60-იანი წლების დასაწყისში, როცა ძალიან პატარა ვიყავი, მაგრამ წერა-კითხვა უკვე ვიცოდი (სკოლაში შესვლამდე დიდი ხნით ადრე), გაკვირვებული ვათვალიერებდი ხოლმე წიგნს, რომელსაც ჩემი უფროსი და-ძმები დიდი ინტერესით კითხულობდნენ... წიგნი ეხებოდა მაშინ ახლადგარცვლილ ჟერარ ფილიპს და ერქვა - „დრო სუნთქვასავით გარდასული“, რომლის ავტორი ხსენებული მსახიობის მეუღლე იყო... „დროისა“ ხომ არაფერი გამეგებოდა და მით უმეტეს არ მესმოდა - რა შუაში იყო „სუნთქვა“ და ამიტომაც იმ წიგნს დიდი ხნის განმავლობაში სათაურის იქით ვერ გავცდი... მერე კი ყველაფერი გავიგე და ახლა ხომ მთლად ბევრი რამ ვიცი დროის შესახებ და ამიტომაც მისი წარმავალობის მეტაფორულობის გამოსახატავად, მხოლოდ სუნთქვა კი არა, თვალის ერთი დახამხამებაც აღარ მემეტება... სამწუხაროდ!
დრო აქანდაკებს წუთისოფლის სანახაობებს,
დრო ქმნის სიცოცხლეს, ვით სჩვევია ნატიფ ხელოვანს,
მერე თავს ესხმის თავისსავე შექმნილ რაობებს
და გზად ახვედრებს სისასტიკეს მრავალფეროვანს.
დრო ქმნის სიცოცხლეს, ვით სჩვევია ნატიფ ხელოვანს,
მერე თავს ესხმის თავისსავე შექმნილ რაობებს
და გზად ახვედრებს სისასტიკეს მრავალფეროვანს.
დროის საშოში ნაალერსებ ლამაზ მაისებს
დროის საფლავში დეკემბერი ჩაენაცვლება,
მკვდარი სიტურფით ჟამთასრბოლა უბეს აივსებს,
გაუსაძლისი მწუხარება საზღვარს გასცდება
დროის საფლავში დეკემბერი ჩაენაცვლება,
მკვდარი სიტურფით ჟამთასრბოლა უბეს აივსებს,
გაუსაძლისი მწუხარება საზღვარს გასცდება
და მხოლოდ ბროლის თხელ კედლებში გამოკეტილი
ნაზი ვარდების სურნელება სუნამოისა
დარჩება ხსოვნად, რომ დრო-ჟამი იდგა კეთილი
და რომ დროებით ნაშენები დროით მოისრა.
ნაზი ვარდების სურნელება სუნამოისა
დარჩება ხსოვნად, რომ დრო-ჟამი იდგა კეთილი
და რომ დროებით ნაშენები დროით მოისრა.
დაე, სიკვდილი იყოს სენი განუკურნელი,
ბროლის კედლებში დარჩეს ოღონდ ვარდის სურნელი.
ბროლის კედლებში დარჩეს ოღონდ ვარდის სურნელი.
