯამი,
თავს ვიწონებ ხან კრძალვით და ხან – ურჩობის ჟამით;
ვერც ისლამის მადლით მიცნობთ, ვერც უღვთობის შხამით...
ცას, ლაჟვარდით მიმოხატულს, ვუმზერ დღით და ღამით.
ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ახლა სხვა კითხვამ იჩინა თავი - რატომ უარყო რუსთველმა მუსლიმანთა საღვთო წიგნის უფრო გავრცელებული სახელი „ყურანი“ და რად გამოიყენა პოემაში ნაკლებად ცნობილი „მუსაფი“?!
რაღაც „ინტრიგა“ უნდა იყოს ამაშიც...
